0873 กระจายออก!

ตอนที่ 873 กระจายออก!

หนึ่งหมื่นปีต่อมา

โลกเก้าร้อยล้านชั้น

พื้นที่เอกพจน์

โลกสีเขียวเต็มไปด้วยชีวิต

นี่คือสถานที่ที่อาณาจักรหนามตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของพื้นที่แปลกประหลาดทั้งหมด

ในโลกใบนี้ มีต้นไม้หนามเก่าแก่ที่พาดผ่านสวรรค์และปฐพี

มันคือตัวตนทรงพลังที่ทำให้ผู้คนทรงพลังจำนวนมากหวาดกลัว

แม้กระทั่งเทพและกึ่งเทพในพื้นที่จ้าวโลกก็ไม่กล้ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา

วันนี้

ทันใดนั้นเอง กิ่งไม้หนึ่งพลันปรากฏขึ้นบนต้นไม้หนามเก่าแก่

กิ่งไม้นี้ปรากฏขึ้นโดยไม่มีการกล่าวเตือน แต่มันดูเป็นธรรมชาติราวกับไม่เคยจากไปไหน

มันถูกสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วโดยต้นไม้หนามโบราณก่อนทำการเชื่อมต่อ

สีเขียวขจีเล็กน้อยปกคลุมร่างของกิ่งไม้อีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน ต้นไม้หนามโบราณคล้ายกับรู้บางสิ่ง แสงมรกตไม่มีสิ้นสุดอ้อยอิ่งอยู่บนร่างของต้นไม้โบราณ

ผ่านไปสักพัก ต้นไม้หนามตัดสินใจ

ใบไม้สีเขียวร่วงหล่นไปตามสายลม

ใบไม้ยังลอยอยู่ในอากาศ พวกมันพลันทะลวงผ่านความว่างเปล่าก่อนหายไป

อีกด้าน

พื้นที่จ้าวโลก

โลกที่มีการพัฒนาสูง

ลอร่ายืนอยู่บนแท่นสังเกตการณ์ของวิหารแห่งความรู้ขณะมองออกไป

จากที่นี่สามารถมองเห็นอารีน่าต่อสู้อิสระนอกวิหารได้ มองเห็นทุกการต่อสู้ที่อยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน

ในโลกนี้ วิหารแห่งความรู้คือความถูกต้อง

หรือก็คือ ในพื้นที่จ้าวโลก เจ็ดวิหารมีอำนาจสูงสุด

เมื่อลอร่าได้รับข่าวเรื่องสามเหรียญ นางเข้าร่วมกับวิหารแห่งความรู้จนกลายเป็นบิชอปอย่างเป็นทางการ

แม่ทัพหนามลิเลียเดินมาจากไกล ๆ ก่อนส่งหนังสือพิมพ์ให้

“นายท่าน ข่าวของวันนี้”

ลอร่าไม่หันมามอง

ลิเลียเก็บหนังสือพิมพ์กลับไปช้า ๆ หลังจากครุ่นคิดจึงกล่าวว่า “นายท่าน ท่านยืนอยู่ที่นี่มาสองชั่วโมงแล้ว”

ลอร่าพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้ากำลังมองหาใครบางคนน่ะ”

“ผู้หญิงสวมหน้ากากหรือ” ลิเลียถามอย่างตรงไปตรงมา

ลอร่าตอบอย่างมีนัยว่า “ใช่ รูปแบบการต่อสู้ของนางคล้ายกับกู่ฉิงซาน มันทำให้ข้านึกถึงวันเหล่านั้น”

“นางคือคนทางฝั่งฝึกฝน นางชนะการแข่งยี่สิบครั้งรวด ข้าว่าเขาจะส่งคนที่สูงกว่าสองระดับไปทำลายนางในไม่ช้านี้” ลิเลียมองอารีน่าขณะกล่าวเช่นนั้น

