บทที่ 121-4 ปีศาจสาวเจ็ดพฤกษา

บทที่ 121-4 ปีศาจสาวเจ็ดพฤกษา

ในงานชุมนุมของกรมโยธาธิการเมื่อวาน​ จู้เสี่ยวเตี๋ยเองก็อยู่ที่นั่นด้วย ได้เห็นท่วงท่าอันกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของชิงเซี่ยที่ดีดนิ้วทำร้ายคน ครั้งก่อนที่ได้พบกันจึงได้รู้สึกหวาดกลัวต่อนางเล็กน้อย ยามนี้พอเห็นหญิงสาวอยู่ในชุดสีขาวราวหิมะ ใบหน้างดงามอ่อนหวาน แตกต่างจากที่ได้เห็นเมื่อวานราวกับเป็นคนละคน ก็อดไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายลง ขลุ่ยหยกถูกจ่อขึ้นไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง ขณะที่กำลังคิดจะเป่า กลับเห็นชิงเซี่ยแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า​ ท่าทีเต็มไปด้วยความเหม่อลอย จึงได้เอ่ยถามเสียงเบาอย่างห้ามไม่อยู่ “แม่นางจวง ท่านมีเรื่องกังวลใจหรือ?”

ชิงเซี่ยหันหน้ากลับมา มองไปที่ใบหน้างามหยดย้อยของจู้เสี่ยวเตี๋ย ในแววตาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์กระจ่างใส ในใจก็รู้สึกดีด้วย กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “บนโลกใบนี้ ผู้ใดเล่าจะไม่มีเรื่องกังวลใจ?”

จู้เสี่ยวเตี๋ยชะงักไปเล็กน้อย คิดอยู่กับตนเองชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ากล่าว “แม่นางพูดถูก หลายวันมานี้เสี่ยวหวงไม่สบาย ข้าเองก็เศร้าใจนัก”

ชิงเซี่ยขมวดคิ้วมุ่น ก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ผู้ใดคือเสี่ยวหวง?”