ส่วนที่ 4 บทที่ 030-1

บทที่ 30-1 คะนึงหาหลงใหล

ฉินเจิงกับเซี่ยฟางหวาออกมาจากเรือนหลักเดินกลับไปยังเรือนลั่วเหมย

ฉินเจิงเม้มปากเงียบไม่เอ่ยคำใด ใบหน้าเขียวคล้ำด้วยความโกรธหายไปแล้วกลายเป็นสงบนิ่งอย่างถึงที่สุด

เซี่ยฟางหวาถูกเขาจูงลากเดิน นางก้มหน้าเดินตามเขาทุกฝีก้าว ภายในหัวใจเต็มไปด้วยความคิดยุ่งเหยิง ทั้งคล้ายกับไม่คิดสิ่งใดเลยเช่นกัน

เดินได้ระยะหนึ่งก็มาถึงสะพานทางเดินไปยังศาลาริมน้ำ ฉินเจิงเปลี่ยนทิศทางไปยังศาลาริมน้ำแทน

เซี่ยฟางหวาเงยหน้ามองเขา

ฉินเจิงหยุดเดิน นิ่งมองผืนทะเลสาบเบื้องหน้า

เซี่ยฟางหวามองตามสายตาเขาที่มองไปยังผืนทะเลสาบเช่นกัน ปลายวสันต์ต้นฤดูร้อน น้ำในทะเลสาบเป็นสีเขียวมรกต สายลมเอื่อยพัดผ่านเป็นระยะ ผืนน้ำสะท้อนประกายระยิบระยับใสแจ๋ว

ฉินเจิงพลันหยิบไข่มุกเม็ดหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่ามาจากที่ใดโยนไปในทะเลสาบ

ทะเลสาบที่เคยสงบนิ่งพลันเกิดฟองน้ำกระเซ็นเป็นละอองน้ำระลอกหนึ่ง

เซี่ยฟางหวามองมองไข่มุกเม็ดนั้นที่สร้างฟองน้ำในชั่วพริบตา ละอองน้ำกระเซ็นรอบทิศทาง ชวนมองอย่างยิ่ง