1294 ยา (อีกา)

ตอนที่ 1294 ยา (อีกา)

ในถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่า ย่อมมีผู้กลืนกินสมองสี่ตัวจริง

ผึ้งอสรพิษรู้เรื่องนี้นานแล้ว จากนั้นเขาก็เห็นพลัง “ลิดรอน” สี่ชั้นบนร่างของกู่ฉิงซาน

ผู้กลืนกินสมองสามารถใช้ความสามารถนี้ได้กับคนคนเดียวเท่านั้น

หรือก็คือ ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุด…

ที่จะไปสังหารสัตว์ประหลาดสี่ตัว

ดังนั้นผึ้งอสรพิษจึงเข้าไป

เขาคือนักฆ่าระดับ “ไม่มีชีวิต” จึงมีความมั่นใจในฝีมือของตัวเอง

แต่เขาตาย

เบื้องหน้าประตูหมายเลขเจ็ด เหล่านักฆ่ามองไพ่สีดำในมือของเจ้าหน้าที่ก่อนเงียบไปสักพัก

นั่นคือไพ่ตรวจจับความเป็นความตาย สามารถสัมผัสได้ถึงชีวิตของผู้ทำภารกิจ

เดิมไพ่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ทันทีที่กลายเป็นสีดำสนิท นั่นหมายถึงความตาย

นักฆ่าระดับ “ไม่มีชีวิต” นับว่าทรงพลังมาก แต่ละคนเป็นตัวแทนพละกำลังที่แท้จริงของสมาคมนักฆ่า

“สถานการณ์ร้ายแรงนัก ข้าต้องรายงานให้สมาคมทราบเดี๋ยวนี้” ฉินกล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือด

นางชำเลืองมองกู่ฉิงซานแล้วส่งกระแสจิตบอกว่า “จะมีนักฆ่า ‘เลื่องชื่อ’ มาด้วย ดังนั้นระวังด้วยล่ะ”

กู่ฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย

ฉินยื่นมือออกไป แถวรายชื่อจำนวนมากปรากฏขึ้นในความว่างเปล่า

ฉินแตะลงไปที่ชื่อหนึ่งแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าหน่วยข่าวกรอง ฉิน ขอทำการรายงานว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่”

มีเสียงอุทานและเสียงหัวเราะมาจากผู้หญิง จากนั้นเสียงผู้ชายเกียจคร้านดังขึ้น “สถานการณ์เป็นยังไง”

ฉินหน้าแดงก่อนกัดปากพูดว่า “ภารกิจ ‘3+’ ภารกิจของผู้กลืนกินสมอง มีนักฆ่าระดับ ‘ผนึก’ ตายสองคน นักฆ่าระดับ ‘ไม่มีชีวิต’ ตายหนึ่งคน มีเพียงนักฆ่าระดับ ‘ผนึก’ หนึ่งคนเท่านั้นที่มีโอกาสหนีรอดมาได้”

เสียงของอีกฝั่งพลันดังขึ้นมาทันตา “ว่าไงนะ!”

ความว่างเปล่าวูบไหว

ชายผมดำร่างท่อนบนเปลือยเปล่าปรากฏตรงหน้าประตูหมายเลขเจ็ด

เขาดูงดงามยิ่ง มีความเจ้าเสน่ห์อยู่บ้าง ไม่แข็งแกร่งมากนัก รูปร่างสมส่วน สวมกางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ ดาบหนามกระโจมมือเรียวเหน็บไว้ที่ข้างเอว

ตอนเขาปรากฏตัวขึ้นมา มือข้างหนึ่งถือขวดสุราเอาไว้ มีหญ้าเขียวขจีห้อยลงมาจากมุมปาก มีรอยจูบเลือนรางอยู่ที่แก้มด้วย

ด้วยรูปลักษณ์ที่ว่ามานี้ ประกอบกับเสียงตกตะลึงและเสียงหัวเราะของผู้หญิงเมื่อครู่ ไม่ต้องคิดให้มากความก็รู้ว่ากำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่ก่อนจะรีบมารับฟังข่าว

