ส่วนที่ 2 บทที่ 061-2

บทที่ 61-2 พระราชโองการลับ

เดิมทีเซี่ยฟางหวาอยากนำตั๊กแตนหญ้าตัวนั้นกลับมาแต่หมดหนทางแล้ว นางจึงถลึงตาใส่หลี่มู่ชิง “จวนเสนาบดีฝ่ายขวายึดมั่นในความเป็นกลาง ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับจวนเสนาบดีฝ่ายขวามากกว่าจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย ทั้งๆ ที่ทราบอยู่แก่ใจว่าจวนจงหย่งโหวกับราชสำนักในยามนี้เหมือนน้ำกับไฟ ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับคุณชายหลี่ อนาคตอันสวยงามต้องรอคอยอยู่อย่างแน่นอน ด้วยสถานการณ์ไม่สู้ดีของจวนจงหย่งโหวในตอนนี้เหตุใดท่านถึงให้ความช่วยเหลือลับๆ แบบนี้? หากฝ่าบาททรงทราบเข้า เช่นนั้นคุณชายหลี่ไม่กลัวว่าความพิโรธของพระองค์จะทำให้จวนเสนาบดีฝ่ายขวาต้องประสบหายนะหรือ”

“เจ้าทำเหมือนว่าสมองข้าใช้การไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น!” หลี่มู่ชิงยิ้ม เอ่ยทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปนอกป่า

เซี่ยฟางหวามองหลี่มู่ชิงเดินออกไปเพียงไม่นานก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เวลานั้นจึงรู้สึกประหลาดใจ สมองของหลี่มู่ชิงใช้การไม่ได้หรือ? สมองเขาใช้การได้ดีเกินไปต่างหาก

เซี่ยฟางหวายืนนิ่งตรงที่เดิม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลังจึงหันไปมอง พบว่าเป็นชุยจิงจึงส่งเสียงเรียก “ท่านตา!”