ส่วนที่ 4 บทที่ 020-2

บทที่ 20-2 ทารุณบุปผา

ทั้งสองพูดคุยพลางก็กลับมาถึงเรือนหลัก

ฉินเจิงกำลังยืนมองดอกไม้อยู่ริมหน้าต่างในห้องรับรอง เมื่อเห็นทั้งสองกลับมาจากด้านนอกโดยที่กำลังคล้องแขนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม หากไม่รู้จักคงคิดว่าเป็นแม่ลูกกัน เขามองแวบหนึ่งก่อนละสายตากลับมา ยื่นมือไปเด็ดหน่ออ่อนที่เพิ่งงอกขึ้นใหม่บริเวณง่ามดอกไม้

“เจ้าเด็กบ้า เจ้าเด็ดดอกไม้ข้าอีกแล้ว เป็นปัญหามาตั้งแต่ตอนเด็ก โตจนป่านนี้แล้วยังแก้ไม่หายอีกรึ” พระชายาอิงชินอ๋องเข้ามาในห้อง มองปราดเดียวก็เห็นฉินเจิงที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง เมื่อเห็นเขากำลังเด็ดดอกไม้ ทันใดนั้นก็ร้อนใจขึ้นมา นางปล่อยมือเซี่ยฟางหวาแล้วสาวเท้าเดินไป

ฉินเจิงเห็นนางเดินมาหาจึงโยนหน่ออ่อนทิ้งในกระถางดอกไม้ เดินตรงมาหาเซี่ยฟางหวา อาศัยจังหวะที่นางไม่ทันตั้งตัวก็คว้ามือนางมาจับ จากนั้นก็ลากนางข้ามธรณีประตูออกไป

“เจ้าเด็กบ้า หยุดเดี๋ยวนี้” พระชายาอิงชินอ๋องมองดอกไม้ของตนที่หน่ออ่อนหายไปหลายหน่อด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนระเบิดความโกรธออกมา

ฉินเจิงแสร้งไม่ได้ยิน จูงมือเซี่ยฟางหวาเดินออกจากเรือนหลักด้วยฝีเท้าว่องไว