บทที่ 4 กลับมาเหมือนเดิม

ผ่านไป 1 สัปดาห์ พรุ่งนี้จะเป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก ตอนนี้ภีมได้เปลี่ยนจากเฟรชชี่ปี 1 ขึ้นมาอยู่ปี 2 เสือก็เข้าสู่การเรียนปีสุดท้ายเป็นรุ่นพี่ปี 4 การอยู่ด้วยกันหลังจากภีมโดนจับตัวมา ชีวิตทั้งคู่มีอะไรที่เปลี่ยนไปและยังมีบางอย่างที่เหมือนเดิม

โครม!

เสียงดังจากห้องครัว ดังปลุกคนตัวโตที่กำลังนอนไปได้ไม่นานให้สะดุ้งตื่น

"ไอ้ภีม ทำเชี่ยอะไรเนี่ย"

เสือเดินออกมาดูคนที่กำลังวุ่นอยู่กับกระทะตรงหน้า ไข่ที่ตอกอยู่ในกระทะกำลังไหมจนแทบไม่เหลือซาก

"มึงทำอะไร?"

"กูหิวข้าว"

"แล้วนี่อะไร?"

"ไข่ดาว"

"ไหม้แบบนี้มึงจะกินเข้าไปยังไง"

"ก็น้ำมันมันกระเด็น กูเลยไม่กล้ายกขึ้นอะ"

"ไอ้ภีม มึงนี่มัน ทำอะไรเป็นบ้างห๊ะ นอกจากเรื่องเหี้ยๆเนี่ย"

"เออ! กูมันเหี้ย มึงก็เลิกยุ่งกับกูสักที ถ้าเกลียดกูนักจะมายุ่งกับกูทำไม…อื้ออ"

"ปากดีนะมึง"

แก้มขาวถูบีบจนปากยู่ ก่อนจะโดนกัดลงที่ปากล่างจนบวมแดง เสือดันคนปากดีให้นั่งลงบทเก้าอี้ แล้วหันกลับมาสนใจไข่ดาวที่ไหม้อยู่ในกระทะ เขาตักมันทิ้ง ก่อนจะตอกไข่ใบใหม่ใส่ไปแทน ท่าทางทะมัดทะแมง คล่องแคล่วทำคนที่นั่งมองแอบทึ่งไม่น้อย ไม่นานไข่ดาวโป๊ะข้าวก็มาวางอยู่บนโต๊ะ ภีมเหลือบมองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรีบตักกินไม่สนใจคนที่เดินไปชงกาแฟมานั่งจิบข้างๆ

"พรุ่งนี้มึงเรียนกี่โมง"

"ก็เรียนเช้า ทำไม?"

"เปล่า มึงส่งตารางเรียนมึงมาให้กูด้วย"

"เรื่องเหอะ"

"มึงแน่ใจ หรือพรุ่งนี้มึงอยากไปสาย"

เสือยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จมูกเป็นสันเฉียดเข้ามาตรงซอกคอขาว ภีมรีบเอนตัวหลบความคุมคามที่เริ่มลุกล้ำเข้ามาทุกที

"เออๆ เดี๋ยวกูส่งให้ แล้วโทรศัพท์กูอะ มึงจะคืนได้ยัง"

"กูโยนทิ้งไปแล้ว"

"ห๊ะ อะไรนะ! แล้วกูจะใช้อะไร ข้อมูลในนั้นกูก็ไม่ได้เซฟไว้"

"มึงก็เอาเครื่องกูไปใช้ไง"

"พ่อมึงสิ ไอ้เสือ ไอ้เลว มึงทำแบบนี้ได้ไง…"

เสือเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจคนที่ทั้งด่าทั้งบ่นอยู่ลับหลัง วันนี้ทั้งสองคนไม่ได้ออกไปไหน นั่งดู Netflix กินข้าว ตีกัน เถียงกัน จนหมดไปวันหนึ่ง

เช้าของวันที่ต้องเริ่มต้นกลับไปเรียนอีกครั้ง ภีมดูจะดีใจมากเป็นพิเศษ เพราะอย่างน้อยเขาก็จะได้ห่างจากไอ้คนอันธพาล สักครึ่งวันก็ยังดี

