[น้ำตกและความในใจ] - Part 2

พออิ่มหนำกันเสร็จ ทุกคนก็มารวมตัวกันอีกครั้ง และจัดการแบ่งไอเท็มมหาศาลที่ได้จากมอนสเตอร์ทั้งหมดให้ทุกคนเท่าๆ กัน โดยที่สี่สาวเป็นคนเสนอเองว่าไอเท็มที่ดรอปจากคิงสไลม์ ขอยกให้สองหนุ่มไปโดยปริยาย เพราะเป็นส่วนสำคัญในศึกครั้งนี้ และก่อนที่จะแยกย้ายกันไปนอน ก็ได้ตกลงกันว่าต้องมีคนอยู่เวรเฝ้าระวังมอนสเตอร์ โดยที่วินอาสาอยู่เวรกะแรก 2 ชม. ให้เอง โดยเวรกะถัดไปคือแจ็ก

ตอนนี้คนที่นั่งอยู่รอบหน้าเต็นท์เหลืออยู่สี่คนคือวิน แจ็ก น้ำและเรย์ วินกับน้ำนั่งจัดเรียงไอเท็มที่ได้รับมาอยู่ ส่วนเรย์ขอดูเคียวจันทร์เสี้ยว อาวุธห้าดาวของแจ็ก เธออยากรู้ว่ามันต่างจากธนูห้าดาวของเธอยังไง จนเธอสังเกตว่าของแจ็กมีเขียนประเภทอาวุธเอาไว้ว่าเป็น 'อาวุธในตำนาน'

"แบบนี้นี่เอง นายนี่โชคดีชะมัดเลย" เรย์กล่าว

"โชคก็มีส่วนนะ แต่เครดิตทั้งหมดต้องยกให้วินเค้าละ" แจ็กบอก

วินเงยหน้าจากวินโดวส์มายิ้ม "พวกฉันได้มาสี่กล่อง แต่ในนั้นมีแค่อาวุธชิ้นเดียวเอง เธอโชคดีแล้วล่ะนะ อาวุธห้าดาวก็ถือว่าร้ายกาจพอตัวอยู่ ที่สำคัญยังสามารถเก็บเอาไว้อัพเกรดหรือเป็นวัตถุดิบอาวุธระดับสูงกว่านี้ก็ยังได้"

วินจงใจไม่พูดถึงม้วนคัมภีร์ระดับ S และแจ็กเห็นเพื่อนไม่พูด ก็เลยไม่รู้จะพูดทำไมเหมือนกัน

"งั้นฉันขอตัวไปนอนสักงีบก่อนดีกว่า น้ำไปด้วยกันไหม?"

"อีกแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวฉันตามไปจ้ะ" น้ำตอบและเรย์ก็ลุกเดินเข้าเต็นท์ไป

แจ็กก็นั่งเช็คข่าวสารในวินโดวส์บ้าง เขากดเข้าไปดูในส่วนของ [Top player] เลื่อนดูไปเรื่อยๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบยามเช้าใต้ป่าโปร่งเย็นสบายแบบนี้ อากาศมันช่างน่านอนจริงๆ ขณะที่เขาคิดจะขอตัวไปนอน จู่ๆ น้ำก็พูดขึ้น

"แจ็ก..."

"หือ ว่าไง" แจ็กหันหน้าไปคุยด้วย

"...."

น้ำสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง รวบรวมความกล้ามองตาแจ็กตรงๆ แล้วพูดว่า

"เมื่อคืน… ขอบใจมากนะที่เข้ามาช่วย ...แต่ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม นาย...ไม่เรียกฉันแบบนั้นได้รึเปล่า ฉันรู้สึกไม่ดีเลย…"

"...."

วินาทีที่ทั้งคู่สบตากัน แจ็กสัมผัสได้ถึงความจริงใจและอ่อนโยนของน้ำ เขาตระหนักได้อย่างชัดเจนเลยว่า การกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของเขา ที่ทำไปเพราะความคึกคะนองนั้น เขาทำพลาดไปแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะไปทำร้ายจิตใจเพื่อนสมัยเด็กของเขาคนนี้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ และเพื่อนคนนี้ก็ไม่ใช่เด็กๆ เหมือนแต่ก่อนแล้ว เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีจึงพูดออกไปว่า

"...ฉันขอโทษนะ"

"...." น้ำอึ้งนิดหน่อยและก้มหน้ามองพื้นทันที เธอทั้งซาบซึ้งและประหลาดใจไปพร้อมกันที่แจ็กกล่าวขอโทษออกมาตรงๆ เธอรู้สึกเขินเล็กน้อยจึงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันไปพักผ่อนบ้างล่ะนะ อยู่เวรกันดีๆ ล่ะหนุ่มๆ" แล้วเธอก็เดินเข้าเต็นท์ไป โดยมีแจ็กหันหน้ามองตามตลอด