“สูงกว่าสองระดับหรือ เอาเถอะ มีแค่วิธีนี้ที่สามารถทำให้เจ้าพวกนั้นกล้าเล่นกับนางได้” ลอร่ากล่าว แววตาเผยความเสียใจออกมา

ทหารที่ยอดเยี่ยมทางฝั่งฝึกฝนอาจจะถูกสังหารได้ในทันที

“นายท่าน อย่าห่วงไปเลย พวกเขาไม่มีทางฆ่าผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน” ลิเลียกล่าว

“โห ทำไมล่ะ”

“เพราะมีการต่อสู้เมื่อไม่กี่วันก่อน ชุดที่คลุมหน้าเอาไว้เกิดขาดโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“แล้วยังไง”

“นางงดงามมาก หลายคนถึงกับตกตะลึงเลยล่ะ”

“แบบนี้ก็เท่ากับโดดเด่นทุกอย่างเลยน่ะสิ” ลอร่ากล่าว

ลิเลียเห็นว่านางขยับเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “ถ้าท่านถูกใจ ข้าจะถามนางให้ว่าอยากมาช่วยพวกเราหรือเปล่า”

“พวกเราต้องการคนจากเผ่าพันธุ์อื่น แต่พวกเราก็ต้องการความบริสุทธิ์ด้วย รอข้าดูรากฐานของนางก่อนแล้วกัน”

ลอร่าหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าใบเล็กก่อนชี้ไปที่ผู้หญิงที่พยายามจะสังหารในอารีน่า

นี่คือกระจกวิเศษ สามารถมองเห็นจุดกำเนิดของอีกฝ่ายได้ อีกทั้งยังสามารถดูได้ว่าอีกฝ่ายมีอะไรผูกมัดกับผู้ใช้หรือเปล่า

พูดง่าย ๆ ก็คือ ต่อให้อีกฝ่ายจะบริสุทธิ์ แต่ตราบที่อีกฝ่ายจงใจดึงความสนใจเพื่ออยากใช้สิ่งนี้เข้าใกล้เพื่อทำการลอบสังหาร กระจกจะเผยความสัมพันธ์ระหว่างการลอบสังหารของทั้งสองทันที

ไม่มีทางที่คนประสงค์ร้ายจะหลบซ่อนเมื่ออยู่ต่อหน้ากระจกบานนี้ได้

น่าเสียดายที่กระจกบานนี้เป็นของสิ้นเปลือง ปกติแล้วมันจะแตกหลังจากใช้ไปหนึ่งครั้ง

ถึงกระนั้น ของแบบนี้ก็มีมูลค่ามากเสมอ

“กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด จุดกำเนิดของผู้หญิงคนนี้คืออะไร นางคิดจะทำอะไรข้าหรือเปล่า”

หลังจากลอร่ากล่าวจบ นางมองกระจกพร้อมกับลิเลีย

ไม่ช้านางเห็นคนคนหนึ่งปรากฏขึ้นในกระจก

กู่ฉิงซาน

ทั้งสองมองการปรากฏตัวของกู่ฉิงซานสักพัก

สายสัมพันธ์ระหว่างอีกฝ่ายกับราชินีลอร่าถึงกับมีอยู่จริง!

เป็นกู่ฉิงซาน!

ใครจะคิดล่ะว่าผู้หญิงคนนี้ถึงกับข้องเกี่ยวกับกู่ฉิงซาน!!!

“ออออออา! นางรู้จักกู่ฉิงซาน! ลิเลีย พานางมาที่นี่!” ลอร่ากรีดร้อง

ลิเลียกล่าวอย่างมีนัยว่า “ข้าเกรงว่าพวกคนร่างใหญ่ที่อยู่หลังอารีน่าจะไม่ยอมตัดใจโดยง่าย”

ลอร่ากระทืบเท้า ร่างของนางตั้งตรงก่อนทะยานไปอารีน่าก่อนอีกฝ่าย

เสียงของนางมาจากสายลม “พวกเขาไม่อยากทำแน่ เพราะว่าข้าจะซื้อพวกเขาทั้งหมดอารีน่ายังไงล่ะ!”