ชายหนุ่มงดงามเข้าใจว่าทุกคนกำลังมองดูอยู่ ดังนั้นเขาจึงหยิบหมวกปีกกว้างสีดำมาสวมไว้ที่ศีรษะแล้วกดลงมาเพื่อซ่อนรอยจูบบนใบหน้า

“บอกรายละเอียดมา” เขากล่าว

“รับทราบ ท่านยา (อีกา)” ฉินกล่าวด้วยความเคารพ

นางเริ่มอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

ชายหนุ่มงดงามฟังอยู่สักพัก จากนั้นหันศีรษะมามองกู่ฉิงซาน

“โดน ‘ลิดรอน’ สี่ชั้นแต่ยังหนีรอดกลับมาได้… มา ขอข้าดูบันทึกภาพก่อนหน้านี้หน่อย” เขากล่าว

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งโยนไพ่ออกไป

ไพ่กลายเป็นแสงและเงาในอากาศ เผยภาพตอนกู่ฉิงซานรับภารกิจแล้วออกไป

หลังจากนั้น เป็นฉินที่ได้รับข่าวก่อนขอความช่วยเหลือ จากนั้นผึ้งอสรพิษก็มาถึง

ผึ้งอสรพิษกลับเมินเฉย ไม่รีบเข้าไปช่วยคน แต่จงใจหาเรื่องฉิน

เมื่อหมอกปรากฏขึ้น กู่ฉิงซานก็ปรากฏตัวตาม

ทั้งสองสนทนากัน

ผึ้งอสรพิษเดินเข้าไป

แล้วก็ตาย

ชายหนุ่มงดงามพยักหน้าเล็กน้อยก่อนมองกู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ด้วยวิชามิติลึกลับ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงสามารถหนีรอดกลับมาได้ ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าทำไมชายชราคนนั้นถึงตั้งนามแฝงให้กับเจ้าด้วยตัวเอง”

เขาดึงดาบหนามกระโจมมือเรียวที่เหน็บอยู่ตรงเอวแล้วพึมพำว่า “ถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่า ผู้กลืนกินสมองน่าจะอยู่ใกล้ถ้ำ ข้าจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น…”

หลังจากพูดจบ เขาเดินไปที่ประตู

“ท่านไม่ต้องไปหรอก” กู่ฉิงซานพลันกล่าวขึ้นมา

…ด้วยพละกำลังระดับขุนเขาเซียวหมี ประกอบกับการรับมือสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าตัวเองกี่เท่ามานับไม่ถ้วน มุมมองของกู่ฉิงซานจึงพัฒนาไปมากโข

เขาเพียงมองปราดเดียวก็สัมผัสได้ว่าชายหนุ่มงดงามคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน

นักฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ทรงพลังเท่าชายหนุ่มงดงามคนนี้เลย

แต่เทียบกับสัตว์ประหลาดที่ปรากฏขึ้นในถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่า จะชายหนุ่มงดงามหรือกู่ฉิงซานก็ยังห่างชั้นมากนัก

มีเพียงจุดจบเดียวที่รออยู่

ความตาย

นี่ไม่ได้เกี่ยวกับมุมมองเท่านั้น แต่เกี่ยวกับความรู้สึกและการรับรู้ที่กู่ฉิงซานฝึกฝนมาตอนเผชิญหน้ากับศัตรูด้วย

แน่นอนว่ากู่ฉิงซานเต็มใจให้ผึ้งอสรพิษตาย แต่หากไปทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย แบบนั้นเขาทำไม่ได้

…โดยเฉพาะเมื่อเขามองเห็นผลลัพธ์แล้ว

ชายหนุ่มงดงามหยุดนิ่ง

สายตาของทุกคนจับจ้อง

ทันทีที่คำพูดของกู่ฉิงซานหลุดออกไป ผู้คนก็แทบคาดเดาได้ว่าเขารู้สึกผิดชอบชั่วดี

เขาอาจจะหลอกผึ้งอสรพิษ

ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ท่านยาเข้าไปตรวจสอบพื้นที่ล่ะ

