ส่วนที่ 2 บทที่ 011-2

บทที่ 11-2 เรื่องน่ายินดี

“เจ้าเอาสีขาวไป สีดำเป็นของข้า ถึงตาเจ้าแล้ว” ฉินเจิงไม่มองนาง แต่ดันกล่องใส่ตัวหมากสีขาวมาตรงหน้า

ผิ่นจู๋พอจะเข้าใจการเล่นหมากล้อมอยู่บ้าง นางหยิบตัวหมากสีขาวมาถือไว้ในมือพลางมองกระดานตรงหน้าอย่างไตร่ตรอง แต่ละจุดล้วนเป็นมุมอับ เห็นชัดว่าสามารถเล่นต่อได้ แต่หมากสีขาวของนางดันไม่มีทางใดพอจะเดินต่อได้เลย นางมองอยู่นานก็ยังหาทางไปต่อไม่ได้จึงกล่าวอย่างท้อใจ “คุณชายรอง หมากกระดานนี้บ่าวเดินต่อมิได้แล้ว”

ฉินเจิงหรี่ตามอง ในที่สุดก็เงยหน้ามามองนางแวบหนึ่ง

ผิ่นจู๋พยายามไม่ให้เขามองออกว่านางกระวนกระวายใจ

“เดินต่อมิได้หมายความว่ายังไม่เชี่ยวชาญในการเดินหมาก คืนนี้ลงโทษห้ามมิให้เจ้านอน” ฉินเจิงมองเพียงระยะสั้นๆ เท่านั้น จากนั้นก็โยนหมากสีดำในมือทิ้งอย่างไม่แฝงอารมณ์ใดแล้วกล่าวขึ้น

“ลงโทษมิให้ข้านอน?” ผิ่นจู๋อึ้งอย่างไม่อยากเชื่อ

“ศึกษาคู่มือการเล่นหมากรุกตลอดคืน!” ฉินเจิงโยนหนังสือเก่าให้นางเล่มหนึ่งแล้วกล่าวขึ้น

ผิ่นจู๋เอื้อมมือมารับคู่มือที่ว่าด้วยท่าทางแข็งทื่อ พริบตาก็ปวดศีรษะขึ้นมาเล็กน้อย