Who am I - 1

ผมตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย

ที่นี่มันที่ไหนกัน

สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือผมนั่งรถมากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นแม่ของผม และผมก็หลับไป จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย เรื่องราวก่อนหน้านั้นทั้งหมดก็จำไม่ได้ ผมชื่ออะไร ผมเป็นใครกัน

นี่แม่ทิ้งผมแล้วอย่างนั้นเหรอ ไม่ ไม่สิ แม่ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ บางที เธออาจจะไปที่ไหนสักที่แล้วค่อยกลับมาก็ได้ ผมจะรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวแม่ก็กลับมา ต้องกลับมาแน่

.

สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า และเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านไปอีกหลายชั่วโมงคุณแม่ก็ยังไม่กลับมา ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงและยังคงตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลั่งไหลลงมาพร้อมกับน้ำตาของเด็กชายคนหนึ่งที่ยังคงนั่งรออยู่ตรงนั้น

ผ่านไปอีกไม่นานจากเพียงเม็ดฝนก็กลับกลายเป็นพายุ ท้องฟ้าส่งเสียงดังลั่นไปทั่ว ผู้คนต่างรีบเข้าบ้านของตนโดยที่ไม่มีใครสนใจเด็กชายที่นั่งตากฝนอยู่เพียงลำพังแม้แต่คนเดียว เด็กชายคนนั้นได้แต่นั่งร้องไห้จนเผลอหลับไปอีกรอบ

.

ท้องฟ้าสดใสไร้ร่องรอยของพายุเมื่อวานนี้ เด็กชายตื่นขึ้นมาอีกครั้งและพบกับความจริงที่ว่าแม่ของตนยังไม่กลับมา ระหว่างนั้นเองเด็กชายก็ได้ยินเสียงของใครบางคนหรืออาจจะสองคนกำลังเดินมาทางนี้ เด็กชายเริ่มกลับมามีความหวังอีกครั้งด้วยคิดว่านั่นคือแม่ของตน

แต่ความจริงก็ยังคงเป็นความจริงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เสียงนั้นไม่ใช่แม่ของเด็กชายหากแต่เป็นชายหนุ่มสองคนกำลังเดินมาพร้อมกับพูดคุยเรื่องบางอย่างที่เด็กชายฟังแล้วไม่เข้าใจ

เมื่อชายสองคนนั้นสังเกตเห็นเด็กชายก็เดินเข้ามาหา "น้องครับ มานั่งตรงนี้คนเดียวทำไม" ชายคนที่สูงกว่าอีกคนถามเด็กชาย

เด็กชายได้แต่ส่ายหน้า เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมาตรงนี้ทำไม และมาได้อย่างไร

"แล้วแม่น้องล่ะ" ชายอีกคนถาม

เด็กชายส่ายหน้าอีกครั้ง ชายสองคนนั้นมองหน้ากันแบบงงๆ เวลานั้นเองเด็กชายก็กล่าวขึ้น "แม่ผม....หายไปไหนไม่รู้" พูดจบเด็กชายก็นั่งก้มหน้าต่อไป

"แล้วน้องชื่ออะไร" ชายคนเดิมถาม "ผมจำไม่ได้" เงียบไปสักพักเด็กชายก็พูดต่อ "แต่เธอเรียกผมว่าแฮม" ชายคนนั้นดูแปลกใจกับคำว่า'เธอ'เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

"โอเคแฮม เราจำอะไรได้บ้าง" ชายอีกคนถาม แฮมได้แต่ส่ายหน้าเป็นครั้งที่สาม ชายคนนั้นถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อ "พี่ชื่อคริสนะ ส่วนคนนี้ชื่อเลวิส" พูดจบคริสก็หันไปมองเลวิสเล็กน้อยและเริ่มพูดต่ออีกครั้ง "งั้นน้องไปกับพวกพี่ก่อนนะ" คริสยื่นมือไปหาแฮม แฮมจับมือคริสและค่อยๆ ยืนขึ้น

ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าสถานีตำรวจแห่งหนึ่ง พอทั้งสามเข้าไปแฮมก็สังเกตได้ว่าคนในนี้ดูจะให้ความเคารพคริสและเลวิสมากพอสมควร ทั้งสามเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ในห้องมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่เขาใส่เครื่องแบบของข้าราชการตำรวจนั่งดูเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขา

"พ่อครับ" คริสเรียกชายคนนั้น ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้คริส จากนั้นก็มองมาที่แฮม

คริสเล่าเรื่องของแฮมให้ผู้เป็นพ่อฟัง ชายคนนั้นพยักหน้าหนึ่งทีและหันมาถามแฮมว่า "หนูจำหน้าแม่ได้ไหม" แฮมส่ายหน้าอีกครั้ง ชายคนนั้นนิ่งไปสักพักและบอกว่า "ถ้างั้นหนูมาอยู่บ้านเราก่อนก็ได้ ฉันชื่อมาร์โคเป็นพ่อของคริส จะเรียกฉันว่าพ่อเลยก็ได้" แฮมพยักหน้าเป็นครั้งแรกของวัน

จากนั้นมาร์โคก็พูดต่อว่า "คริส น้องน่าจะรุ่นๆ เดียวกับชาร์ลี ยังไงเดี๋ยวพ่อจัดการเรื่องแม่น้องให้แล้วก็เรื่องโรงเรียนด้วย พาน้องไปพักเถอะ" พูดจบก็เอามือลูบหัวแฮมเบาๆ หลังจากนั้นทั้งสามก็บอกลามาร์โคและเดินทางกลับบ้านของคริส