"แจ็ก..." วินพูดขึ้น

"...ว่าไง"

"เรื่องน้ำน่ะ พวกนายรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เล่นกันมา แกล้งกันมา แต่ตอนนี้นายรู้ใช่ไหมว่านายกับน้ำไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนา พวกเราอายุ 18 แล้ว กำลังจะเข้ามหาลัยกันอยู่แล้ว"

"หือ… นี่นายจะพูดอะไรเนี่ย?"

"...แกล้งเด็กผู้หญิงที่ชอบน่ะ มีแต่พวกเด็กๆ เค้าทำกันนะ"

"...."

"เฮ้ย~! จะบ้าเรอะ ฉันไม่ได้ชอบน้ำนะเว้ย ถึงตอนนี้แม่นั่นจะน่ารักดี ดูโตเป็นสาวขึ้นเยอะ แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอแบบนั้นนา ยังไงก็เพื่อนกัน" แจ็กลุกขึ้นยืนและอธิบายให้วินฟังอย่างร้อนรน จากนั้นก็เอามือเกาหัวแกรกๆ แล้วพูดว่า "ก็แค่… ไม่รู้สิ ตอนเด็กๆ พวกเราก็สนิทกัน เล่นซนกันตามประสาเด็กอ่ะแหละ แล้วฉันก็แกล้งยัยนั่นไว้เยอะ แกล้งจนร้องไห้เลยก็มี พอได้มาเจอกันแบบนี้ เห็นเค้าลำบาก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้น ฉันเลยรู้สึก… อยาก… ปกป้องล่ะมั้ง…"

"เฮ้ แต่ที่ฉันพูดแซวไปน่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ แค่ขำๆ เอง" แจ็กกล่าวเสริมเสียงอ่อน

"ไม่เป็นไรเพื่อน ฉันรู้ดีว่านายไม่ได้ตั้งใจ นายไม่ได้หมายความจริงจัง นายไม่ได้เป็นคนหยาบคายโดยสันดานแบบนั้น นายก็แค่แซวเอาสนุก ฉันรู้จักนายดีอยู่แล้ว" วินพูดด้วยน้ำเสียงแบบเข้าอกเข้าใจในตัวเพื่อน

"แต่! คนที่ได้ยินน่ะ เขาอาจไม่สนุกด้วยนา จริงๆ นะแจ็ก และคนอื่นรอบข้างที่ได้ยิน ก็จะมองนายเป็นอีกมุมหนึ่ง เพราะเขาอาจไม่ได้รู้จักนายดีเหมือนฉัน… นายกำลังทำให้ทุกคนเสียใจนะเพื่อน"

วินคิดต่อในใจว่า 'โดยเฉพาะกับคนที่ชอบนายด้วยละก็' แต่เขาไม่ได้พูดออกไป

แจ็กทำหน้าหงอย ราวกับเขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำเรื่องแย่ๆ ลงไป "...โอเค ฉันจะปรับปรุงตัวดู... เพื่อเป็นคนที่ดีกว่าเดิมใช่มะ?"

"เพื่อเป็นคนที่ดีกว่าเดิม" วินพูดย้ำให้แจ็กฟัง

....

แก๊งค์สี่สาวต่างก็หลับปุ๋ยทันทีที่หัวถึงหมอน แจ็กก็เช่นกัน ส่วนวินที่นั่งอยู่เวรก็นั่งอ่านข่าวสารในเว็บบอร์ดเกม และกดเช็คสำรวจตลาดประมูลอย่างจริงจัง จนเวลาผ่านไปสองชั่วโมงอย่างเงียบเชียบ ไม่มีมอนสเตอร์แม้สักตัวเดียวที่เข้ามาบริเวณน้ำตกแห่งนี้

วินนึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร และเขาก็เดินเข้าเต็นท์เพื่อไปปลุกแจ็กอยู่เวรต่อ

"แจ็กๆ ตื่นเพื่อน"

"..."

"เฮ้ย แจ็กตื่น!"

"...หือ ...อ๋อ ถึงเวลาแล้วเหรอ" แจ็กเอาสองมือตบแก้มตัวเองสองที เผียะ! เผียะ!

"เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว มีมอนสเตอร์ผ่านมามั้งไหมไอ้วิน?"

