1218 ถูกขัง
ตอนที่ 1218 ถูกขัง
ในความเงียบ เสียงชราดังขึ้น
“จากข่าวล่าสุดของสมาคมผู้พิทักษ์หอคอย นักเวทขั้นที่สามสิบห้าคนแรกของโลกได้ถือกำเนิดขึ้น เขาบอกว่าตอนนี้รู้สึกดีขึ้นและขอบคุณทุกคนที่ให้การดูแลและช่วยเหลือ”
“คิดว่าปัจจัยอะไรที่สามารถทำให้พละกำลังในวันนี้ประสบผลสำเร็จ”
เสียงประหม่าเล็กน้อยตอบว่า
“ข้าคิดว่าเหตุผลแรกก็คือการโหลกกองทัพมนุษย์ เมื่อผ่านการฝึกฝนต่างๆ พละกำลังก็พัฒนาขึ้นมาก นี่คือความช่วยเหลือที่แม่นางเฮยไห่มอบให้กับข้า”
“ถูกต้อง สิ่งที่ข้าซาบซึ้งก็คือผู้ชายเจ้าเสน่ห์คนนั้นที่เจ้ารู้ว่าหมายถึงใคร”
“หากไม่มีการร่ายรำและดาบของผู้ชายเจ้าเสน่ห์คนนั้น ข้าคงถูกทำลายในประวัติศาสตร์ไปพร้อมกับโลกหอคอยแน่ๆ จนไม่มีโอกาสได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา”
พรึ่บ!
หนังสือพิมพ์ถูกปิดลง เสียงและภาพหายไป
“ผ่านมากี่วันแล้ว”
ยวินจีขว้างหนังสือพิมพ์ไปด้านข้างขณะถาม
“สิบเก้าวัน” จางหยิงห่าวตอบ
“น่าเบื่อชะมัด ทุกวันไม่ฝึกฝนก็ต้องเล่นไพ่ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปข้าได้เปื่อยตายแน่” แบร์รี่กล่าว
“ฮ่า ข้าชนะแล้ว! เอาเงินมา เอาเงินมาให้หมด บอกไว้ก่อนนะว่าห้ามเล่นตุกติก” เฉินหวังกล่าว
พวกเขากำลังเล่นไพ่
ประตูพลันถูกผลักออก ภูตสองสามตนเข้ามา
“ไง ซ่อนอยู่ที่นี่คงเบื่อเกินไปสินะ ออกไปงานรื่นเริงกันเถอะ” ชายชราเครายาวกล่าวในสภาพเมามาย
“ไม่ไป!” ทั้งสี่คนกล่าวพร้อมกัน
จางหยิงห่าวกุมหน้าผากก่อนพึมพำว่า “เจ้าจัดงานรื่นเริงมาสามสิบห้าครั้งติดแล้ว ไม่คิดจะหยุดสักวันเลยหรือ”
ชายชราเครายาวชำเลืองมองเขาก่อนบินลงไปอยู่บนโต๊ะไพ่ เอาไม้เท้าสั้นชี้ไปที่อีกฝ่ายแล้วตอบว่า “เวลาช่างแสนสั้น ในที่สุดพวกเราก็ปลีกตัวออกมาจากโลกจนสามารถยินดีกับช่วงเวลาได้ แต่พวกเจ้ากลับมานั่งเล่นไพ่กันที่นี่งั้นหรือ รู้อะไรไหม หลังจากออกไปแล้ว พวกเจ้าจะเผชิญหน้ากับร่างหุบเหวบ้าคลั่งกับโลกหกภพเชียวนะ”
หลายคนเงียบพร้อมกัน
เมื่อเห็นว่าไพ่ไม่สามารถเล่นได้แล้ว แบร์รี่ยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “มา หยิงห่าว มาเล่นเกมกับข้า”
จางหยิงห่าวครุ่นคิดสักพัก
หลังจากแบร์รี่โหลดหมื่นสวรรค์สิ้นโลกออนไลน์ · กองทัพมนุษย์ พละกำลังของเขายิ่งมายิ่งแข็งแกร่ง
แต่หลังจากดื่มกับพวกชายชราเครายาวไปคืนหนึ่งก็ทำเอาปวดหัวในวันต่อมา มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยจริงๆ
เทียบกับทั้งสองอย่างแล้ว การต่อสู้นั้นน่าสนใจกว่า
“นั่นสิ ภารกิจซ้อมมวยปล้ำของข้ายังไม่เริ่ม ต้องรอให้แม่นางเฮยไห่มอบภารกิจให้”
จางหยิงห่าวกล่าวทันที
เขาลุกขึ้นก่อนเดินออกไปพร้อมกับแบร์รี่
ชายชราเครายาวชำเลืองมองเขาก่อนมองแบร์รี่อีกครั้ง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
แบร์รี่เป็นหัวหน้าของสมาคมหมัดเหล็ก
ผู้ชายเจ้าเสน่ห์คนนั้นก็เป็นสมาชิกของสมาคมหมัดเหล็กเหมือนกัน
อย่าไปยั่วโมโหจะดีกว่า
ช่างเถอะ ช่างเถอะ ที่นี่ยังเหลืออีกสองคน
หืม
ชายชราเครายาวมองโต๊ะไพ่ก่อนพบว่ายวินจีหายไปนานแล้ว มีเพียงเฉินหวังที่ยังนับเหรียญที่ได้มาจากการเล่นชนะขณะคำนวณแพ้ชนะของทั้งเกม
“พวกเจ้า เหอะ ไม่รู้สินะเวลาช่วงเวลาแห่งความสุขมันเป็นยังไง หลังจากออกไปแล้วก็เตรียมร้องไห้ได้เลย” ชายชราเครายาวกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด
