ส่วนที่ 2 บทที่ 007-3

บทที่ 7-3 พึ่งพา

“สองคนนี้ดูถูกชะตากันจริง คุยกันไม่หยุดเลย คุยอะไรกันหรือ?” พระชายาอิงชินอ๋องหันมา พลางยิ้มให้ทั้งสองคน

เซี่ยอินยังคงมีท่าทางหวั่นเกรงพระชายาอิงชินอ๋อง เพียงครู่ รอยยิ้มนางก็จางลง ไม่รู้ว่าจะเอ่ยตอบอย่างไร

ผิ่นจู๋ทำใจให้สงบ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ “คุยเรื่องส่วนตัวของเด็กสาวเจ้าค่ะ หากพระชายาอยากทราบ ภายหน้าข้าจะเล่าให้ฟังเป็นการส่วนตัว”

“ไอหยา ที่แท้เป็นเรื่องส่วนตัวของเด็กสาวหรอกหรือ เหมาะที่จะพูดต่อหน้าคนมากๆ เช่นนี้ที่ไหนกันเล่า?” พระชายาอิงชินอ๋องยิ้มออก “เจ้าก็ไม่ต้องมาบอกข้าแล้ว เรื่องเด็กๆ ของพวกเจ้า ข้าเองก็คงไม่ไปไต่ถาม คนเขาจะได้ไม่ว่าข้าเป็นยายแก่ขี้บ่น” เมื่อขาดคำ นางก็เอ่ยกับเหล่าฮูหยินว่า “ไปเถอะ! ไปชมดอกไม้ที่เรือนข้ากัน!”

เหล่าฮูหยินต่างก็พากันยิ้มแย้มพยักหน้า

กลุ่มคนเดินตามพระชายาอิงชินอ๋องไปด้านนอก

ฉินเจิงและเซี่ยฟางหวาเดินมาถึงประตูจวนอิงชินอ๋อง ที่มีรถม้าเตรียมไว้เรียบร้อย

ฉินเจิงเดินขึ้นรถไปก่อน หลังจากนั้น ค่อยยื่นมือมาดึงเซี่ยฟางหวาขึ้นรถ