บทที่ 122-1 อารมณ์อันแสนฟุ้งซ่าน

บทที่ 122-1 อารมณ์อันแสนฟุ้งซ่าน

พระอาทิตย์คล้อยลาลับขอบฟ้าไปทางทิศตะวันตก แหงนหน้ามองขึ้นไป เห็นเพียงแต่แสงของดวงจันทร์ที่สุกสว่าง และแสงของดวงดาราที่กระพริบพราวบางเบา บ่งบอกว่าราตรีนี้ได้มาเยือนแล้ว

รอบด้านเวลานี้ ต้นหญ้าพัดพลิ้วปลิวไสว​ สายลมของยามวิกาลกระซิบผ่านไปเบาๆ​ หนองน้ำสีเขียวมรกตด้านล่างหุบเขาสวรรค์ เกิดเป็นระลอกคลื่นซัดผ่านก้อนหินก้อนเล็กก้อนน้อยเหล่านั้นไปอย่างเอื่อยๆ บังเกิดเป็นลำห้วยสายเล็กแสนงดงามที่คดเคี้ยวไหลผ่านไปทางทิศตะวันตก บริเวณรอบๆ​ ของหนองน้ำ​ ต้นยูคาลิปตัสสูงโปร่งขึ้นอยู่หนาแน่น แสงของดวงจันทร์อันเย็นเฉียบที่ส่องผ่านลงมา​ ตกกระทบลงกับใบของต้นยูคาลิปตัสส่งให้ใบไม้เปล่งประกายสีขาวพระจันทร์เปล่งปลั่ง

อีกฟากหนึ่งของหนองน้ำ​ ก้อนหินขนาดใหญ่ตั้งสูงตระหง่านอยู่ตรงนั้น หญิงสาวที่อยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีขาว ตรงเอวผูกด้วยผ้าสีดำ ใบหน้าติดซีดขาวไปเล็กน้อย เส้นผมสีดำขลับราวกับสีของน้ำหมึกปล่อยสยายระไปกับเอวบาง ดวงตาราวกับสายน้ำกำลังทอดมองออกไปยังที่ไกลๆ ประหนึ่งภาพของเทพเซียนที่ออกมาเดินเล่นในยามวิกาลก็มิปาน งดงามละเอียดอ่อนดูไม่ธรรมดา