ส่วนที่ 2 บทที่ 047-1

บทที่ 47-1 แก้ไขโชคชะตา

เซี่ยฟางหวาจ้องมองไปยังบริเวณที่นิ้วของตนกับฉินเจิงจรดบนภาพ

บริเวณนั้นมีน้ำหมึกหลายเส้นทาบทับกันจางๆ ท่ามกลางภูเขาห่างไกลและกลุ่มเมฆสีครึ้มคล้ายกับสันเขาต่อเนื่องกัน

บริเวณภูเขาตรงนั้นมีเส้นน้ำหมึกรวมเข้าด้วยกันเป็นสัญลักษณ์ สัญลักษณ์นั้นชัดเจนทว่าคลุมเครือ

นัยน์ตาเซี่ยฟางหวาไหวระริกพลันยิ้มออกมา

ฉินเจิงก้มมองรอยยิ้มของนาง ทันใดนั้นก็รวบเอวนางให้แน่นขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจแล้วย่นคิ้วถาม “เจ้ายิ้มอะไร”

“ข้ากำลังยิ้มเพราะการเดินหมากคนเดียวคงไม่สนุกอะไร เดินหมากกสองคนก็ยังสนุกไม่พอ ต้องเล่นกันเป็นกลุ่มสิถึงจะน่าสนใจ” เซี่ยฟางหวาเงยหน้ามอง

ฉินเจิงนัยน์ตาวูบไหวพลางมองรอยยิ้มของนาง ริมฝีปากนุ่มประหนึ่งมวลดอกไม้ผลิบาน ใจเขาสั่นไหว ก่อนโน้มตัวประกบริมฝีปากตัวเองลงบนกลีบปากเซี่ยฟางหวาอย่างทนไม่ไหว

เซี่ยฟางหวากำลังทบทวนเรื่องราว ไม่ทันป้องกันจึงถูกฉินเจิงจูบเข้า นางอยากเบี่ยงตัวหนีทว่าฉินเจิงกักตัวนางเอาไว้ นางยื่นมือไปผลักเขาออกแต่ไม่เป็นผล ด้วยเหตุนี้จึงยกเท้าเหยียบลงบนหลังเท้าเขาอย่างแรง