บทที่ 171-5 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

บทที่ 171-5 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

นึกถึงประวัติศาสตร์ที่เต็มไปด้วยการนองเลือดจากราชวงศ์มองโกเลีย เลือดลมในกายของชิงเซี่ยก็พลันพุ่งพล่าน กล่าว "มีแต่รวมผืนแผ่นดินทั้งหมดเข้าเป็นหนึ่งถึงจะยับยั้งการรุกรานของชนเผ่าจากต่างแดนได้ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเวลานั้นยังไม่มาถึง เช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกซงหนูได้เหิมเกริมไปก่อนพักหนึ่ง ให้พวกเขาได้ลองลิ้มรสชีวิตตามแต่ปรารถนาไปสักพัก เรายังต้องการกำลังของพวกเขาไว้เพื่อต่อกรกับทหารจากซีชวนและก่อกวนดินแดนจากทางฝั่งตะวันตกอยู่”

“ส่วนพวกเราเองก็ยังมีเรื่องให้ต้องยุ่งยากอยู่อีกมาก ทั้งการเปิดชายแดนเพื่อทำการค้าระหว่างเมือง เปลี่ยนแปลงเส้นทางเล็กหวาหรงให้เป็นถนนเศรษฐกิจ จับกุมอาชญากรและเนรเทศพวกคนทำผิดทั้งหมดของหนานฉู่ไปยังชายแดนเป่ยเจียง และให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับชาวซงหนูทั้งหลาย ตอนที่ซงหนูเปิดศึกกับซีชวนอย่างจริงจัง ข้าจะให้พวกเขาสวมใส่อาภรณ์ตามแบบฉบับหนานฉู่ ทานสเบียงอาหารที่หนานฉู่จัดหามาให้ พูดภาษาและเขียนภาษาของหนานฉู่เท่านั้น”