…

ความจริง นอกจากเจ็ดวิหารแล้ว ยังมีอีกสิ่งที่สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตในพื้นที่จ้าวโลกสวดภาวนาได้

เงินนั่นเอง!

ในฐานะบิชอปของวิหารแห่งความรู้ ลอร่ามีเงินมหาศาล ดังนั้นเรื่องราวจึงราบรื่น

…

นี่คือความงามอันน่าทึ่ง

ตรงข้ามความงามของนางคือจิตสังหารอันรุนแรง

เพราะผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ปกปิดใบหน้าแม้แต่คนเดียว

นางยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ บรรยากาศราววีรชนปกคลุมร่างกายของนาง

ราวกับนางไม่สนใจชีวิตของตัวเองและเตรียมที่จะสู้จนตัวตายทุกเมื่อ

บรรยากาศเช่นนั้น นิสัยเช่นนั้น แม้กระทั่งลิเลียยังสั่นสะท้านเมื่อได้เห็น

“พี่สาว เจ้าชื่ออะไร” ลอร่าถาม

หญิงสาวร่างงามสูงโปร่งมองลอร่าก่อนถามย่างสับสนว่า “ข้าได้ยินว่าท่านจ่ายเงินไปมากเพื่อไม่ให้ข้าสู้ต่อหรือ”

“นายท่านหวังดีกับเจ้าเพราะพวกเจ้าต้องต่อสู้โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน เจ้าชนะการแข่งมามากมายแล้ว พวกเขาจะต้องหาคนที่สามารถเอาชนะเจ้าได้เพื่อเก็บเกี่ยวผลการเดิมพันให้ได้มากโขอย่างแน่นอน” ลิเลียอธิบาย

หญิงสาวขากเสมหะ นำน้ำนั่นมาล้างโลหิตบนเกราะที่แตกหักก่อนกล่าวช้า ๆ ว่า “ข้ารอช่วงเวลานั้นมานานแล้ว ข้าอยากลองดูว่าจะสามารถพัฒนาผ่านโลกแห่งความเป็นความตายได้หรือเปล่า”

“เมื่อใกล้จะไปถึงผลลัพธ์นั่นแล้ว มันกลับถูกท่านทำลาย”

ลิเลียและแม้กระทั่งนักรบหนามที่อยู่ด้านหลังต่างประหลาดใจ

ผู้คนที่กระตือรือร้นจะพัฒนาในการต่อสู้แห่งความเป็นความตายยังมีอยู่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่ต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง

ผู้หญิงน้อยคนนักที่จะสามารถทำแบบนี้ได้

ลอร่าสังเกตเห็นความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นในดวงตางดงามของอีกฝ่าย

นางครุ่นคิดสักพัก อาศัยสัญชาตญาณนิดหน่อยก็เข้าใจทุกสิ่ง

เมื่อถอนหายใจ ลอร่าลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาอีกฝ่าย

“นายท่าน…” ลิเลียก้าวมาข้างหน้าอย่างกังวล

ลอร่าโบกมือก่อนเดินมาหาผู้หญิงเพียงลำพัง

“พี่สาว ข้าเข้าใจเจ้านะ”

ลอร่าจับมือของอีกฝ่ายแน่นไม่ยอมให้ปลอย

นางสบเข้ากับแววตาสงสัยของอีกฝ่ายขณะกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “กู่ฉิงซานคือพี่ชายของข้า เขาเคยช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

แน่นอนว่าอีกฝ่ายหยุดพยายามดึงมือออก แต่เอื้อมมืออีกข้างมาสัมผัสศีรษะของลอร่า

“เขาตายแล้ว แต่ข้าจะต้องก้าวเดินต่อไป เมื่อถึงวันหนึ่งที่ข้าแข็งแกร่งมากพอ ข้าจะแก้แค้นให้เขา” หญิงสาวกล่าวอย่างหนักแน่น