"ไม่มีอะ เงียบกริบ" วินเอนหลังนอนที่เปลญวน แล้วหลับในทันที

แจ็กเดินแบบงัวเงียออกไปนอกเต็นท์ และนั่งจุมปุ๊กลงที่ขอนไม้ เขานั่งเหม่อมองเหล่าต้นไม้ที่ไหวเอนไปตามแรงลม ซ่า~ ซ่า~ ได้ยินเสียงน้ำตกที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 50 เมตร เสียง ซูม~ ซ่า~ เบาๆ จากระยะไกล ในหัวยังคงคิดถึงเรื่องที่วินพูด แล้วก็เรื่องที่ตนเองพูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง คิดวนไปวนมาจนกระทั่ง....

…...

แจ็กนั่ง(หลับ)อยู่เวรมาได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง

"...z...zZ….zZZ..."

"แจ็ก"

"แจ็ก!" น้ำมาเขย่าตัวแจ็ก "ห๊ะ! อะไรๆ มอนสเตอร์บุกมาเหรอ?"

"ตาบ้า! นั่งหลับแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนมอนสเตอร์หรือเพลเยอร์เชือดทีเผลอเอาหรอก"

"โทษทีๆ วันนี้เป็นวันแรกที่เข้าเกม เจอเรื่องนู้นเรื่องนี้เต็มไปหมดเลย แถมล่ามอนคึกคักทั้งคืนอีก ร่างกายเลยมาน๊อคเอาดื้อๆ ในเวลาแบบนี้"

น้ำนั่งลงข้างๆ แจ็ก "นายนี่น้า ไม่ไหวก็มาปลุกฉันก็ได้ ดีกว่าพวกเราเกมโอเวอร์กันหมดนะ"

"ค้าบๆ ขอโทษค้าบ"

"เอานี่ ชงกาแฟมาให้" น้ำยื่นแก้วกาแฟให้แจ็ก

"โอ๊ะ ขอบใจ" ซู๊ด~ อึ๊กอึ๊ก "โอ้ว นี่มันรสชาติเหมือนที่ฉันชอบกินเลยนี่นา"

น้ำอมยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรตอบ แจ็กเลยพูดต่อว่า "เธอจำได้ด้วยหรือเนี่ย ไม่น่าเชื่อ"

"จะมีใครสักกี่คนที่บ้ากินกาแฟตั้งแต่ ม.ต้น อย่างนายบ้างล่ะ พิลึกคน"

"ว้าววว เธอช่างเอาใจใส่ขนาดนี้ ใครได้เป็นแฟนนี้ โชคดีนะเนี่ย"

น้ำหยุดกึกเล็กน้อยกับคำพูดของแจ็ก แล้วพูดว่า…

"นี่ ไปเดินเล่นที่น้ำตกกันไหม"

"หือ อ๋อ ไปสิๆ" ทั้งคู่ลุกเดินไปยังน้ำตกด้วยกัน

...

"นี่น้ำ เล่าเรื่องเธอให้ฟังบ้างดิ ช่วงที่ไม่ได้เจอกันตอน ม.ปลายน่ะ" แจ็กก้มตัวหยิบลูกหินที่ริมน้ำตกขึ้นมาก้อนหนึ่ง

"เอาเรื่องอะไรล่ะ?"

"เรื่องอะไรก็ได้ ยกตัวอย่างเช่น เธอมีแฟนมากี่คนแล้ว?" เมื่อพูดจบ แจ็กก็เขวี้ยงลูกหินออกไปเป็นแนวเรียดกับผืนน้ำ ลูกหินกระเด้งบนผิวน้ำสามถึงสี่ครั้ง แล้วก็จมไป

น้ำเอามือดึงหูแจ็กอย่างแรงทันที "เดี๋ยวเหอะ เห็นฉันเป็นคนยังไงย่ะ ฉันไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้นนะ"

"โอ๊ยๆๆ ก็ไม่รู้นี่นา เห็นเธอน่ารักขึ้นขนาดนี้ อาจจะมีผู้ชายมารุมจีบไรงี้ก็ได้ เธออาจจะแบบว่า คบเล่นๆ ชิลๆ ไม่ซีเรียสแบบนั้นไง"

น้ำหันหน้าไปมองทางอื่นแล้วพูดว่า "มีคนเดียว… แต่เลิกกันไปแล้ว"

"...."