"ยิ้มหน้าระรื่นเชียวนะมึง"

"อะไร เปล๊าาา เร็วดิมึงเดี๋ยวกูสาย"

ทั้งคู่ขี่รถเข้ามาในมหาลัย รถ Ducati สีแดงที่คนต่างพากันใฝ่ฝันว่าอยากจะได้ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายสักครั้ง กลับมีชายหนุ่มปริศนามานั่งซ้อนท้ายไปซะแล้ว ทุกคนต่างจ้องมองเขาทั้งคู่เมื่อรถมาจอดที่คณะ

"กูไปก่อนนะ"

"เดี๋ยว!"

เสือพูดดักขึ้น เมื่อคนหน้าระรื่นกำลังจะเดินไปที่ตึกเรียน

"มึงแน่ใจว่าไม่ให้กูเดินไปส่ง"

"สัด กูไม่ใช่เด็กอนุบาล"

"งั้นมึงดูนู้น"

กลุ่มแฟนคลับของเสือ พากันเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขาทั้งสองคน บ้างก็ซุบซิบอะไรสักอย่าง ภีมเหลือบมองอย่างหวั่นๆ แฟนคลับไอ้เสือคงน่ากลัวพอกัน เขาลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ยอมให้อีกคนไปส่งน่าจะปลอดภัยกว่า

เสือที่รู้ตารางเรียนของเขาหมดแล้ว จึงเดินนำไปโดยบางระยะก็มีคนแอบถ่ายรูปพวกเขาไปด้วย

"ไอ้เสือ มึงไม่อึดอัดหรอว่ะ แม่งตามอยู่ได้"

"กูไม่ได้สนใจ เรื่องไร้สาระ"

"สัด ไอ้…"

"ถึงห้องมึงแล้ว"

เสือเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง แล้วหันหลังกลับไปหาคนที่กำลังจะพ่นคำด่า หน้าเจ้าเล่ห์เหมือนมีแผน การจะทำอะไรสักอย่าง จู่มือหนาก็ยกขึ้นมาลูบผมนิ่มก่อนจะพูดแฝงความในแกล้งอีกคนเล่น

"ตั้งใจเรียนนะครับ"

ภีมอ้าปากค้าง จากที่จะด่ากลับพูดอะไรไม่ออก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา คนทั้งห้องตอนนี้ ต่างจ้องมองมายังทั้งคู่ที่เหมือนกำลังสวีทหวานต้อนรับเช้าของวันเปิดเทอมอยู่หน้าห้องเรียน เสียงฮือฮาดังออกมา จนภีมต้องรีบดันตัวต้นเรื่องให้รีบกลับออกไป

"แหมมมม ไอ้ภีม ไม่เจอแค่เทอมเดียวมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วโว้ย"

แดนเพื่อนสนิทของเขาพูดแซวทันทีที่ภีมเดินเข้ามาในห้อง

"สัดแดน หุบเลยนะมึง ผัวพ่อมึงสิ"

ไม่ใช่แค่แดนที่พูดแซวเพื่อนในกลุ่มต่างรีบเอยถามเรื่องของเขากับพี่เสือ ภีมก็ได้แต่เลี่ยงไม่ตอบคำถามใดๆ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงกับสิ่งที่เขาต้องเจอ

วันนี้การเรียนไม่ได้หนักหนาอะไร ผ่านมาถึงช่วงพักเที่ยงทุกคนก็ไปกินข้าวในโรงอาหารตามปกติ จนกระทั่ง

"เห้ย! อะไรว่ะเนี่ย"

น้ำสีแดงถูกสาดใส่เสื้อของภีมจนเปื้อน แถบใส่ไม่ได้

"อ้าว ขอโทษนะ พอดีไม่เห็นนะ นายเดินไม่ดูทางเอง"

คนได้ฟังอยากจะเดินไปชกปากเสียๆของผู้หญิงที่สาดน้ำใส่เขา แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้ เพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ไม่ควรรังแกผู้หญิง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใช้วิธีอื่นไม่ได้

ซ่าาาา

กรี๊ดดดด

"แก เอาน้ำมาสาดฉันทำไมเนี่ย ไอ้บ้า"

