Chapter 16. Dreams or memories

Chapter 16. Dreams or memories

Aeon's POV

That scene that flashes earlier is living rent-free in my head, kahit hanggang ngayon na hinihintay ko si T at ang doctor na susuri sakin. Ilang minuto pa akong naghintay ng marinig kong may bumukas na pintuan sa baba saka ito sinara. I'm sure it's T because I can smell him but what's weird is I can't smell or sense another presence, it's just him but I can hear their footsteps as they ascended into the stairs. That's weird.

Narinig kong may kumatok sa may pintuanz sa labas ng opisina ni papa. I know it's T.

"Come in" tanging sabi ko nalang saka ako umayos ng upo. Bumukas ang pinto at bumungad sakin si T kasama ang isang babaeng mga kasing edad ko lang ata. Oh well, I'm not sure about her age because I don't even know what she is, but for human age, I think she's around 25 to 26.

"Hey, A" bati sakin ni T saka siya naglakad palapit sa study table, nakasunod naman ang babae.

"Hey, T" balik bati ko sakanya saka ako tumayo at naglakad palapit rin sakanila.

Ngumiti ng bahagya si T bago nagsalita. "A, this is Doctor Kasdeya Myers. Doc this is Aeon, the patient that I'm talking about" pagpapakilala ni T samin sa isa't isa.

Nilahad niya ang kamay niya sakin upang makipagkamay na tinanggap ko naman. The moment our skin touches each other, I felt nothing. I can't read her eyes nor her mind and I can't even feel anything as our skin touches. The only option left is biting her to taste her blood but that would be suicide for me. What if she's human? Then I'm dead if these fangs of mine touch her skin. So that's a big no.

Nginitian muna niya ako bago nagtanong. "So, what's your case all about?"

Tumingin muna ako kay T para sana tanungin sakanya kung mapagkakatiwalaan ba siya ng bigla ulit siyang nagsalita. "Don't bother asking him. If your concern is all about me keeping my mouth shut about you, you can just compel me later" hindi ko maiwasang mapakunot noo sa sinabi niya. I narrowed my eyes at her. Fuck! I can't read her.

"It's fine, A. She sknows" ani T na nakaupo sa may visitors chair sa may mesa ni papa. Tumango nalang ako bilang sagot saka minwestra siya sa mahabang sofa na nasa loob ng opisina. Ayoko ng magtanong pa dahil magsasayang lang ako ng oras. Kelangan na itong matapos para makabalik na ako ng eskwelahan dahil mag uumaga na rin. Though hindi ako matatahimik sa kung anong klaseng nilalang ang nasa harap ko ngayon, she's not human nor vampire. Then what is she? Pinilig ko nalang ang aking ulo para mawala ang mga iniisip ko. Saka ko na ulit iisipin ang mga yan pag okay na ang lahat. Ang mahalaga ngayon ay mabigyang kasagutan kung ano man ang mga pangyayaring laging pumapasok sa utak ko at lagi kong napapanaginipan.

"So, can you tell me about your case?" tanong ng doktora.

"I'm having these dreams every night, different dreams, and in those dreams, I am there, like it really did happen. Tapos pag nagigising ako I just find myself crying or scared or anything that I am feeling in that dream" I paused then continued. "Do you think those dreams mean something?" I ask.

"Could be" she shrugged, pause for a second then ask. "Ilang beses mong napapanaginipan ang mga ito?"

"May mga panaginip akong dalawa o tatlong beses kong napapanaginipan" sagot ko sakanya. "Why?" tanong ko pa.

"Those are not dreams, they're maybe your memories," she said.

"What?" hindi ko parin maintindihan. "Paano naging memorya ang mga iyon?" dagdag tanong ko pa.

"You see, dreams are the images or scenes that our subconscious creates, sila yung mga pangyayaring gusto nating mangyari and sometimes isang beses lang natin napapanaginipan ang isang pangyayari" sagot nito sakin.

"Why would those dreams be a memory of mine? And if that's just a dream? Why would I fucking want those painful scenes to be my dreams?" naiinis kong tanong sakanya. "And if those are my memories I don't recall having that kind of memories when I was a child"

"Can you recall a memory when you were a child? A happy memory" tanong ng doctor.

"Yes" agad kong sagot sakanya.

"How about painful memories?" sinubukan kong mag isip ng mga pangyayaring ganun pero wala akong maisip. Bagsak ang mga balikat kong tumingin sakanya, nangungusap ang aking mga mata. What's happening to me?

