ส่วนที่ 4 บทที่ 116-2

บทที่ 116-2 ซ่อมจิตชมบุปผา

ตอนนี้อยู่ในช่วงฤดูร้อนพอดี อากาศจึงร้อนอย่างยิ่ง ดวงอาทิตย์ส่องลงมาสร้างไอร้อนแผดเผา

ฉินอวี้เดินไปได้สองก้าวก็หันมามองเซี่ยฟางหวาแวบหนึ่ง ก่อนสั่งงานซื่อฮว่าที่อยู่ด้านหลัง “ไปหาร่มมากางให้นาง”

“ไม่ต้อง” เซี่ยฟางหวาส่ายหน้า “มิได้อ่อนแอขนาดนั้น”

“เจ้าไม่ออกมาข้างนอกหลายวัน ดวงอาทิตย์ส่องจ้าขนาดนี้ หากเป็นไข้แดดขึ้นมาเล่า” ฉินอวี้ไม่เห็นด้วย สื่อให้ซื่อฮว่าไปนำร่มมา

ซื่อฮว่าเองก็รู้สึกว่าอากาศร้อนเกินไป ร่างกายคุณหนูยังอ่อนแอจึงรีบวิ่งกลับไปนำร่มมา

ฉินอวี้หยุดเดิน นิ่งรอกับที่

เซี่ยฟางหวาจึงได้แต่หยุดเท้าตาม

ผ่านไปพักหนึ่ง ซื่อฮว่าก็นำร่มมากางเหนือศีรษะเซี่ยฟางหวา ฉินอวี้ถึงค่อยเดินต่อ

เดินไปได้ระยะทางหนึ่ง ฉินอวี้ก็เอ่ยเสียงอ่อนโยน “ตอนเด็กเคยเดินไปยังอุทยานหลวงโดยใช้เส้นทางนี้ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ตอนนั้นวังหลังของเสด็จพ่อล้วนประชันความงามกัน ทุกย่างก้าวล้วนมองเห็นหญิงงามในตำหนัก”

“ตอนยังเด็กก็รู้จักมองหญิงงามของเสด็จพ่อเจ้าแล้ว” เซี่ยฟางหวาจงใจหยามเขา