Chapter 15. Secret Room

Chapter 15. Secret Room

Aeon's POV

Papa is a very intimidating man to his employees but when it comes to us, he's a softy. We still remember when we're about to enter his office we heard his angry voice and when we entered the room, we saw him sitting on his swivel chair, massaging his temple, talking to someone from his phone with a piss off look on his face.

"I said I don't give a damn Corbel. Just cancel all my appointments for today" galit niyang sabi saka pabagsak na binalik ang phone niya sa mesa. Napaigtad nalang kami sa lakas ng pagkabagsak ng telepono niya sa mesa nito.

"I dont think it's a good idea to play in his room" bulong ko sa kapatid ko habang nakatingin pa rin kay papa na nakapikit ang mga mata habang hinihilot ang kanyang sentido.

"Yeah, me too. Let's go play in our room nalang. Papa looks piss" sagot naman niya. Hahakbang na sana kami at lalabas ng opisina niya ng bigla siyang magsalita.

"Princesses?" tanong ni papa. Lumingon kami sakanya and the angry look on his face is now gone.

"What are you doing here?" nakakunot noong tanong niya. Hindi kami sumagot dahil baka pagalitan niya rin kami.

"Are you here to play? Come on, let's play" aniya. Napangiti nalang kami saka lumapit sakanya.

As those memories came rushing into my mind, I can't help but to shed a tear for it. I miss playing with him, with them, pero wala na sila at hindi ko na maibabalik pa ang lahat ng iyon. Ang magagawa ko nalang ay tapusin kung anong sinimulan ko.

Akmang maglalakad na sana ako papunta sa bookshelf ni papa ng may masagi ako and like a lightning, a scene struck my mind.

A scene while I was panicking. Sa pagmamadali ko, nasagi ko ang isang figurine at nabasag ito.

"P-papa natatakot kong ani sakanya.

"I-i'm sorry" hingi ko ng paumanhin sakanya. Tinitigan lang niya ang nabasag na figurine saka bumaling ng tingin sakin.

"Princess it's fine. We don't have time for that. You have to go, bago pa nila kayo maabutan" nag aalalang turan ni daddy habang hawak ang magkabila kong balikat.

"Papa where are we going? Aren't you gonna come with us?" naguguluhang tanong ko sakanya.

"I can't Princess, but I promise if I'll have the chance to see you both, I will. Take care of your sister. I know, she should be the one who'll take care of you but your sister isn't that strong physically, so take care of her for me okay? Take care of yourself also. Pinapangako ko na hahanapin namin kayo ng mommy mo" parang nagpapaalam si daddy sa ga sinasabi niya.

"Papa, are you saying goodbye to us? Bakit ba kasi ayaw niyong sumama sa amin? Ano po ba kasing nangyayari?" naiinis ako kasi wala akong alam sa mga nangyayari.

"Someday you'll understand everything and when that time comes, remember the secret room that I am always telling you? When the right time comes, you have to find that Princess, and you know what to do. Promise me, princess, that no matter what happens to us, promise me that you'll open that and do the right thing"

"When will I know if it's the right time?" nakakunot noong tanong ko sakanya.

"You'll know Princess. You'll know. Promise me. Ipangako mo sakin na hahanapin mo ito at gawin mo ang tama kahit anong mangyari" seryosong sabi ni Papa.

"I promise" pangako ko kay papa.

Napasabunot nalang ako sa ulo dahil para itong binibiyak. Habang lahat ng memoryang iyon na pumapasok sa isip ko ay mas dumodoble ang sakit ng ulo. Ito ang unang beses na pumasok sa utak ko ang mga memoryang iyon. Hindi ako makapag isip ng tama dahil sa patuloy na pagsakit ng ulo ko. Napahiga nalang ako sa sahig at impit na umiiyak ng bigla nalang sumakit lalo ang ulo ko. Para itong sinagasaan ng isang tren. I can't even imagine that this kind of pain exist. It's like being mowed by something heavy. Patuloy parin ako sa pag iyak dahil ni hindi nabawasan ang pagsakit nito. Sinubukan kong huminga ng malalim. I tried to breathe and calm myself to ease the pain, and it helps a little. Habang tumatagal unti unti nang nawawala ang sakit. Ilang minuto pa akong humminga ng malalim at kinalma ang sarili ko hanggang sa nawawala na ang sakit ng ulo ko. I tried to focus on calming first. Hindi ko muna inisip ang mga memoryang bigla nalang naglabasan dahil baka bumalik at mas lalo pang lumala ang sakit ng ulo ko. Tumayo ako saka umupo sa may swivel chair ni papa at sumandal para ipahinga ang utak ko. Ipinikit ko ang aking mga mata at sinubukan kong matulog dahil wala pa naman si T ngunit hindi ko magawa dahil bumabalik lahat ng mga memoryang sumagi sa isip ko kanina. I don't know if that memory is real or what. Hindi ko alam kung totoo ba ang mga ito o pinaglalaruan lang ako ng utak ko. My sanity is like a water in my hand, it's slowly dripping, it's slowly fading this past few weeks because of dreams and scenes that I keep on dreaming and seeing. I don't know what's happening to me, that's why I asked T to set an appointment for me with a psychiatrist before I go crazy and insane.