แน่นอนว่าปีศาจแห่งความหวาดกลัวคือปีศาจที่ชอบทำร้ายผู้คน…

“ข้าไม่ต้องไปหรือ… ทำไมล่ะ” ชายหนุ่มงดงามหันศีรษะมาจ้องกู่ฉิงซาน

“สัตว์ประหลาดสี่ตัวมันอันตรายเกินไป” กู่ฉิงซานตอบ

“เจ้าคิดว่าข้ากลัวของพรรค์นั้นงั้นหรือ” ชายหนุ่มงดงามรีบถาม

“ไม่ใช่อย่างนั้น ตอนข้าสู้กับพวกมัน ข้ารู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย” กู่ฉิงซานตอบช้า ๆ

“ไม่สบายใจเพราะแมลงสี่ตัวนี้หรือ”

“ไม่ ข้าคิดว่ามันมีอย่างอื่นอีก”

ชายหนุ่มงดงามประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิด เขาถามว่า “ในการต่อสู้ เจ้าเชื่อในความรู้สึกตามธรรมชาติของตัวเองตลอดหรือเปล่า”

“มันไม่ได้มีมาตั้งแต่เกิด แต่เป็นผลจากการฝึกน่ะ” กู่ฉิงซานตอบ

“ฝึกยังไงล่ะ”

“ข้าเคยเจอช่วงเวลาแห่งความตายมามากมาย มันให้ความรู้สึกแบบเดียวกับที่เจอเมื่อครู่นี้”

“แสดงว่า สิ่งนี้มันมีอะไรที่น่าสงสัยมากอยู่ แต่บังเอิญว่าข้าก็เก่งเรื่องการสื่อสารกับความตายด้วย”

ชายหนุ่มงดงามเดินวนรอบกู่ฉิงซานพร้อมดาบหนามเรียว

“ลมหายใจแห่งความตายเอ๋ย ในนามแห่งข้า จงให้ข้าดูความสัมพันธ์ของเจ้ากับคนคนนี้” เขากระซิบ

กลุ่มเงาสีดำพุ่งออกจากชายหนุ่มงดงาม เมื่อพวกมันสัมผัสกับร่างของกู่ฉิงซาน มันกลายเป็นวงแสงไม่มีที่สิ้นสุด

วงแสงสีดำลอยเหนือกู่ฉิงซาน ไม่เต็มใจที่จะจากมาแม้จะผ่านไปนานก็ตาม

“…เจ้าคือผู้มอบกฎเกณฑ์แห่งความตาย… กฎเกณฑ์ที่รอเจ้าให้มอบความตายตลอดเวลา…”

ชายหนุ่มงดงามพึมพำ

เขาเก็บดาบหนาม หยิบแก้วทรงสูงสองใบจากความว่างเปล่า รินสุราเข้าไป ส่งแก้วหนึ่งให้กู่ฉิงซาน อีกแก้วให้ตัวเอง

“ชนแก้ว” ชายหนุ่มงดงามกล่าว

“เพื่ออะไร” กู่ฉิงซานถาม

ชายหนุ่มงดงามลดเสียงลงแล้วตอบว่า “ข้าเห็นมานานแล้วว่าผึ้งอสรพิษทำตัวไม่ดีเท่าไหร่ แต่ทางสมาคมมีกฎเข้มงวดว่าห้ามฆ่ากันเอง… โชคดีนะที่เขาตายหลังจากออกไป”

ถึงแม้ชายที่ชื่อยาจะลดเสียงลงแล้ว แต่คนที่อยู่ที่นี่ใช่คนธรรมดาเสียที่ไหน

ทุกคนได้ยินคำพูดของเขาชัดเจน

“ฮ่า ๆๆๆๆ นักฆ่าอย่างผึ้งอสรพิษตายแล้ว คงถือเป็นการสูญเสียใหญ่หลวงสำหรับสมาคมนักฆ่าสินะ”

