บทที่ 346 ล่องูออกจากถ้ำ

บทที่ 346 ล่องูออกจากถ้ำ

ฟ้าในเดือนเจ็ดมืดเร็วกว่าช่วงเดือนหกอย่างเห็นได้ชัด

พอฮ่องเต้เดินออกมาจากห้องทรงอักษรก็พบว่าเหลือแค่แสงรำไรสุดท้ายบนท้องฟ้า พอพระองค์เดินไปถึงที่ตำหนักฮว๋าชิง ก็พบว่าฟ้าได้มืดสนิทเป็นที่เรียบร้อย

แสงของดวงดาวเริ่มส่องสว่าง

ฮ่องเต้เดินเข้าไปในตำหนักฮว๋าชิง เหล่าขันทีและนางข้าหลวงในวังต่างพากันถวายพระพร

“ไท่เฟยทรงพักผ่อนแล้วหรือ” ฮ่องเต้เอ่ยถามพวกเขา

ขันทีนายหนึ่งอาสาตอบ “ทูลฝ่าบาท ยังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เอ่ยกับเว่ยกงกง “ข้าจะไปหาไท่เฟย เจ้ากลับไปก่อน”

เว่ยกงกงคิดในใจ

เฮ้อ กระหม่อมยังไม่เหนื่อยสักหน่อย

จึงได้แต่รับคำอย่างไม่พอใจ “พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ย่างเท้าเข้าไปในตำหนักของจิ้งไท่เฟยที่กำลังนั่งสวดมนต์อยู่

ฮ่องเต้รอนางสวดมนต์ให้เสร็จอย่างเงียบๆ

ขณะที่แม่นมไช่ช่วยเข้าไปพยุงให้จิ้งไท่เฟยลุกขึ้น ในตอนนั้นจิ้งไท่เฟยถึงได้สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ข้างหลัง “ฝ่าบาทเสด็จมาตั้งแต่เมื่อใด มายืนอยู่ที่นี่นานเท่าใดแล้ว”

ฮ่องเต้เอ่ยตอบ “ข้าเพิ่งเข้ามา ได้ยินเสียงเสด็จแม่กำลังสวดมนต์อยู่ ข้าก็เลยแอบฟังเงียบๆ ด้วย จิตใจเลยพลอยสงบลงไปด้วย”