And Never Stop

>Sheloah's POV<

Paalis na kami ng Pangasinan at nag papaalam na kami sa Weapons of Massive Destruction. Kausap namin ngayon ni Veon at ni Shannara si Geof. Nginitian niya kami. "Mag ingat kayo, guys." Sabi ni Geof at nag shake hands sila ni Veon.

"Bakit ayaw mong sumama sa amin? Ayaw niyo bang umalis for survival purposes?" tanong ni Veon at tiningnan namin ni Shannara si Geof. Totoo nga kasi, bakit ayaw niyang umalis sila ng gurpo nila para mabuhay?

"'Wag muna, Veon. Ayaw namin maging sagabal sa grupo niyo at kaya rin namin ito. Magpaplano rin lang kami." Sagot ni Geof sa kanya at nginitian siya ni Veon.

"Sige. I resect your decision. Salamat sa pag tulong sa amin. At Salamat sa hospitality." Sabi na lang ni Veon sa kanya at tumango si Geof.

"You're welcome." Geof said finally at nag paalam kami sa kanya at pumasok na ako sa passenger's seat near Veon, tapos si Shannara sumama sa kabilang bus since wala pa sa tamang kalagayan si Tyler. May mga scratches pa na malalim sa kamay niya na hindi pa masyado gumagaling.

Umandar na yung kotse at tiningnan ko ang orasan. 6:21PM na at halatang madilim ang paligid, pero nagsisilbing liwanag yung mga bituin na nasa langit. Pati rin yung moon. Aalis na kami rito at kailangan namin maging seryoso. Kung dito, may ibang kinds of zombies na, paano na kaya sa ibang lugar?

Marami na kaming zombies na nakikita at binuksan ko yung bintana ko. Since umaandar kami, gagamitin ko muna yung baril ko. Pag stable na, tsaka ko na gagamitin ang sword ko. Pinagbababaril ko yung mga zombies na nasa daanan namin at tumingin ako sa bus na nasa harap namin. Nakita ko si Shannara na nag babaril din ng zombies at hanga ako sa paraan ng pag atake niya.

She uses 2 guns at the same time.

I might do that, too… pero mas accurate ang hits niya. Mostly, head shot pa. Mabilis pa siyang umatake at mag reload ng baril. In just a few days, magaling na siya sa pag handle ng baril. Guess I underestimated her.

Napansin niya na nakatingin ako sa kanya kaya nginitian niya ako for a while. Nginitian ko rin siya at binalik namin yung attention namin sa pagpapatay ng zombies.

This is a relentless assault. It's a continuous attack. May mabubuhay, may mamamatay. May masasaktan, may masasagip. Hindi namin maiiwasan ang mga pangyayaring ito dahil nangyayari na. 'Wag na dapat magsisi dahil ang importane ay ngayon.

Life is just a game. Ikaw ang character, yung mga kasama mo ay yung party members, yung mga pangyayari ay yung cutscene, yung mga challenges ay yung laban, at yung nais mong maabot na goal mo. There are choices that may lead us to places that result to the consequences of our choices. The only difference in real life is that there are no save points. Pag may pag kakamali ka, hindi mo na pwedeng balikan. All you have to do is to keep moving forward.

Ang bawat challenge, ito ang nag le-level up sa atin para tayoý gumaling. Ang samahan ang lahat ay nagsisilbing healing powers ng lahat. Para lahat tayo'y bumangon pag feeling natin gusto nating sumuko. Pag sumuko tayo, lahat mawawala sa atin at hindi na natin ito mababawi. The only thing do to is to charge forward.

And never stop.