ชายหนุ่มงดงามหัวเราะก่อนจิบสุราในแก้วเข้าไป

ทุกคนพูดไม่ออก

กู่ฉิงซานหยิบแก้วขึ้นมาจิบ

นี่เป็นสุราดี

เขาหยิบแก้วขึ้นมาจิบสุราอีก

ฉินถามอย่างวิตกว่า “ท่านยา ท่านจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงหรือ”

ชายหนุ่มงดงามหัวเราะแล้วตอบว่า “ข้าเดาว่าผู้มอบภารกิจคงรู้สถานการณ์ดี หากเต็มใจจ่ายราคาเพิ่ม พวกเราจะยังคงรับภารกิจต่อไป แต่ต้องปรับระดับให้นักฆ่าเลื่องชื่อเท่านั้นที่สามารถรับได้… จำเอาไว้ ห้ามให้ใครรับภารกิจนี้เด็ดขาด”

“ผึ้งอสรพิษ…”

“เขาโชคร้ายเอง”

“รับทราบ”

ชายหนุ่มงดงามสั่งจบก็ตบบ่ากู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ไว้วันหลังพวกเรามาดื่มด้วยกันอีกนะ”

“ขอรับ” กู่ฉิงซานกล่าว

ร่างของชายหนุ่มงดงามจมเข้าสู่ความว่างเปล่าก่อนหายไป

เรื่องนี้สิ้นสุดลงแล้ว

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหล่านักฆ่าค่อย ๆ แยกย้าย

อู้เกอชำเลืองมองกู่ฉิงซานด้วยสีหน้าซับซ้อนก่อนกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ปีศาจ เจ้าฆ่าผึ้งอสรพิษสินะ”

กู่ฉิงซานไม่ปฏิเสธก่อนถามว่า “เจ้าอยากแก้แค้นเขาหรือ”

อู้เกอส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าจะไม่แก้แค้นเขา แต่ถ้ามีใครพบเจ้าในการกิจสมาคมขนาดใหญ่ในอนาคต จะไม่มีนักฆ่าคนไหนเชื่อใจเจ้าอีก”

“พวกเขาก็มีสิทธิ์ทำเช่นนี้ ข้าคิดว่าท่ายาไม่น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น” กู่ฉิงซานกล่าว

อู้เกอส่งเสียงหึอย่างเย็นชาก่อนหันหลังแล้วจากไป

กู่ฉิงซานรอสักพักจนกระทั่งนักฆ่าทุกคนไปหมดแล้ว จากนั้นเขาถามว่า “ฉิน เหตุผลที่ภารกิจนี้ล้มเหลวเป็นเพราะข้าให้ข้อมูลผิด แต่ว่านะ แม้แต่นักฆ่าทรงพลังอย่าง “ผึ้งอสรพิษ” ยังตายเลย ข้าโชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้ ดังนั้น…”

เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ความล้มเหลวนี้ถือว่าไม่นับหรือเปล่า”

ฉินส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าขอโทษด้วย ล้มเหลวก็คือล้มเหลว ถ้าเจ้าอยากเลื่อนขั้นเป็นระดับ ‘ไร้หนทาง’ เจ้าต้องทำภารกิจสามแต้มให้สำเร็จห้าครั้งติดต่อกันใหม่อีกครั้ง”

เมื่อเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของกู่ฉิงซาน นางเสริมว่า “ทว่า แต้มภารกิจที่เจ้าได้มาก่อนหน้านี้จะไม่ถูกหัก เจ้าสามารถใช้แต้มเพื่อแลกของต่าง ๆ ได้”

“ให้ข้ารับภารกิจต่อเลย” กู่ฉิงซานกล่าว

“เป็นไปไม่ได้ ดูสภาพเจ้าสิ” ฉินชี้ไปที่ตัวเขา

กู่ฉิงซานชำเลืองมองก่อนเห็นว่าพลัง “ลิดรอน” สี่ชั้นยังคงอยู่บนร่างขณะแผ่แสงหลากสีสันออกมา

