ส่วนที่ 5 บทที่ 137-2

บทที่ 137-2 เหยียนเฉินถูกพิษ

ครึ่งชั่วยามถัดมา เซี่ยอวิ๋นหลานก็มายังเรือนของฉีอวิ๋นเสวี่ย

ฉีอวิ๋นเสวี่ยเห็นเซี่ยอวิ๋นหลานผ่านหน้าต่างที่แตกหัก ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองเสวี่ยเฉิง ปราณเย็นบนตัวเขาราวกับเพิ่มมากขึ้นอีกแล้ว

นี่คือวิชาสุดเหมันต์ที่ท่านแม่ถ่ายทอดแก่เขาหรือ? แม้ควบคุมพิษเผาใจในตัวเขาได้ แต่วิชาสุดเหมันต์นี้จะติดตัวเขาไปตลอดกาล ยิ่งวิชาของเขาแก่กล้าเพิ่มขึ้นหนึ่งขั้น ปราณเย็นก็จะยิ่งหนาวเหน็บขึ้นหนึ่งขั้น

เห็นเซี่ยอวิ๋นหลานมาถึงแล้ว ฉีอวิ๋นเสวี่ยก็ไปรับที่หน้าประตู ส่งเสียงเรียก “ท่านพี่!”

เซี่ยอวิ๋นหลานพยักหน้า ปราณเย็นบนตัวลดลงเล็กน้อยอย่างจงใจ

ฉีอวิ๋นเสวี่ยมองก่อนเชิญเขานั่ง “ท่านพี่ วิชาสุดเหมันต์ของเจ้าฝึกถึงระดับไหนแล้ว?”

“ระดับแปดแล้วกระมัง” เซี่ยอวิ๋นหลานตอบ

“ในเวลาอันสั้นเจ้ากลับฝึกถึงระดับแปดแล้วหรือ? เหลืออีกแค่ระดับเดียวก็จะสมบูรณ์แล้ว?” ฉีอวิ๋นเสวี่ยตกใจ

“ตามหลักก็เป็นแบบนี้” เซี่ยอวิ๋นหลานพยักหน้า

“ท่านพี่ฝึกฝนอย่างไร? ไฉนถึงเร็วเพียงนี้?” ฉีอวิ๋นเสวี่ยถาม