ส่วนที่ 2 บทที่ 119-2

บทที่ 119-2 พริบตาเดียว

“องค์ชายสี่ นั่นคือภรรยาของกระหม่อม พอทราบข่าวแล้วก็รีบนำคนออกมาต้อนรับพระองค์! คิดว่าคงตระเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ทรงพักอย่างสบายใจเถิด” เขารีบหันมาแนะนำให้ฉินอวี้รู้จัก

“ลำบากฮูหยินแล้ว!” ฉินอวี้พยักหน้าแล้วคลี่ยิ้มบาง

“มิลำบากพ่ะย่ะค่ะ มิลำบาก!” หลี่เหมิ่งรีบยกมือปฏิเสธพัลวัน

ระหว่างพูดคุย รถม้าก็มาถึงหน้าประตูจวน

“หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายสี่และคุณชายทุกท่าน!” ฮูหยินหลี่ย่อตัวลงเล็กน้อย

“ฮูหยินไม่ต้องมากพิธี!” ฉินอวี้ลงจากม้าก่อนพิจารณามองฮูหยินหลี่ แล้วแย้มยิ้มบาง “นับจากพี่สามกับหลิ่วเฟยเหนียงเหนียง ข้าควรเรียกท่านว่าน้า ท่านอาวุโสกว่า ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทขนาดนั้น”

ฮูหยินหลี่เห็นเขาเอ่ยถึงหลิ่วเฟยกับองค์ชายสามก็พลันใจหล่นวูบ แต่รีบยืดตัวตรงแล้วยิ้มกล่าว “องค์ชายสี่มีฐานะสูงศักดิ์ หม่อมฉันมิกล้าเป็นผู้อาวุโสของพระองค์หรอกเพคะ” พูดจบก็ยกมือปิดปากหัวเราะน้อยๆ พลางมองฉินอวี้ เอ่ยขึ้นอย่างติดตลก “มิได้พบกันหลายปี องค์ชายสี่มีบุคลิกโดดเด่นขึ้นมากจนเกือบทำให้สาวใช้ของหม่อมฉันตาพร่ามัวไปหมดแล้ว”