111 สายลมยามค่ำคืน

บทที่ 111 สายลมยามค่ำคืน

แม้เหล่าเจ้าหน้าที่จะมีท่าทางตื่นตระหนก แต่ในใจของพวกเขานั้นกลับปิติยินดีและติดตามทหารลงจากเขาไป

มีเพียงไม่กี่คนที่คิ้วขมวดไม่ยอมคลายเสียที

แม้ว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับวัดเป่าหลิง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเชิญทหารจากเมืองข้างเคียงเลยนี่ ตงหนิงก็มีกองกำลังทหารเหมือนกัน!

ท่านเจ้าเมืองอู๋เดินไปแล้วก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

“จี้หรูล่ะ เจ้าอาวาสจี้หรูล่ะ”

เขาหมุนตัวกลับจะไปตามหาคน แต่ก็ถูกทหารห้ามไว้ “ท่านทำอะไรน่ะ เดินต่อไปดีๆ! หากเดินกลับไปทีละคนสองคน คนด้านหลังก็เดินออกมาไม่ได้ นี่เป็นเรื่องสำคัญมากโปรดอย่าสร้างปัญหานักเลย!”

ขุนนางพลเรือนจะสูงส่งกว่าขุนนางทหาร ปกติแล้วหากท่านเจ้าเมืองอู๋ถูกทหารปฏิบัติเช่นนี้ เพียงแค่หันกลับไปเขาก็สามารถจัดการคนพวกนี้ให้ตายเรียบได้

แต่ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้เขาจะใส่ใจเรื่องนี้ได้อย่างไร “จี้หรู เจ้าอาวาสวัดเป่าหลิงเป็นสหายของข้า ท่านช่วยผ่อนปรนด้วย...”