"อ้า เรื่องฉันพอเหอะ น่าเบื่อจะตาย ถามเรื่องนายกับวินดีกว่า"

"ฉันกับวิน ทำไมเหรอ?" แจ็กเขวี้ยงลูกหินอีกครั้งหนึ่ง ฟิ้ว~ เชียะ! เชียะ! เชียะ! จ๋อม (เสียงลูกหินเด้งพื้นน้ำ)

"ถึงฉันจะไม่เคยคุยกับเขา แต่วินที่ฉันรู้จัก ไม่ใช่แบบนี้เลยนะ เขาดูเป็นเด็กเรียบร้อย เงียบๆ ไม่ค่อยร่าเริง เปล่งรัศมีแห่งความอึมครึมตลอดเวลา ฉันแทบไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้ง แต่นี่มาเจอตอนอยู่กับนายได้ไม่กี่ชั่วโมง ถึงเขาจะยังดูเฉยชา แต่ก็มีชีวิตชีวาไปพร้อมกัน และดูจริงจังกับเกมมากกว่าเพลเยอร์ทั่วไป ดูแล้วให้ความรู้สึกว่า… จะพูดยังไงดี อ๋อ อารมณ์ประมาณว่า"

""นี่คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเขา"" น้ำกับแจ็กพูดขึ้นพร้อมกัน

แจ็กยิ้มและพูดว่า "ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ฉันประหลาดใจมากที่เห็นเขาเร่าร้อน ดูมีพลังในความคิด ดูสนุกสนานได้ขนาดนี้ เพราะบอกตามตรงว่าโลกภายนอก ตอนช่วง ม.ปลาย วินก็ยังเป็นเหมือนตอน ม.ต้น นั่นแหละ เขาไม่ยุ่งกับใคร เอาแต่ตั้งใจเรียน ไม่ไปเที่ยว และแน่นอนว่าเขาพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะไม่ใช่เงินเลย" แจ็กเขวี้ยงลูกหินอีกครั้งหนึ่ง ฟิ้ว~ เชียะ! เชียะ! เชียะ! เชียะ! ตึง! จ๋อม ลูกหินพุ่งไปชนหินใหญ่หน้าตาประหลาดที่ท้ายน้ำตกแล้วค่อยจมไป

"เรื่องเงิน มันทำไมเหรอ?" น้ำถาม

"ชะอุ๋ย ฉันไม่น่าพูดเลย ปากฉันนี่นะ" แจ็กทำท่าตบปากตัวเองทีหนึ่ง "เธอรู้แค่นี้พอแล้วน้ำ เอาสั้นๆ ประมาณว่าชีวิตของวินนั้นลำบากเรื่องเงินมาก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตของเขาแสนสาหัสนั้นสาเหตุมาจากเรื่องเงินล้วนๆ พูดเลยว่าเกิดเป็นขอทานยังสบายซะกว่าอีก"

"อ้าว แล้วทำไมถึงเล่นเกมนี้ได้ล่ะ… อ๋อ นี่พวกนายเช่าเครื่องเล่นล่ะสิ?"

"ใช่ ถูกต้อง วินเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด พวกเราถึงทุ่มสุดตัวกับ 24 ชม. ในเกมยังไงล่ะ"

"มิน่าล่ะ ตั้งแต่อีเวนต์กล่องของขวัญเลยใช่ไหม" น้ำถามและแจ็กชี้นิ้วตอบทำท่าแบบว่า ถูกต้องนะคร้าบ

น้ำถามต่อว่า "เรื่องวินเอาแค่นี้ก็ได้ ว่าแต่นายเหอะ ฉันพอรู้ว่านายเป็นคนบ้าพลัง และมี 'สมองไว้กั้นหู' เท่านั้น" แจ็กสะดุ้งหันไปมองหน้าน้ำเมื่อถูกหลอกด่า แล้วน้ำพูดต่ออีกว่า "แต่พอฉันเห็นนายอยู่กับวินเนี่ย เหมือนนายจะไม่คิดอะไรเลยนะ อย่างกับว่านายปลดปล่อย 'ความบ้าบอ' ในตัวออกมาหมดเลยน่ะ" แจ็กสะดุ้งอีกทีเมื่อโดนอีกดอก

"ยัยน้ำ ยัยอก..." แจ็กงับปากตัวเองไว้ อดกลั้นไม่พูดล้อเลียนออกมา แล้วสูดหายใจลึกๆ ทำสมาธิคิดคำด่าใหม่อย่างรวดเร็ว

"...ยัยติ๊งต๊อง ...ยัยตาสองชั้น ...ยัยผมแตกปลาย ยัย… " แจ็กคิดคำด่าไม่ออกเลยพูดว่า "เชอะ ไม่พูดด้วยแล้ว"

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" น้ำหัวเราะชอบใจใหญ่ และขยับเอาเอียงหน้าเข้ามาใกล้แจ็ก "โอ๋ โอ๋ อย่างอนเลยน้า"

