บทที่ 152-4 ไร้ที่พึ่งพึง
“อีหม่าเอ๋อร์” ฉินจือเหยียนขมวดคิ้วมุ่น ยื่นมือออกไปลูบไล้แก้มของนางแผ่วเบา ยิ้มด้วยท่าทีสบายๆ น้ำเสียงผ่อนคลายกล่าวว่า “ข้าขอโทษ ข้าไม่เคยคิดอยากจะทำร้ายเจ้าเลย”
“อีหม่าเอ๋อร์ แต่ไหนแต่ไรมาข้าก็เป็นคนเช่นนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ข้าไม่อยากให้เจ้ารู้ ข้าไม่บอกเจ้า เพียงเพื่อหวังให้เจ้าหนีออกไปได้ เมื่อข้าจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วจึงค่อยกลับมาอีกครั้ง ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเห็นข้าที่หลอกลวง ตีสองหน้า ปากหวานก้นเปรี้ยว”
Support your favorite authors and translators in webnovel.com