บทที่ 172-8 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-8 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

"นังแพศยา! ยังไม่ออกมารับความตายอีก?" ขณะที่ทุกคนกำลังสติหลุดด้วยภาพสยดสยองตรงหน้า เสียงแหลมเล็กเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น เสียงนั้นช่างคมชัดนัก อีกทั้งเด็ดขาดราวกับก้อนน้ำแข็ง

ชิงเซี่ยได้ยินดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง หันขวับไปทางต้นเสียงด้วยความคาดไม่ถึง

เบื้องหน้า หญิงสาวนางหนึ่งในชุดอาภรณ์สีเขียวมรกตยืนอยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่า ในมือของนางข้างหนึ่งถือขลุ่ยไม้ไผ่เลาหนึ่งเอาไว้ บนศีรษะประดับด้วยเส้นไหมเส้นเล็กจำนวนมาก ฟันของนางขาวสะอาด ดวงตาเปล่งประกายราวกับดวงดารา ท่ามกลางแสงจันทร์อ้างว้างที่สาดส่อง ภาพของนางช่างดูเยือกเย็นและคมกริบยิ่งนัก