ส่วนที่ 4 บทที่ 029-1

บทที่ 29-1 ไม่เหมือนแต่ก่อน

ฉินเจิงพาเซี่ยฟางหวาออกจากแท่นหลิงเชวี่ย เดินตรงไปยังประตูวังหลวง

ฉินเจิงมีใบหน้าเขียวคล้ำตลอดทางเดิน ท่วงท่าการเดินเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

เซี่ยฟางหวาเม้มปากไม่เอ่ยคำใด นางไม่คาดคิดว่าฉินอวี้จะเอ่ยวาจาเช่นนี้ นับแต่โบราณรัชทายาทปรารถนาอยากจะครองราชบัลลังก์ ทว่าเขากลับมีแนวโน้มว่าจะสละราชบัลลังก์ แม้นางกับฉินอวี้ไม่ได้รู้จักกันมาก แต่จากถ้อยคำเมื่อครู่ นางรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้โกหก สิ่งนี้ชวนให้น่าหวาดกลัว ชาวาบไปถึงขั้วหัวใจ ความหนาวเหน็บแล่นถึงกระดูก

เมื่อมาถึงประตูวังหลวง ประตูวังถูกปิดสนิท ฉินเจิงออกคำสั่งด้วยใบหน้าดำทะมึน “เปิดประตู!”

“ท่านอ๋องน้อย ข้าน้อยจะส่งคนไปขอพระบัญชาจากองค์รัชทายาทก่อน หากไม่มีพระบัญชาจากองค์รัชทายาท ถึงแม้จะท่านสังหารทุกคนที่ประตูวังหลวง ข้าน้อยก็มิกล้าปล่อยท่านกับพระชายาน้อยกลับไป” หัวหน้าองครักษ์ก้าวขึ้นมาด้วยความระวัง

ฉินเจิงเงียบเป็นการยอมรับ

หัวหน้าองครักษ์ยกมือสั่ง องครักษ์คนหนึ่งรีบวิ่งไปยังแท่นหลิงเชวี่ย