Habang hinihintay si T at ang doctor, hindi ko maiwasang isipin ang pangyayaring iyon. I don't remember any secret room that papa told me at kung anong laman non but hearing papa say those while we are leaving, it must be important and I promise papa that no matter what happens I have to find that secret room that he's talking about, but the question is how? Ni hindi ko nga alam ang tungkol sa secret room na iyon. Hindi ko alam kung saan nakatago, hindi ko alam kung anong klase at itsura. How will I even know? When will I even start?

Someone's POV

I was in the middle of watching her standing in front of that house when my phone vibrated. Andito ako sa may puno malayo sakanya but I still manage to see her from afar. Hinugot ko ang aking cellphone sa bulsa ng suot kong pants saka sinagot ang tawag na hindi man lang tinitingnan kung sino ito.

"What?" bungad ko sa kung sino mang kausap ko ngayon.

"Where the hell are you?" tanong tinig ng isang lalaki sa kabilang linya.

Tinignan ko muna ang screen ng cellphone ko para siguraduhin kung siya nga ang kausap ko, and yup, siya nga.

"What do you want?" bored kong tanong sakanya habang nakatingin parin sakanya. Humakbang siya sa may pintuan ng bahay at binuksan iyon gamit ng susing hawak niya at tuluyan ng pumasok. Now I can't see her.

"Where the hell are you? Alam mo bang kanina pa ako pinapagalitan dahil wala ka rito? Ano nanaman ba kasing pumasok sa utak mo?" singahal ng nasa kabilang linya dahilan ng paglayo ko ng aking telepono sa tainga ko.

"What's the fuss all about? And don't you fucking yell at me" balik singhal ko sakanya.

"Nasan ka ba kasi? Ako ang napapahamak at napapagalitan ng dahil sayo eh" nainis ako sa sinabi nito.

"I didn't tell you to fucking babysit me or something" simple kong sagot. Wala rin namang sense kung makikipagbangayan ako sakanya.

"I have to hang up. May gagawin pa akong importante kesa makipagsagutan sa iyo"

"Is it that important, that your risking even your life?" I can sense something in those words but I don't know what is it.

"Why do you even care?" I asked nonchalantly.

"Andyan ka nanaman ba? Siya nanaman ba?" parang napapagod na tanong nito.

"I have to go" tanging sagot ko saka pinatayan siya ng tawag. Nasisiguro kong tatawagan nanaman niya ako mamaya kaya pinatay ko ang cellphone ko para walang istorbo.

Tumalon ako sa kinatutungtungan kong puno saka ako naglakad patungong gilid ng bahay kung saan siya naroroon. I know because I just know. Tumingala ako at tiningnan ang ikalawang palapag ng bahay. Tumalon ako sa may puno di kalayuan sa bahaging iyon ng bahay. Alam kong iyon ang una niyang pupuntahang silid sa bahay na ito pag nakapasok siya at hindi nga ako nagkamali, naroon nga siya. Nakatayo habang hilam ng mga luha ang kanyang mga mata. She'd been crying while I am here, watching her cry her heart out. She's in pain, so much pain. I can sense it.

Wala akong ginawa sa buong oras na nandoon siya sa kwartong iyon kundi pagmasdan siyang umiiyak habang nililibot ang buong kwarto. Seconds later, I just saw her crumbling on the floor while tugging her hair like she wants to pull it out. Napakunot noo nalang ako dahil sa inaakto nito. I can sense and smell her pain but not emotionally, it's physically. What the hell is wrong with her?

I was about to jump off the tree ng maisip ko ang gagawin ko. No. she can't see me. Baka mabulilyaso ang plano ko kapag nakita niya ako. I have to rein the need to go to her or else lahat ng pinaghirapan at sakripisyo ko ay mapunta lang sa wala. I have to endure this. For now ang tanging magagawa ko lang ay ang mabantayan at makita siya sa malayuan.

Kaya wala akong magawa kung hindi ang pagmasdan siya habang namimilipit sa sakit. I can't help but wonder what's happening with her. Hindi ko maiwasang isipin at tanungin ang sarili ko kung ano ang mga pinagdaanan niya habang wala ako sa tabi niya. A lone tear escapes my eyes as I watch her crying in pain. Nanghihina akong napasandal sa may puno na kinalalagyan ko habang tinitignan parin siyang nakahiga sa kama at pilit na humihinga ng malalim at pinapakalma ang sarili. That's it. You can do it. You're stronger than that pain your feeling. Tanging sabi nalang ng utak ko. I can't tell you those words now to ease the pain your feeling but I know. You can do this because you're a lot stronger than you think. Bear with it for a while. I need you. I need her safe and sound.