ส่วนที่ 4 บทที่ 116-1

บทที่ 116-1 ซ่อมจิตชมบุปผา

หลานชายอวี้เชียนอ๋องมีนามว่าฉินหวน อายุเพียงสามขวบเท่านั้น

ฉินหวนได้รับถ่ายทอดรูปลักษณ์ล้ำเลิศมาจากลูกหลานทายาทราชนิกุล ทว่าดูผอมอ่อนแอแลใบหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง คล้ายกับมิได้รับสารอาหารโภชนาการอย่างดีมานาน หลังเขาถูกนำตัวกลับมาเมืองหลวง ร่างกายน้อยๆ ก็ขดตัวเข้าหากันพลางมองสถานที่และผู้คนแปลกหน้า ดวงตาคู่นั้นและใบหน้าจิ้มลิ้มดูหวาดกลัวอย่างยิ่ง

ฉินอวี้ทราบว่าฉินหวนถูกนำตัวกลับมาในคืนนั้นจึงอยู่รอที่ที่พำนักของเซี่ยฟางหวา เมื่อได้พบฉินหวนก็ขมวดคิ้วเผยหน้าทนรอต่อไปมิไหว ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วเดินไปหาฉินหวน เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร”

ฉินหวนส่ายหน้าทันที

“พูดได้หรือยัง” ฉินอวี้มองเขา

ฉินหวนมองเขาอย่างระแวดระวัง พบว่าอีกฝ่ายมิคล้ายเป็นคนชั่วใจร้ายจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยปากตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ได้”

ฉินอวี้หัวเราะ “ฟังความรู้เรื่อง ดูท่าสามขวบก็รู้ประสาแล้ว” พูดจบ เขาก็เอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น “เจ้ามิต้องกลัว ข้าเป็นอาของเจ้า”

“อา” เด็กชายตัวน้อยสลัดความหวาดกลัวทิ้งไป มองเขาด้วยความใคร่รู้