“ออกไปหรือ”
เฉินหวังวางเหรียญทั้งหมดก่อนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “พวกเราติดที่นี่มานาน ใครจะรู้ล่ะว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ งนั้นไม่ต้องไปคิดหรอก”
เขาบิดเอวก่อนยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “ไป ข้าจะดื่มกับเจ้าเอง”
ชายชราเครายาวยินดีแล้วกล่าวว่า “ฮ่าๆ คงมีแต่ท่านเฉินนี่แหละที่กล้า เดี๋ยวนี้คนที่กล้าสู้กับภูตอย่างพวกข้ายิ่งมายิ่งน้อย ท่านคือนักดื่มที่เก่งที่สุดในเผ่าพันธุ์มนุษย์แล้ว”
“แน่นอน ตอนแบร์รี่ดื่มครั้งแรก ข้าเป็นคนพาเขาไปเอง”
“โห แล้วเจ้าดื่มไปแค่ไหนล่ะ”
“ข้าดื่มไปไม่มากหรอก ที่นั่นไม่ใช่ที่สำหรับดื่มอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่ที่สำหรับดื่มหรือ”
“พวกภูตไม่สนเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างพวกข้าอยู่แล้ว ไม่ต้องเข้าใจหรอก…”
…
แบร์รี่และจางหยิงห่าวเดินไปตามบันไดจนถึงชั้นบนสุดของหอคอย พวกเขาเปิดประตูก่อนเดินออกไป
เสี่ยวเมียวนั่งอยู่บนขอบกำแพงหินโดยเอาเท้าห้อยไว้นอกกำแพงขณะพยายามเขียนบางอย่าง
เย่หรูซีอยู่ข้างนางขณะถือหนังสือแล้วมองดูอย่างตั้งใจ
นางคร่ำครวญแล้วกล่าวว่า “เสี่ยวเมียว เนื้อเรื่องตอนที่ห้าของเจ้ามันใหญ่เกินไป การบรรยายก็ละเอียดเกินไปด้วย มันออกจะ…”
เสี่ยวเมียวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องห่วง ยังไงพวกเราก็ติดอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ไม่มีใครมาสนใจข้าหรอก ข้าจะเตรียมตอนอื่นๆ ก่อน หลังจากออกไปแล้ว ข้าจะโพสต์หนังสือเล่มใหม่แล้วอัปทีเดียวหนึ่งแสนตัวอักษรไปเลย ดูซิจะมีใครหาว่าน้อยเกินไปอีกหรือเปล่า ฮ่าๆๆ ”
นางยิ้มอย่างมีชัย
เย่หรูซีเผยสีหน้าซับซ้อนออกมา
ขณะวางหนังสือ นางถอนหายใจออกมา “ออกไปหรือ… ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าอีกนานเท่าไหร่พวกเราถึงจะสามารถออกไปได้”
หลายคนอดที่จะมองท้องนภาพร้อมกันไม่ได้
ทั่วโลกหอคอยถูกปกคลุมด้วยชั้นแสงเจิดจ้า ไม่มีสิ่งใดสามารถเข้าออกได้
เหนือชั้นแสงออกไป มีแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายยาว มีช่วงเวลาประวัติศาสตร์ บุคคลและฉากต่างๆ วูบไหวไปมานับไม่ถ้วน
โลกหอคอยเหมือนกับเกาะที่ลอยขึ้นลงอยู่ในแม่น้ำสายยาวขณะลอยล่องไปตามกระแสน้ำ
ไม่มีใครสามารถออกไปจากเกาะนี้ได้
คล้ายกันนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกก็ไม่สามารถส่งผลกับทุกสิ่งที่อยู่บนเกาะนี้ได้
ร่างหนึ่งพุ่งมาจากไกลๆ ก่อนลงสู่ชั้นบนสุดของหอคอยสูง
เย่เฟยหลี
ทุกคนมองเขาพร้อมกัน
“วันนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรือ” แบร์รี่ถาม
เย่เฟยหลียักไหล่ก่อนตอบว่า “เขายังหมกมุ่นกับดาบเล่มนั้นอยู่ แอนนาทำหน้าที่คุ้มกัน ดังนั้นข้าก็เลยกลับมา”
แบร์รี่ปรบมือแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ พวกเรามาทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้กันเถอะ ตอนนี้ก็โหลดบัญญัติแล้ว จากนั้นก็ฝึกฝนให้มากแล้วรอจนกว่าชั้นแสงจะหายไป ทันทีที่พวกเรากลับสู่ช่วงเวลาดังกล่าว ทุกคนก็จะเก่งพอที่จะสู้กับพลังของโลกวิญญาณชั่วร้ายได้”
