บทที่ 153-1 ปล่อยมือจากแผ่นดิน

บทที่ 153-1 ปล่อยมือจากแผ่นดิน

เมื่อจวนจะย่ำรุ่ง ทันใดนั้นก็เกิดมีฝนฤดูใบไม้ผลิอันหนาวเย็นตกกระทบหน้าต่างด้วยท่วงทำนองไพเราะ

ภายในห้องหนังสืออันหนาวเหน็บ โคมไฟถูกจุดสว่างเป็นวงกลม ป่าไผ่ด้านนอกสั่นไหวราวเริงระบำ สีเขียวสดใสของต้นไผ่วาดเอนไปตามสายลมสดใหม่จนเกิดเป็นเสียงสวบสาบ เหล่านี้เป็นต้นไผ่ที่ฉินจือเหยียนสั่งให้คนนำมาปลูกจากแดนใต้ในช่วงที่ชิงเซี่ยเพิ่งเข้ามาอยู่ในจวน อากาศทางเหนือแต่เดิมไม่เหมาะกับการปลูกไผ่ เป็นที่น่าเสียดายสำหรับนางที่ชอบต้นไผ่มาก แม้ว่านางจะยกขึ้นมาพูดเพียงประโยคเดียวอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าคนผู้นั้นก็จำเอาไว้ในใจ ได้ส่งคนให้เดินทางไกลเพื่อไปขุดเอาต้นไผ่มาปลูกทีละต้นๆ สภาพอากาศทางเหนือเหน็บหนาว ต้นไผ่เหล่านี้เมื่อยามมาถึงก็ยืนต้นตายเพราะความหนาวจนกลายเป็นสีเหลือง ไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย เซวียนอ๋องฉลาดเฉลียว จึงออกคำสั่งให้คนสร้างห้องให้ใหญ่และมีเพดานสูงเหมือนห้องบุพผา แล้วน้ำต้นไผ่เหล่านี้เข้าไปวางไว้ด้านใน ภายหลังเมื่ออากาศอบอุ่นขึ้น จึงรื้อถอนห้องนั้นออก จนทุกวัน ต้นไผ่แต่ละต้นก็เติบโตสูงใหญ่ขึ้นมาก

แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาในถึงสองเดือนก็ตาม