ส่วนที่ 1 บทที่ 089-1

บทที่ 89-1 คุ้มครอง

ดอกเหมยในเรือนลั่วเหมยร่วงโรยและพัดตามแรงลมอย่างเงียบเชียบ จันทร์เสี้ยวค่อยๆ เคลื่อนคล้อยลอยขึ้นสู่ผืนนภาอย่างสงบ

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เซี่ยฟางหวาก็ดื่มยาแล้วกลับไปนอนในห้องด้วยความง่วง

ฉินเจิงรั้งมือนางเอาไว้ ร่างของนางที่เพิ่งลุกขึ้นยืนพลันนั่งลงใหม่อีกครั้ง นางเงยหน้ามอง ทว่าเขาไม่ได้มองนางแต่เอื้อมไปรินน้ำชาแล้วเอ่ยขึ้น “เพิ่งกินข้าวเสร็จแล้วนอนทันทีอาหารจะไม่ย่อย ยาที่เพิ่งดื่มเข้าไปจะทำให้เกิดร้อนใน อีกครึ่งชั่วยามค่อยไปนอน”

“คุณชาย ท่านก้าวก่ายมากเกินไปหรือไม่” เซี่ยฟางหวามองเขาแล้วกล่าวขึ้นอย่างทนไม่ไหว

“ข้ายุ่งได้มากกว่านี้อีก เจ้าเชื่อหรือไม่” ฉินเจิงเลิกคิ้วมองนางก่อนจะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เซี่ยฟางหวาเม้มปาก หากคนคนนี้เกิดเผด็จการขึ้นมา ใครก็ฝืนเขาไม่ได้ แต่สิ่งที่เขากล่าวมาก็มีเหตุผล นางจึงไม่รีบไปเข้านอนอีก ทว่ากลับนั่งพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าแทน

“ครึ่งชั่วยามก็พอเล่นหมากล้อมได้หนึ่งตา” ฉินเจิงหยิบกระดานหมากออกมาจากช่องลับใต้โต๊ะ จากนั้นก็เอ่ยถาม “เล่นหรือไม่”

“ข้าไม่มีแรงเล่น!” เซี่ยฟางหวาส่ายศีรษะ