ส่วนที่ 2 บทที่ 016-2

บทที่ 16-2 พริ้งเพริศ

“จวนอิงชินอ๋องก็ใช่ว่าไม่มียาดีรึ? บาดแผลร่วมสิบกว่าวันควรได้รับการทายาจนหายดีแล้ว ทว่าตอนนี้กลับยังไม่ดีขึ้น เจ้ามัวแต่ทำสิ่งใดอยู่ถึงไม่รู้จักดูแลบาดแผลตัวเองให้ดี” เซี่ยฟางหวาตีหน้าขรึมขึ้นฉับพลันแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เป็นเพียงแผลเล็กๆ เท่านั้นมิใช่แผลใหญ่อะไร ไหนเลยจะต้องทายาดีด้วย? หากวันนี้ท่านปู่ไม่ตวัดมือใส่ข้า แผลเก่าก็คงไม่กำเริบ” ฉินเจิงมองนาง เพราะผ้าคลุมหน้าที่นางสวมไว้มีเนื้อผ้าโปร่งบาง และเพราะนางกำลังยืน ส่วนเขานั่งอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงสามารถมองเห็นใบหน้าเย็นชาของนางผ่านรอยแยกของผ้าคลุมหน้าได้พอดี แม้สีหน้านั้นจะดูไม่น่ามอง ทว่ากลับทำให้เขาอบอุ่นใจเล็กน้อยแต่ไม่กล้าแสดงออกมาจึงกล่าวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

“แผลเล็ก?” เซี่ยฟางหวาหรี่ตามอง