“จริงสิ เกี่ยวกับหุบเหว”
เขาหันสายตาไปที่มุมหนึ่ง
เหล่าต้ากำลังนั่งบนเก้าอี้เอนตรงมุมหนึ่งขณะจิบเครื่องดื่มพลังงาน
เมื่อรับรู้ถึงสายตาของแบร์รี่ เขาวางกระป๋องลงช้าๆ แล้วกล่าวว่า
“ข้าพูดไปตั้งหลายครั้งแล้ว ทันทีที่ออกไป หุบเหวนิรันดร์จะไม่มีกำลังเสริมมาอีก มันจะรับรู้ถึงหายนะเพราะความพ่ายแพ้จนทำให้มันตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์”
“ทางที่ดีพวกเจ้าภาวนาอย่าเผชิญหน้ากับหุบเหวนิรันดร์จะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ทันทีที่มันสัมผัสพวกเจ้าได้ พวกเจ้าจะตายเพราะไม่สามารถต้านทานการรับรู้ของมันได้”
“แล้วเจ้าล่ะ เจ้าคือราชาหุบเหวนี่ เจ้าทำให้มันหลับใหลอีกครั้งได้หรือเปล่า” เย่หรูซีถาม
เหล่าต้ายิ้มขมขื่นออกมา “ข้าสามารถช่วยมันจัดการทุกสิ่งตอนหลับใหลได้ แต่หลังจากมันตื่นขึ้นมาแล้ว หากข้ายังทำแบบเดิมอีก มันจะตายลงอย่างช้าๆ ”
“แล้วร่างของมันเป็นยังไงล่ะ” เย่เฟยหลีถามอีก
“…อวัยวะบางส่วนที่กระจัดกระจายคล้ายกับมนุษย์ แต่พวกมันไม่สามารถประกอบเป็นร่างสมบูรณ์ขึ้นมาได้” เหล่าต้าตอบ
“สิ่งแรกที่ตื่นขึ้นมาจะเป็นลูกตา จากนั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว”
หลังจกาพูดจบ เขาหยิบกระป๋องขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเริ่มจิบ
จางหยิงห่าวถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “หุบเหวนิรันดร์ โลกของวิญญาณชั่วร้ายและโลกนอกหวนคืนชาติภพหกวิถีช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก ตอนนี้ข้าคิดถึงช่วงเวลาตอนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกดั้งเดิมแล้วสิ”
เย่เฟยหลีพยักหน้าเห็นด้วย
เมื่อเห็นว่าทุกคนสิ้นหวังเล็กน้อย เสี่ยวเมียววางปากกาลงแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอก พวกเรายังมีกู่ฉิงซานนะ”
หลังจากชายชราสวมหมวกทรงแหลมพุ่งไปขึ้นไปในอากาศ นางจึงกล่าวต่อว่า “นั่นไง ดาบของเขาฟื้นคืนชีพทุกคนที่ตายในการต่อสู้ที่หอคอยได้ อีกทั้งยังหลบเลี่ยงกฎเกฑณ์แห่งเวลาและโชคชะตาได้ การสร้างเกาะโดดเดี่ยวที่อยู่บนแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายยาวได้ เกรงว่าแม้แต่เทพก็ไม่สามารถทำได้ ข้าคิดว่าถ้ามีเขาอยู่ พวกเราย่อมสามารถผ่านเรื่องยากลำบากไปได้”
ชายชราคำนับให้ทุกคนเมื่อเห็นหน้า
เขาคือประธานสมาคมหอคอยสูง เดิมเขาถูกสังหารโดยการสูบวิญญาณของวิญญาณกรีดร้อง แต่ตอนนี้เขาถูกย้อนกลับโชคชะตาด้วยดาบสุดท้ายของกู่ฉิงซานจนฟื้นคืนชีพกลับมา
“ชายชรา ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ล่ะ” แบร์รี่ถาม
“ข้าเพิ่งไปทำนายดวงกับยวินจีมาน่ะ พวกเราคาดว่ากู่ฉิงซานจะถอยจากสภาพที่สงบลึกยิ่งนี้ในไม่ช้า” ประธานสมาคมหอคอยตอบ
“ว่าไงนะ” ทุกคนถามพร้อมกัน
เสี่ยวเมียวกระโดดตัวลอยก่อนกล่าวว่า “ไป ไปดูกัน”
นางหายไปจากความว่างเปล่า
คนอื่นเหาะตามไปยังส่วนลึกของโลกไกลลิบ
…
สมรภูมิ
กู่ฉิงซานยืนอยู่กับที่
ดาบยาวสี่เล่มลอยอยู่ด้านหลังของเขาอย่างเงียบงัน
เป็นเวลานานกว่าสิบวันแล้วที่เขาหลับตาและหมกมุ่นกับการฟันดาบสุดท้ายในอดีต
นั่นคือสุดยอดระบำดาบของเจ็ดดาบสังเวย
ดาบสังเวยเล่มสุดท้าย การสังเวยแห่งการคืนชีพโลก…
……………………………………