"Our brain can forget about our painful memories when triggered. Like for example trauma or depression" sagot niya sa akin. Trauma? Depression? "Do you have those kinds of struggles? Trauma or depression?" dagdag pa niya.

"I did" maikling sagot ko.

"Then-" bago pa niya maituloy ang sasabihin niya, inunahan ko na siya.

"But even though I was traumatized and depressed I didn't force my brain to forget anything" sabi ko sakanya. She paused for a minute at nang hindi pa rin siya nagsasalita tumingin ako sakanya. She's looking at me intently. The kind of look that is curious.

"Unless" binitin niya ang kanyang sinabi.

"Unless what?" I ask impatiently.

"Unless those memories of yours are manually or forcibly disjunct" I can't help but to crease my forehead at her. What does she mean by that? Tatanungin ko na sana siya ng biglang magsalita si T.

"A, you can save questions for your next session. Kung gusto mo magpa appointment ka nalang ulit. Papasikat na ang araw" sabi ni T. I just cursed through my breathe. Mag aalas kwatro na pala ng madaling araw.

"Okay, next case" sabi ko sakanya.

"There's another one?" napapantastikuhang tanong niya. I didn't bother answering her question.

"There are scenes that are flashing through my mind whenever triggered. Gaya nalang kanina, may nasagi akong figurine kanina dito then images flashed through my mind, may nasagi din akong figurine sa pangyayaring iyon" diretso kong sabi sakanya. She looks at me like a puzzle with a missing piece, hard to complete.

"These case of yours" bambibitin niyang ani.

"I think your memory is coming back" napakunot noo nalang ako sa tinuran nito, I still want to ask so many questions pero bigla nalang siyang tumayo.

"Save your questions for another time. You can just call me if you have the time" sabi nito. Hindi na ako umangal pa. I can just meet her some other time because I have to go back.

Tumayo na rin ako saka nakipagkamay ulit. "Thank you for your time" sabi ko sakanya.

"My pleasure" sagot naman niya.

"Mauna na kami" turan ni T. I pulled him for a hug then whispered. "Thank you"

"No problem" sagot naman niya. Bumitaw na kami sa pagkakayakap saka nagpaalam narin sila. I stayed at the house for a few more minutes.

Ilang araw na rin ang lumipas simula ng first session ko sa doctor at ang mga katagang binitawan niya ay bumabagabag parin sa akin. I still dream about those scenes, walang nagbago, lagi ko parin napapanaginipan ang mga iyon.

"Boo!" sinubukan akong gulatin ni Dark ngunit walang epekto.

"Ano ba yan. Robot ka ba o bampira? Ni hindi ka man lang nagulat" sabi niya sa akin saka inokupa ang upuan na nasa tabi ko. Kasama niya si Thalia at si Holly. Andito kami ngayon sa cafeteria. Lunch na rin kasi.

"Holly, I'm curious" sabi ni Dark. Napatingin namin si Holly sakanya habang may kagat kagat na burger. Tinaasan lang niya ito ng kilay.

"What kind of creature are you?" napakunot noo nalang ako ng halos mabilaukan siya sa kinakain niya.

"Are you okay? Tanong ni Dark sakanya saka siya inabutan ng baso ng tubig na ininom naman nito.

"Ang takaw mo naman kasi" dagdag pa ni Dark saka hinahagod ang likuran nito. Nasulyapan kong tumingin muna siya sakin saglit saka sinagot sinagot si Dark. Okay that's weird.

"I'm fine" sabi niya. Nakita kong may nagkalat na ketchup sa labi niya kaya inabot ko ang tissue sa na nakalagay sa gitna ng mesa namin na hindi ko alam na inabot din pala niya. The moment our skin touches each other I felt nothing but that 'nothing' in there I felt something. That feeling when my hand touches the hand of that doctor. Napakunot noo nalang ako ng bigla niyang inalis ang kamay niya sa ma tissue na para bang napaso siya ng kung anong mainit na bagay. Kumuha nalang ako ng tissue saka binigay sakanya at iniwan sila doon at lumabas na ako ng canteen.

"Anong nangyari dun?" narinig kong naguguluhang tanong ni Dark kahit na nasa pintuan na ako ng canteen.

That girl. That sensation that I'm feeling towards her and that swift glance towards me. Those must've meant something. Now I'm starting to wonder. Who are you Holly Cassia Cozbi?