บทที่ 056 โดนล้อม

บทที่ 56 โดนล้อม

นางตื่นขึ้นมาเช้าตรู่ เพราะถูกปลุกโดยเสียงฝีเท้าของม้ากลุ่มหนึ่ง

ชิงเซี่ยลุกขึ้นยืนจากทางด้านหลังของเนินดิน มองไปยังขบวนรถม้าของลุงจ้งและพรรคพวก วิ่งตามหลังมาอย่างช้าๆ ความเร็วเรียกได้ว่าช้ามาก ราวกับว่ากำลังชมนกชมไม้กันอยู่

“แม่นางถัง ได้พบเจ้าอีกแล้ว”

แม้ว่าลุงจ้งจะอายุมากแล้ว แต่สายตาก็ยังดีอยู่มาก เขาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“นั่นสิเจ้าคะท่านผู้เฒ่า พวกเรามีวาสนาต่อกันมากจริงๆ!” ชิงเซี่ยยิ้มตอบ แล้วขยี้ไปที่ดวงตาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า “ท่านผู้เฒ่า อีกสองวันพวกเราก็จะได้ออกจากที่รกรากแห่งนี้แล้ว”

“นั่นสิ แม่นางถัง เจ้าใกล้ถึงแคว้นฉินแล้ว”

แคว้นฉิน? ชิงเซี่ยยกมือขึ้นป้อง พลางทอดสายตามองขึ้นไปทางทิศเหนือไกลๆ ก็เห็นเพียงต้นไม้แห้งที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่รกร้าง ไกลออกไปอีกไกลมากๆ ทางทิศเหนือ ก็คือแคว้นฉิน แคว้นที่แข็งแกร่งและมีอำนาจมากที่สุดในสี่แคว้น

บางทีอาจเป็นเพราะใกล้ถึงกับชายแดนแคว้นฉินแล้ว ลุงจ้งจึงได้เชิญชิงเซี่ยร่วมคณะไปกับพวกเขาด้วย