121 ฆ่าตัวตาย

บทที่ 121 ฆ่าตัวตาย

ในที่สุดหนึ่งวันอันยาวนานก็ได้ผ่านไป แสงอรุณยามเช้าสาดส่องเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ เหล่าเจ้าหน้าที่เริ่มกวาดถนน

ศพถูกยกขึ้นวางบนรถเข็น เสื้อเกราะ อาวุธและของอื่นๆ ถูกโยนทิ้ง จากนั้นพวกเขาก็ทำความสะอาดพื้นที่เปื้อนเลือด...

ในคุกแออัดไปด้วยผู้คนตั้งแต่กลางดึกนักโทษก็เข้ามาเรื่อยๆ เจี่ยงเหวินเฟิงยุ่งมากจนดวงอาทิตย์ส่องแสงได้ราวสามไม้ไผ่[footnoteRef:1] เขาถึงมีเวลาพักผ่อน ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องเขาพบว่าหยางชูในตอนนี้ดูราวกับว่าเพิ่งตื่นนอนทำเอาเขาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ [1: ดวงอาทิตย์ส่องแสงได้ราวสามไม้ไผ่ : เทียบกับเวลาปัจจุบันคือ 8-9 โมงเช้า]

“คุณชายเป็นคนสบายๆ จริงๆ ขณะที่พวกเรายุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก”

หยางชูขัดฟันไปพลางพูดกับเขาว่า “ตอนออกมาข้าพูดไปแล้วว่า เรื่องออกแรงให้เป็นหน้าที่ของข้า เรื่องอื่นให้ท่านจัดการ เรื่องต่อสู้ข้าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนท่านก็จัดการผลที่ตามมาซึ่งยุติธรรมมาก”

เจี่ยงเหวินเฟิงคิดเมื่อวานไฟไหม้ภูเขาจากนั้นก็พบทางลับ ตามด้วยหินเทพธิดา...เขายังไม่ได้พักจริงๆ นั่นแหละ