เมื่อแจ็กได้เห็นดวงตากลมโตและลักยิ้มแสนน่ารักของน้ำแบบใกล้ๆ มันทำให้เขารู้สึกเขินกับเพื่อนสมัยเด็กคนนี้เป็นครั้งแรก

เพื่อแก้เขิน เขาจีงหยิบหินขึ้นมาหลายก้อนและปาออกไปอย่างแรง

ฟิ้ว~ ฟิ้ว~ ฟิ้ว~เชียะ! เชียะ! เชียะ! เชียะ! ตึง! ตึง! ตึง! จ๋อม จ๋อม จ๋อม เขาปาไปโดนหินใหญ่สามก้อนรวด

"โอ้ ปาแม่นดีนิ นี่แจ็ก ว่าแต่… เพราะเรื่อง 'นั้น' ด้วยรึเปล่า? ถึงทำให้นายเชื่อใจวินได้ขนาดนี้" น้ำถามต่อ

"...."

แจ็กเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงหันมายิ้มตอบว่า

"...ใช่ เพราะหลังจากเรื่อง 'นั้น' นั่นแหละ ฉันถึงได้รู้จักกับคำว่า…. 'เพื่อนแท้'"

เมื่อแจ็กพูดจบประโยค เขาหยิบหินก้อนใหญ่ขนาดเท่าลูกฟุตบอลขึ้นมา และโยนออกไปเต็มแรง "ฮึบ!"

ฟิ้ว~~~~ ตูม! หินก้อนนั้นลอยโด่งไปชนกับหินก้อนใหญ่อย่างจัง จนแตกกระจายร่วงน้ำไป ทันใดนั้นเกิดเสียงเคลื่อนตัวของหินดังมากจากทางน้ำตก ครึ่ก! ครึ่ก! ครึ่ก! ผิวน้ำเริ่มกระเพื่อมสั่นไหวแรงขึ้นเรื่อยๆ

"อะ อะไรเนี่ย! มันเกิดอะไรขึ้น?!" น้ำร้องตกใจ

ฝูงนกที่หลับไหลอยู่บนต้นไม้บริเวณป่ามัลแดร์ทั้งหมดหลายร้อยตัว ตื่นตกใจรีบบินออกจากรังกันอย่างเร็ว

"แกว๊กๆๆ!"

"โอ้โห! นกบินออกมาเต็มท้องฟ้าเลย แต่เหมือนมันรีบบินหนีจากพวกเรายังไงไม่รู้นะ" แจ็กกล่าวอย่างสงสัย และไม่จำเป็นต้องรอคำตอบนานเลย เพราะคำตอบอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้ว

หินก้อนใหญ่หน้าตาประหลาดก้อนนั้นที่แจ็กโยนลูกหินใส่ มันเคลื่อนตัวตัวเลียดพื้นน้ำเข้ามาหา และโผล่ลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นร่างของมอนสเตอร์ตัวนี้อย่างชัดเจน ร่างมันสูงใหญ่เกือบถึงยอดน้ำตก มันดูคล้ายไดโนเสาร์ทีเร็กซ์ แต่ผิวใต้ลำตัวของมันเป็นสีเหลืองอ่อน ผิวหนังด้านบนเป็นสีส้มและมีขนสีน้ำตาลเข้มปกคลุมด้านบน มันยืนด้วยขาล่ำบึกสองข้าง หางลู่ไปข้างหลัง ลำตัวของมันที่ใหญ่โตโน้มมาข้างหน้า พร้อมกับมือสองข้างเล็กของมันที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเกาหัวตัวเองถึง ปีกของมันดูคล้ายแผงคอของกิ้งก่า แต่บางกว่าและไม่ได้อยู่ที่หลัง มันติดอยู่ตรงโคนขา ซึ่งตอนนี้ปีกนั้นกระพือสั่นไหวราวกับกำลังบ่งบอกถึงความโกรธที่ถูกปลุกจากการนอนหลับ หน้าของมันยื่นออกมาพร้อมเขี้ยวแหลมเต็มปาก ดวงตาของสัตว์ร้ายตัวนี้จ้องเขม็งมาที่พวกเขา จมูกของมันซึ่งมีหินหน้าตาประหลาดติดยื่นขึ้นด้านบนนั้นสั่นเครือและมีประกายไฟแลบออกมา เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ "กรรร...รรร…กรรร…"

"โฮกกกกกกก-!!"

"กะ.. กะ.. กรี๊ดดดดดดด!"

"นะ นี่มันตัวบ้าอะไรวะเนี่ย?!!"

ติ๊ง!

'บอสลับ'แห่งป่ามัลแดร์:

[มาคิน่า ออคโต้] เลเวล 58 โจมตีค่ะ!