ส่วนที่ 3 บทที่ 002-1

บทที่ 2-1 ฟ้อง

กว่ารถม้าจะมาถึงจวนจงหย่งโหวก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว

ทั้งสามลงจากรถม้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน

“เก็บกวาดหอปี้สุ่ยในเรือนของข้าให้เรียบร้อย ให้อวิ๋นจี้พักที่นี่!” เซี่ยม่อหานสั่งงานซื่อซู

ซื่อซูขานรับแล้วรีบไปยังสวนจือหลัน

“ขอบคุณซื่อจื่อมาก! ข้าคงต้องขอรบกวนสักระยะหนึ่งแล้ว” เซี่ยอวิ๋นจี้ไม่ออกความเห็นใด เพียงยิ้มกล่าวกับเซี่ยม่อหาน

“ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น เกรงใจอะไรเล่า!” เซี่ยม่อหานหลุดยิ้ม

เซี่ยอวิ๋นจี้หันมาวางแขนลงบนไหล่เซี่ยฟางหวา เอ่ยขึ้นอย่างนึกสนุก “น้องฟางหวา เดิมข้าคิดจะไปก่อความวุ่นวายในศาลาไห่ถังของเจ้า ครั้งนี้ซื่อจื่อจัดสรรที่พักให้ข้าแล้ว เจ้ารอดตัวไปนะ”

เซี่ยฟางหวาชำเลืองมอง คว้าแขนเขาออกแล้วตีหน้านิ่งขรึม “โอบไหล่วางท่าสนิทสนม คนอื่นเห็นเข้าจะคิดเช่นไร!”

เซี่ยอวิ๋นจี้หัวเราะ มองนางโดยไม่กล่าวอะไร

“เอาล่ะ อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย!” เซี่ยม่อหานยิ้มพลางส่ายหน้า ถามเซี่ยฟางหวาว่า “ท่านปู่รู้แล้วว่าเจ้ากลับมา ยามนี้น่าจะยังไม่หลับ เจ้าจะไปโถงหรงฝูก่อนหรือให้ข้าบอกท่านปู่ว่าเจ้าค่อยไปหาพรุ่งนี้เช้า?”

“ข้าจะไปหาท่านปู่ตอนนี้เลย!” เซี่ยฟางหวาตอบ