“อา เจ้าสิ่งนี้จะหายเมื่อไหร่หรือ” กู่ฉิงซานถาม

“ถ้าผู้กลืนกินสมองสี่ตัวไม่สามารถฟื้นฟูพลังได้ ก็ต้องใช้เวลาอย่างต่ำหนึ่งวัน” ฉินตอบ

สีหน้าของนางพลันเคร่งขรึมขึ้นมา “ตอนนี้เจ้าวิชาต่อสู้ไปสี่อย่างแล้ว อย่าเพิ่งออกจากสมาคมเลยจะดีกว่า”

กู่ฉิงซานถอนหายใจ

เขาอยากรีบเลื่อนขั้นเพื่อให้สามารถรับภารกิจไปโลกวิญญาณชั่วร้ายได้ แต่ตอนนี้ดูท่าเขาจะต้องรอไปอีกหนึ่งวัน

“เอาเถอะ ข้าจะกลับไปห้องนั่งเล่นเพื่อนอนก่อนหนึ่งวัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้”

“อืม ไว้เจอกันพรุ่งนี้”

กู่ฉิงซานเดินออกมา เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง เขาพลันได้ยินเสียงประหลาดใจมาจากฉิน

“เกิดอะไรขึ้น” กู่ฉิงซานถาม

“ไม่มีอะไร… ข้ากำลังจะติดต่อลูกค้าเรื่องภารกิจผู้กลืนกินสมองก่อนหน้านี้เพื่อถามว่าจะขึ้นราคาได้หรือเปล่า… แต่ลูกค้าไม่รอให้ข้าพูดก่อนเพิ่มรางวัลขึ้นเป็นสามสิบเท่า” ฉินตอบด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด

“สามสิบเท่า” กู่ฉิงซานทวนซ้ำ

“ใช่ สามสิบเท่า แค่เชิญนักฆ่าเลื่องชื่อให้มาร่วมด้วยก็พอ ดูท่าข้าต้องเพิ่มระดับภารกิจนี้ให้เป็นระดับสิบแล้วล่ะมั้ง…”

ขณะพูด ฉินเริ่มเปิดหน้าต่างระบบภารกิจในความว่างเปล่า

…ระดับสิบถึงสิบสองคือระดับภารกิจที่นักฆ่าเลื่องชื่อเท่านั้นที่สามารถรับได้

กู่ฉิงซานเงียบสักพัก จากนั้นหันหลังแล้วสาวเท้าจากไป

แทนที่จะกลับห้องนั่งเล่น แต่เขาตรงไปสำนักงานข่าวกรอง

“ข้าอยากแลกเปลี่ยนข้อมูลบางอย่าง” เขากล่าวกับเจ้าหน้าที่

หลังจากตรวจสอบเหรียญตราแล้ว เจ้าหน้าที่ส่งไม้เท้าให้ก่อนพาเขาเข้าห้องขนาดเล็ก

“เจ้าเพียงบอกข้อมูลที่อยากรู้กับไม้เท้าผ่านจิตเท่านั้น มันจะตอบรับทันที” เจ้าหน้าที่อธิบาย

“ขอบคุณ” กู่ฉิงซานกล่าว

เจ้าหน้าที่ปิดประตูก่อนจากไป

กู่ฉิงซานถือไม้เท้าขณะครุ่นคิดถึงสัตว์ประหลาดในถ้ำพายุแห่งความว่างเปล่าเงียบ ๆ

ขายาวคมปลาบหกข้าง ร่างกำยำ เส้นผมยาวราวกับเขา รูปร่างเหมือนมนุษย์

“บอกข้าทีว่ามันคืออะไร”

กู่ฉิงซานส่งกระแสจิตไปที่ไม้เท้า

ไม่ช้า ความคิดหนึ่งมาจากไม้เท้า

“ข้อมูลดังกล่าวต้องการเงื่อนไขที่กำหนดก่อนถึงจะสามารถบอกได้”

“นักฆ่า ‘ระดับเลื่องชื่อ’ สามร้อยแต้ม ใบอนุญาตของประธาน”

“ ‘เดรดลอร์ด’ ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าถึงข้อมูลนี้”

.........................................................................