ลอร่าหัวเราะ

วันนี้นางมีความสุขเหลือเกิน

“พี่สาว ข้าชื่อลอร่า เจ้าเชื่อว่าอะไรหรือ”

“ข้าชื่อหนิงเยว่เฉิน”

“พี่สาว อย่าไปอารีน่าอีกในอนาคต ข้ามีสมบัติมากมายมหาศาลที่สามารถช่วยเจ้าพัฒนาพละกำลังได้ โปรดอย่าได้เกรงใจ ข้ามีวิธีหามาได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็ขาดห้วงไป

ลอร่าสัมผัสได้ถึงบางสิ่งก่อนหยุดพูดไปสักพัก นางเอามือมาประสานกันแล้วกระซิบว่า “ท่านต้นไม้เก่าแก่ ข้าอยู่ที่นี่เพื่อรับฟังเจตจำนองของท่าน”

หลังจากร่ายคาถาเสร็จ มือของนางก็กางออก

ใบไม้สีเขียวมรกตพลันปรากฏขึ้นในมือของลอร่า

ลอร่ากุมใบไม้สีเขียวมรกตเอาไว้ขณะรับรู้ถึงข้อมูลที่อยู่ข้างในนั้นอย่างเงียบงัน

ทันใดนั้นเอง

“อออออออา!!!!!”

“พี่ชายเท่ที่สุด!!!!!!!!!!!!”

ลอร่าระเบิดเสียงกรีดร้องสุดขีดออกมา นางตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

นางเพียงเดินเข้ามากอดหนิงเยว่เฉิน

…

หนึ่งหมื่นปีก่อน

ตำหนักราชาเทพ

อีกหนึ่งนาทีก่อนจะสิ้นสุดการใช้แฝดปฐพี

“กู่ฉิงซาน ข้าจะรอเจ้าอยู่นอกช่วงเวลานั้น ทันทีที่มังกรหุบเหวหรือวิญญาณกรีดร้องได้ดาบศักดิ์สิทธิ์ไป ช่วงเวลานั้นจะต้องถึงจุดจบอย่างแน่นอน”

“ถึงตอนนั้น ข้าสาบานว่าจะทำให้เจ้าเสียใจที่มายังโลกนี้”

“กู่ฉิงซาน ข้าจะฆ่าทุกคนที่เจ้าห่วงใย เปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นทาสเพื่อทรมานพวกมันอย่างแสนสาหัสในหุบเหวอย่างไม่จบสิ้น”

“เจ้าคนบัดซบกู่ฉิงซาน เจ้าได้ยินหรือไม่!”

ผู้ถักทอชีวิตหุบเหวสาปแช่งด้วยเสียงที่ชั่วร้ายที่สุด

กู่ฉิงซานเมินผู้ถักทอชีวิตหุบเหว

เขายุ่งอยู่

เขาควบคุมผู้ถักทอชีวิตหุบเหวเมื่อครู่ขณะสับร่างของนางออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วนด้วยวิชาฟาดฟันที่แข็งแกร่งที่สุด

จากนั้น เขาเปิดหลุมดำในความว่างเปล่าขึ้นมา

นี่คือหลุมแห่งกระแสงวังวนที่ใช้ปกปิดดินแดนฝันตอนที่เข้าสู่ความฝันของเซี่ยเต้าหลิง

มันนำไปสู่ภาพซ้อนทับจำนวนนับไม่ถ้วน

กู่ฉิงซานทักทายอีกฝ่าย ถือแขนขาของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวเอาไว้ก่อนโยนพวกมันลงไปในวังวนความว่างเปล่า

สายลมในวังวนนั่นพัดพา ที่ใดที่ชิ้นส่วนร่างกายตกลงไป ที่นั่นจะถูกสายลมแห่งความว่างเปล่าพัดผ่านทันที

