บทที่ 347 แม่ลูกรวมใจ (1)

บทที่ 347 แม่ลูกรวมใจ (1)

“ไม่เอา!”

“ไม่ฟัง!”

“ไม่ได้!”

“ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ!”

ณ ตำหนักเหรินโซ่ว กู้เจียวที่เพิ่งจะเสนอความคิดอะไรบางอย่างให้ฟังกลับถูกจวงไทเฮาปฏิเสธรัว จนกู้เจียวแทบจะหาจังหวะแย้งไม่ได้เลย

อย่างมากกู้เจียวก็ทำได้แค่ร้องอุทานเสียงประหลาดออกมา

เพราะตั้งแต่รู้จักท่านย่ามา นี่เป็นครั้งแรกที่กู้เจียวถูกปฏิเสธอย่างไร้หนทางไปต่อ

ที่จริงก็ไม่ได้จะให้ท่านย่าต้องทำอะไรมาก กู้เจียวก็แค่พูดตามที่ท่านปู่บอกให้พูด ให้ท่านย่าวางอคติชั่วคราวและร่วมมือกับฝ่าบาทเพื่อล่อคนร้ายตัวจริงออกมา

แต่ดูเหมือนท่านย่าจะไม่อยากให้ความร่วมมือเท่าไหร่นัก

“เดี๋ยวข้าให้กินผลไม้อบแห้งวันละสามลูกดีไหม” กู้เจียวพยายามต่อรอง

“เหอะ!” จวงไทเฮาไม่สนใจ

“สี่ล่ะ”

“เอ่อ...ห้าล่ะ” กู้เจียวกางนิ้วทั้งห้าออกให้ดู

จวงไทเฮาไม่ยอมอ่อนข้อง่ายๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องหนังสือและทิ้งกู้เจียวไว้ตรงนั้น

“เฮ้อ” กู้เจียวถอนหายใจ

จากนั้นเดินออกมานั่งปล่อยใจที่ชิงช้ายักษ์

ที่นี่ช่างดูเงียบเหงายิ่งนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เจ้าตัวเล็กไม่อยู่ด้วยกัน