"อ้าว โทษทีมองไม่เห็นนะ"

ภีมพูดเสร็จก็เดินออกไป โดยไม่สนใจเสียงโวยวายที่ดังตามหลังมา เขาเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างคราบน้ำที่เปื้อนออก แต่เหมือนจะทำได้ยากเพราะมันซึมติดเสื้อจนแน่น แดนเพื่อนในกลุ่มจึงเสนอว่าเขาควรจะกลับห้องไปก่อน สภาพนี้คงนั่งเรียนไม่ได้แน่ๆ

"ไงมึง"

ทั้งคู่มองไปตามเสียงที่ดังเข้ามา เสือที่มองเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น เขาแสร้งเดินตามภีมเข้ามา

"พี่เสือ พี่มาพอดีเลย พาไอ้ภีมกลับไปหน่อยดิพี่ เสื้อมันเลอะจนไปเรียนไม่ได้แล้วเนี่ย"

"ใครทำ"

"พวกผู้หญิงในมอ.เนี่ยแหละพี่ โคตรน่ากลัว"

"หึ…"

ภีมมองสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเสือก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

"ไอ้เสือ ที่มึงจงใจลงรูปกูกับมึงในเฟส เพราะมึงต้องการให้ไอ้พวกแฟนคลับของมึงมารุมแกล้งกูใช่ไหม"

"เอองั้นผมไปก่อนนะ เรื่องของคนในครอบครัว"

แดนรีบชิ่งออกมา เพราะดูเหมือนสถานการณ์ชักจะเริ่มไม่ค่อยดี

เสือไม่ได้ตอบ เขาเดินเขามาใกล้แล้วบีบแก้มอีกคนจนหน้านิ่ว

"ฉลาดหนิ ตอนนี้มันพึ่งเริ่ม ต่อไปมีงน่าจะเจอหนักกว่านี้นะ"

ผว๊ะ!

ภีมผลักคนตรงหน้าจนเซ แล้วชกกลับจนเลือดซึมข้างปาก

"มึง…กูไม่ได้ฆ่าพี่ฟ้า เออ...กูมีอะไรกับพี่ฟ้า กูแม่งเห็นแก่ตัว รักสนุก ไม่นึกถึงใจคนอื่น แต่กูก็ไม่เหี้ยพอที่จะฆ่าใครได้ เมื่อไหร่มึงจะเข้าใจสักที"

"สัด!"

เสือพุ่งเข้าไปบีบคอคนตรงหน้า กดแนบไปกับประตูห้องน้ำ

"แฮะๆ ไอ้เสือ"

ภีมเริ่มหายใจลำบาก แต่คนทำก็ไม่มีท่าทีจะออมแรง

"ใช่ มึงไม่ใช่คนฆ่า แต่มึงคือต้นเหตุไง ฟ้าเสียใจจนต้องฆ่าตัวตายเพราะมึง"

เมื่อภีมใกล้จนหมดลม แรงบีบที่คอจึงค่อยๆผ่อนลงและปล่อยเขาเป็นอิสระ ภีมนั่งพับลงไปกองกับพื้น ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว อยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องฝืนกลั่นเอาไว้ ความรู้สึกตอนนี้ตีรวนปนกันไปหมด ทั้งเจ็บใจ เสียใจ น้อยใจ โมโห โกรธ เกลียด ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง

"ลุกขึ้น"

คนที่กำลังนั่งหมดแรงไม่ได้ทำตามคำสั่งใดๆ ยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั่น

"ไอ้ภีม ถ้ามึงไม่ลุก กูเอามึงในห้องน้ำแน่"

ภีมเงยมองหน้าคนป่าเถื่อนอย่างเครียดแค้น สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด

"หึ มึงมันก็ทำได้แค่นี้แหละ ข่มขืน ทำร้าย ตบตี ไอ้สวะ"

"ไอ้สัดภีม! มึงแน่มากที่กล้าหือกับกู"

เสือกดโทรศัพท์โทรออก รอซักพักก่อนพูดตอบปลายสาย

"พวกมึงว่างไหม มาหากูที่มอ. กูมีคนอยากให้พวกมึงรุมโทรม"