กาลครั้งหนึ่ง…พบเจออีกครั้ง
ปัง!!!
ฉันหลับตาปี๋เพราะความกลัว แต่เมือฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับ…ที่นอน ห้องนี้มันคุ้นๆ โรงพยาบาล!! ฉันหลุดออกมาจากโลกในนิทานแล้วหรือ
"ตื่นแล้วๆๆ คุณตามหมอเร็ว!!" เสียงนี่มัน..พ่อ ฉันได้กลับบ้านแล้วหรอ เมื่อฉันหันไปตามเสียงก็พบว่าเป็นพ่อจริงๆ
ส่วนแม่ก็รีบไปตามหมอมาดูอาการฉัน
"พ่อ.." ฉันกุมมือพ่อไว้แน่น
"ไม่เป็นไรลูกก เป็นไงบ้าง ยังเจ็บยังปวดตรงไหนอยู่ไหม" ตึกๆๆ
"ขอโทษนะครับ ขอให้ผมได้ดูอาการของคนไข้หน่อย" นี่มัน…ธุมเกตุ
หลังจากนั้นหมอก็ตรวจร่างกายของฉัน แล้วก็หันไปอธิบายอาการของฉันให้พ่อแม่ฉันฟัง
"อาการของคนไข้ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เดี๋ยวอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ"
"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ" แม่ฉันพูดพร้อมน้ำตาคลอ
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยชีวิตลูกผมเอาไว้"
"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว อันที่จริงแล้วต้องขอบคุณน้องเขามากกว่านะครับที่สู้จนกลับมาได้"
หมออย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่แคร์~
"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" หลังจากที่หมอออกไปแม่ฉันก็รีบเข้ามากอดฉัน
"เป็นไงบ้างลูกโอเคใช่ไหม"
"ดีขึ้นค่ะคุณแม่ คร็อกก~ แต่หิวมากกว่า"
"แหม ยัยลูกคนนี้ ตื่นมาก็หิวเลยนะ"
"แฮะๆ คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ที่สุดเลยยย"
"คิดถึงแม่แล้วไม่คิดถึงพ่อบ้างหรืออ" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจนิดๆ
"คิดถึงสิคะะ ไม่มีพ่อแล้วใครจะมาช่วยซ่อมของให้หนูล่ะะ" แล้วฉันก็กอดพ่อแน่นๆ
"หนูรู้ไหมว่าหนูนอนไปตั้ง 1 อาทิตย์ เลยนะลูก" แค่ 1 อาทิตย์เองหรอในนั้นรู้สึกว่าเด็นเดือนเป็นปี
"แล้วระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างหรอคะ" พ่อแม่ฉันก็เล่าว่าระหว่างหนึ่งอาทิตย์ตั้งแต่ฉันล้มไปกลางงานบรรยายมันเกินอะไรขึ้นบ้าง มีคนมากมายมาเยี่ยมและให้กำลังใจทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้อง โดยเฉพาะคุณหมอธุมเกตุที่เข้ามาตรวจอาการบ่อยๆ วันหนึ่งเข้ามาตรวจ 3-4 รอบ
2 วันต่อมา
ฉันสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว และตอนนี้ทุกคนก็เริ่มรู้แล้วว่าฉันหายดีก็ดีใจ แต่มีคนหนึ่งที่แอบเศร้าคือคุณหมอธุมเกตุ
"เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ก่อนนะลูก อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม"
"อยู่ได้อยู่แล้วค่ะหนูโตแล้วนะคะ"
"วั้นพ่อกับแม่ไปก่อนนะ"
"ค่าา"
หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเข้ามา
"แก!!! ทำไมแกยังไม่ตาย!!!!" นังลิลลี่!! ลิลลี่เป็นเพื่อนตอนมหาวิทยาลัยของฉัน นางอิจฉาฉันมาโดยตลอด!
"แกนี่เองหรอ ที่มายุ่งกับชีวิตฉัน!"
"เออใช่แล้วมันจะทำไม วันนี้ฉันจะจับแกไปอยู่ในเรื่องอีกครั้งนี้แกจะไม่สามารถกลับมาได้อีก!!" ก่อนที่หนังสือจะเปิดฉันก็รีบลุกจากเตียงไปชิงหนังสือมาแล้วก็เอามาฉีกทิ้ง
แล้วเหยียบขยี้ๆพร้อมตบหน้ามันไป 1 ครั้ง
"เลิกบ้าได้รึยัง"
"แกกล้าตบฉันหรอ"
"เออใช่ แล้วมันจะทำไม!!! ถ้าแกอยากเอาชนะฉันจริงๆแกก็ไปเขียนให้มันเก่งกว่าฉันสิ อย่ามาเล่นสกปรกแบบนี้มันทุเรศ!!!"