บทที่ 172-9 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-9 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

การตอบสนองของโอวซือหลันหย่านับว่าคล่องตัวไม่เลวเลยทีเดียว เสียงครางอึกดังขึ้นครั้งหนึ่ง แต่ร่างกายของหญิงสาวไม่ได้ร่วงลงไปกองกับพื้นแต่อย่างใด ตรงกันข้ามหลังจากเซถอยหลังไปสองสามก้าว นางก็วิ่งหนีออกไปไกล มือข้างหนึ่งยกขึ้นอุดปากแผลแน่น ดวงตาคมกริบจ้องไปทางที่ธนูถูกยิงมา ตะโกนกล่าวเสียงดัง "ผู้ใดบังอาจลอบยิงธนูทำร้ายข้า?"

"มีแค่เจ้าที่ใช้วิธีถ่อยลอบทำร้ายผู้อื่นได้ แต่ผู้อื่นยิงธนูลอบทำร้ายเจ้ากลับไม่ได้อย่างนั้นหรือ สัจธรรมเช่นนี้ใต้หล้ามีที่ไหน?" ชิงเซี่ยครางฮึเสียงเย็น สะบัดเสื้อคลุมกันลมบนหลังครั้งหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เดินลงมาจากเดินทรายช้าๆ หางตาเหลือบมองไปทางโอวซือหลันหย่าด้วยความชั่วร้าย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่ง ส่งให้หญิงสาวในตอนนี้ดูคล้ายกับปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น

โอวซือหลันหย่าขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น หลังจากมองพิจารณาชิงเซี่ยเป็นเวลานาน ในที่สุดก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาหลายที กล่าว "ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง ไม่ได้เจอกันนาน ไม่คิดว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่"