ความจริง นี่ถือเป็นทักษะอย่างหนึ่งเช่นกัน

ถึงแม้ร่างของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวจะไม่ใหญ่มาก แต่มันไม่สามารถทิ้งทั้งหมดในคราวเดียวได้ ไม่อย่างนั้น ชิ้นส่วนเหล่านี้จะอยู่ใกล้กันมาก

ลั่วปิงหลีถูกควบคุมโดยผู้ถักทอชีวิตหุบเหว นางเพิ่งถูกคลายการควบคุมของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวโดยกู่ฉิงซาน ตอนนี้ เขาเริ่มทำการแก้แค้นแล้ว

นางร้ายกาจเช่นกัน นางฟันหินจำนวนมากในตำหนัก เอามาผูกกับแขนขาของผู้ถักทอชีวิตหุบเหว จากนั้นโยนเข้าไปในกระแสวังวนแห่งความว่างเปล่าทีละชิ้น

เพราะหินมีขนาดแตกต่างกัน ภายใต้สายลมแห่งความว่างเปล่า แขนขาเหล่านี้จึงอยู่ไกลห่างจากกันมากยิ่งขึ้น

เป็นการยากที่พวกมันจะหากันพบได้

“ยังเหลืออีกสิบอึดใจ นายท่าน” ฉานนู่เตือนเรื่องเวลา

“เสร็จสักที!”

กู่ฉิงซานมองพื้น

บนพื้นสะอาด ไม่มีหนวดและแขนขาหลงเหลืออยู่

ร่างที่เหลือของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวมาอยู่ในมือของกู่ฉิงซานแล้ว

เส้นด้ายสีทองเชื่อมศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวกับมือของกู่ฉิงซานเอาไว้

ผู้ถักทอชีวิตหุบเหวยังไม่สามารถขัดขืนได้

จากนั้นกู่ฉิงซานมองศีรษะของสัตว์ประหลาดในมือ

เขาไอเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า

“เอาล่ะ ลงเอยแบบนี้จนได้ เพราะเจ้าเป็นอมตะ แม้แต่เผ่าพันธุ์มนุษย์โบราณก็ไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ ดังนั้นเป็นการยากมากที่จะรับมือเจ้า”

“เพราะงั้นข้าขอชวนเจ้าเล่นเกมได้หรือเปล่า”

เขาพล่ามไม่หยุด

“ร่างของเจ้ากระจายอยู่ในวังวนความว่างเปล่าแล้ว พวกมันจะเดินทางไปในหลายโลก”

“ดังนั้น ช่วยไปตามหาร่างตัวเองมาทีสิ ข้าคิดเองเลยว่ากระดูก กรงเล็บและแก้มของเจ้าเป็นส่วนที่หาได้ง่ายมาก ปัญหาเดียวคือร่างของเจ้านี่แหละ โทษทีนะ ข้าสับละเอียดเกินไปหน่อย แต่ก็พยายามหาเข้าล่ะใช้เวลาอย่างอดทนด้วยนะ”

“สองอึดใจ!” ลั่วปิงหลีเตือนเสียงดัง

กู่ฉิงซานโยนศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวขึ้นสูง วิ่งเหยาะ ๆ สองก้าวก่อนลงมือ

ปัง

เขาเตะใส่อย่างเต็มแรง!!!

เขาเห็นศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวกลายเป็นอุกกาบาตก่อนหายไปในวังวนแห่งความว่างเปล่า

จากไกล ๆ เขาได้ยินเสียงอันเกลียดชังดังไล่หลังมา

“กู่ฉิงซาน เจ้าจะต้องตกอยู่ในมือของข้าไม่ช้าก็เร็ว”

“ข้าสาบานว่าจะมาเอาตัวเจ้า…”

ศีรษะลอยไปไกลเรื่อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ไม่ได้ยินเสียงอีก