ส่วนที่ 1 บทที่ 082-4

บทที่ 82-4 โมโห

เวลาผ่านไปถึงครึ่งชั่วยามโดยไม่รู้ตัว

เสื้อคลุมของฉินเจิงถูกพลังลมปราณพัดใส่อย่างรุนแรงจนขาดวิ่น ทั้งยังเปื้อนเศษดินเนื่องจากลงไปกลิ้งหลบบนพื้น เส้นผมกระจัดกระจาย ทั้งเนื้อตัวกับใบหน้าเขรอะไปด้วยฝุ่น และดูเหนื่อยล้าจนถึงที่สุด ไหนเลยจะยังมีมาดของคุณชายผู้สูงศักดิ์คนนั้น

เซี่ยฟางหวายังไม่พอใจ ไฟแห่งโทสะในใจยังยากจะมอดดับจึงยังไม่ยอมรามือ

ฉินเจิงหอบหายใจพลางมองเซี่ยฟางหวา พบว่าใบหน้านิ่งขรึมของนางเต็มไปด้วยความตั้งมั่นว่าหากไม่โจมตีโดนเขาสักคราก็คงไม่หายแค้น เขาจึงท้อใจเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ไม่คิดหลบอีกแล้วยืนนิ่งตรงหน้านาง จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “เอาล่ะ ข้าจะไม่หลบแล้ว ข้ารังแกเจ้า ถูกเจ้าตีก็สมควรแล้ว”

เซี่ยฟางหวาคาดไม่ถึงว่าเขาจะยืนยิ่ง ผ้าไหมในมือถูกตวัดออกไปแล้ว หากดึงกลับมาคงไม่ทัน ยิ่งไปกว่านั้นนางก็ไม่ได้อยากดึงกลับมา ด้วยเหตุนี้ผ้าไหมเส้นนั้นจึงดุจคมดาบและตัดโดนแขนของเขาจนเกิดเสียงฉีกขาด เสื้อคลุมผ้าไหมหลุดออกเป็นชิ้นๆ และเกิดบาดแผลขึ้นบนแขนของเขา