120 โอกาส

บทที่ 120 โอกาส

เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน แต่ไม่มีผู้ใดในตระกูลหมิงนอนหลับอย่างสบายใจสักคน วันนี้มีคนจำนวนมากไปที่วัดเป่าหลิง แน่นอนว่าไม่สามารถคุมตัวไว้ที่ศาลว่าการทั้งหมดได้

คนที่ไม่เกี่ยวข้องถูกปล่อยกลับไปทีละคน แต่มีสามคนในตระกูลหมิงที่ยังไม่กลับมา

นายท่านสอง นายท่านสี่ และหมิงเฉิง

นายท่านสองเป็นเจ้าบ้านเรือนหลัก นายท่านสี่เป็นเจ้าบ้านเรือนรอง ตอนนี้นายท่านหกถูกละทิ้งไปแล้ว นอกจากพวกเขาแล้วยังมีหมิงเฉิงอีกคนที่อยู่ในตงหนิง

เท่ากับว่าตอนนี้ตระกูลหมิงไม่มีบุรุษชั่วคราวทำให้ทุกคนต่างตื่นตระหนก

หมิงเวยเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าเพียงยิ้มเล็กน้อยแล้วปล่อยให้นางไปพักผ่อน

หมิงเวยส่งสายตาให้ฮูหยินสองแล้วทั้งสองคนก็เดินไปที่ห้องด้านข้างเพื่อพูดคุยกัน “ท่านป้าสองเป็นห่วงท่านลุงสองอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ฮูหยินสองรู้สึกหดหู่ใจ “ถ้ามีแค่ลุงสองของหลานก็แล้วไป แต่นี่แม้แต่น้องสี่กับซื่อเกอก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยกลัวว่า...”

หมิงเวยเข้าใจแล้วสิ่งที่ฮูหยินสองกังวลคือผลกระทบของการสูญเสียผู้ชายในครอบครัว ไม่ใช่ความปลอดภัยของนายท่านสอง