ส่วนที่ 5 บทที่ 100-2

บทที่ 100-2 ไม่ต้องรู้จักกัน

เรือนร่างเซี่ยฟางหวาเต็มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคู่งามมองฉินเจิงอย่างหายใจหอบและเขินอาย

“ครั้งนี้เท่าเทียมกันแล้ว” ฉินเจิงเลิกคิ้ว แย้มยิ้มอบอุ่น

เซี่ยฟางหวาหันหลัง โกรธจนไม่สนใจเขา

ฉินเจิงยื่นมือไปดึงนางเข้ามากอด “โกรธแล้ว?”

เซี่ยฟางหวายังคงไม่สนใจเขา

ฉินเจิงเกี่ยวเส้นผมสีดำข้างหูนางอย่างกวนใจ กล่าวเสียงอ่อนโยน “ไหนบอกข้ามา เจ้าไปเรียนสิ่งเหล่านี้มาจากไหน?”

เซี่ยฟางหวาแค่นเสียงเบา

ฉินเจิงก้มหน้าจุมพิตนางอีกครั้ง ฝ่ามือก็เริ่มขยับขึ้นมาอีกเช่นกัน

เซี่ยฟางหวาทนไม่ไหว ดันเขาออกด้วยความโมโห “ทำร้ายลูกแล้ว ข้าเห็นว่าเจ้าทรมาน เจ้ากลับเนรคุณต่อข้า”

ฉินเจิงหลุดยิ้ม “แม้แต่เนรคุณเจ้าก็ใช้กับข้าแล้ว? ช่างกล้านัก” พูดจบเขาก็หยุดมือ เค้นถามนาง “เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามา เจ้าทำวิธีนี้เป็นได้อย่างไร?”

เซี่ยฟางหวาตวัดตามองเขาแวบหนึ่ง เห็นเสน่ห์ชวนหลงใหลบนใบหน้าเขา พลันนึกไปถึงท่าทางก่อนหน้านี้ของเขาที่ถูกนางทรมาน แท้จริงแล้วชวนสับสนอยู่บ้าง ความโกรธหายไปโดยพลัน ยิ้มมองค้อนเขาแวบหนึ่ง “เรียนจากในภาพวังวสันต์”

ฉินเจิงยื่นมือไปเคาะศีรษะนาง “พูดไปเรื่อย”