ส่วนที่ 2 บทที่ 026-3

บทที่ 26-3 ปฏิเสธ

“องค์ชายแปด ที่หม่อมฉันสวมผ้าคลุมหน้าตลอดเวลามิใช่เพราะงดงามเกินไป แต่เป็นเพราะอาการป่วยหนักจึงอัปลักษณ์เกินไปต่างหากจึงจำเป็นต้องคอยปิดบังใบหน้าเอาไว้” เซี่ยฟางหวาจ้องตาเขาพักหนึ่งก่อนยิ้มออกมา

ฉินชิงร้อง ‘เอ๊ะ’ ออกมาพลางพินิจใบหน้าที่งามหมดจดดุจหยกขาว “เช่นนั้นตอนนี้ท่าน…”

“หม่อมฉันเองก็มิค่อยเข้าใจนัก คงเพราะวิญญาณในเขตแดนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ได้ชำระล้างความสกปรกโสมมออกไปแล้วจริงๆ” เซี่ยฟางหวาหันไปมองท้องฟ้าทางทิศเหนือที่ถูกย้อมเป็นสีแดงเพลิง เพราะมุงหลังคาบังจึงเห็นเพียงสีแดงฉานเหนือหลังคา นางคล้ายถอนหายใจกล่าว “พอได้ยินว่าเกิดไฟไหม้ขึ้นที่ป่าทิศเหนือกับเรือนพัก หม่อมฉันเป็นห่วงคุณชายรองจึงรีบออกจากโถงโพธิธรรมแห่งนี้ไปพร้อมกับพระชายา ระหว่างทางพบมือสังหารเข้า ต่อมาก็มีเปลวไฟปริศนาลอยมาหาหม่อมฉันและลุกไหม้ผ้าคลุมหน้าจนไหม้เกรียม ทว่ามิได้เผาใบหน้าหม่อมฉันไปด้วย อีกทั้งยังทำให้ใบหน้าที่ได้รับยาและสารพิษสะสมตลอดหลายปีหายไปอย่างมิทราบสาเหตุ จนกลายเป็นอย่างที่ท่านเห็นอยู่ตอนนี้”

“คาดไม่ถึง…ว่าจะง่ายดายปานนี้?” ฉินชิงเบิกตากว้างทันที