ส่วนที่ 5 บทที่ 056-2

บทที่ 56-2 ล่อเสือออกจากถ้ำ

เซี่ยฟางหวามองกำแพงเมืองแล้วเอ่ยขึ้น “เขานับเป็นคนสะสมวาสนา ดังนั้น หลังจากประชาชนขว้างปาของสกปรกใส่เขา สวรรค์ก็ประทานร่างกายที่สะอาดเอี่ยมคืนให้แก่เขา”

ฉินอวี้พยักหน้า “หลายปีที่ผ่านมาเขาอยู่ในจวนเรือนหก ย่อมมีไมตรีจิตด้วยเช่นกัน มิฉะนั้นคงไม่ฆ่าตัวตายด้วยความละอายใจ”

“แขวนเขาไว้ตรงนี้ ย่าสะใภ้หกกับอาสะใภ้หกย่อมไม่สบายใจ” เซี่ยฟางหวากล่าว “ถ้ามิใช่ว่าผู้อยู่เบื้องหลังคาดการณ์เก่ง ระวังทุกฝีก้าว หาโอกาสสังหารทุกขณะ ทำร้ายข้าถึงสองครั้ง สร้างความเสียหายแก่สายสอดแนมตระกูลเซี่ยสองกลุ่ม ข้าคงไม่ปฏิบัติต่อคนตายเช่นนี้”

ฉินอวี้มองนาง ส่ายหน้า “เจ้ามีจิตใจดีงามเพียงพอแล้ว”

เซี่ยฟางหวาไม่พูดอะไรอีก

เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม ฝนยิ่งตกหนักขึ้น ทหารสามแสนนายนอกเมืองยืนตระหง่านท่ามกลางสายฝน แลดูแข็งแกร่งมั่นคง ไม่มีวี่แววสั่นคลอน

“ข้าคิดเสมอมาว่าค่ายทหารในตีนเขาใกล้เมืองหลวง ลูกหลานส่วนใหญ่ล้วนเกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์ ไม่มีความแน่วแน่และความกล้าหาญ จะทนตากลมตากฝนมิได้ วันนี้ดูท่าคงไม่ใช่” เซี่ยฟางหวาเอ่ยชม