webnovel

Capítulo 90

GABRIELA

Cada segundo que pasaba de la ceremonia me ponía más nerviosa y no tengo ni idea del por qué. Los alumnos habían empezado a subir y pronto sería mi turno y no estoy segura de poder aguantar tan tranquila si se puede decir así, porque ya no lo estaba ahora con Alex al lado, como para hacerlo sin él.

Cuando me llamaron, Alex me dio un beso y me levanté. Una vez me puse en el sitio que me correspondía en el improvisado escenario, me fije en la dirección en la que estaba mi familia que estaba sonriendo y en cuanto me fijé en Kevin, pude leer en sus labios que se llamaba depredadora sexual en neerlandés, lo que hizo que sonriese, pero en cuanto pasé la vista a la dirección de Alex, mi sonrisa se ensanchó.

Mientras más alumnos iba pasando no despegaba la vista de Alex, hasta que le tocó subir a él que creo que es la primera vez que aplaudo tanto en mi vida. Luego de eso me pareció que la ceremonia tardaba demasiado en terminar, pero cuando terminó, todos nos bajamos hacia nuestros sitios, porque al parecer la directora no había terminado de dar su discurso.

-Bueno, antes de dejar paso al último discurso de uno de alumnos, debo decir que estoy orgullosa de todos vosotros y que todo siga igual de bien como os ha ido en la universidad. Ahora Alex, ya puedes subir y dar tu discurso.

En ese momento, mi giré en la dirección de Alex que se había levantado de su sitio para dirigirse al escenario, pero antes me tendió una mano y la verdad es que no estaba entendiendo nada, mis nervios se habían disparado más de lo que ya estaban de por sí mismos.

- ¿Me puedes acompañar hermosa?

No dije nada, solo noté el codo de Carlota clavado en mi costado y cuando miré para ella me dijo con la mirada que fuese con él, cosa que acabé haciendo.

En cuanto llegamos al escenario, Alex se acercó al micrófono y yo seguía aferrada a su mano. Notaba la mirada de todos en nosotros y eso me ponía más de los nervios, sobre todo notando que mi abuela, la de Alex, mi madre y Carlota estaban conteniendo las lágrimas.

-Bueno, antes de nada, agradecer a la directora por permitirme entrar este año en la universidad. Sé que no es fácil admitir a alguien a esas alturas, pero no puedo decir que sienta haber sido pesado con que me admitiese, gracias a usted arreglé mi vida estando con la chica que más amo del mundo. Por otro lado, también debo agradecer a la familia de Gabriela, a Carlos, Marcos y Carlota por haberme perdonado todo lo que le hice a Gabriela, no logro encontrar las palabras para agradecer esta nueva oportunidad que me estáis dando con ella. Sé que más que nada es porque la queréis ver feliz, y al parecer esa felicidad está junto a mí, solo os puedo prometer que haré lo que esté en mi mano para que ella sea feliz. Ella es lo más importante en mi vida y no permitiré que le pase nada. Y por último y más importante, Gabriela.

En ese momento se gira en mi dirección y me mira con una gran sonrisa en la cara, y no sé por qué, me puse más nerviosa, cosa que debió notar porque entrelazó nuestros dedos y empezó a acariciarme el dorso de la mano con el pulgar.

-Sé que debes de pensar que estoy loco y todo eso, y puede ser, pero estoy loco por ti. Lo único que quiero es hacerte feliz y pasar el resto de nuestras vidas juntos y amándonos como lo hago yo al menos. Quiero decirte que te amo, más que nada en el mundo. No sé qué es lo que hice para merecerte y sobre todo conseguir que me perdonases por todo lo que te hice, pero estoy contento por eso. Llevo un tiempo dándole vueltas a la cabeza intentando averiguar qué es lo que puedes contestar, pero no se me ocurre. Igual es algo pronto pedírtelo, y que llevamos poco tiempo juntos, pero es que no me imagino la vida sin ti, te amo y nadie podrá evitar que lo haga y mucho menos podrán sacar este amor que siento por ti de dentro de mi corazón.

- ¿De qué hablas?

En ese momento se arrodilla delante de mí y empieza a buscar algo en el bolsillo y es en ese momento en que me doy cuenta de lo que está pasando. Noto como las lágrimas empiezan a correr por mi rostro y cuando encuentra la cajita que estaba buscando la abre y me mira directamente a los ojos.

-Hermosa, ¿quieres casarte conmigo?

Si antes no entendía nada, ahora mucho menos. ¿Qué me casase con él? Hace un par de meses que de vez en cuando se me pasaba la idea por la cabeza desde que hablamos aquel día de la posibilidad de casarme con él, e incluso me había dado cuenta de que me gustaría que eso pasase a pesar de pensar lo que pienso de casarse, pero me lo esperaba dentro de unos años y no ahora la verdad. Me quedé pensando un par de segundos, pero creo que perdí el tiempo, porque tenía más que segura mi respuesta.

- ¡¡¡¡Claro que sí!!!!

Es en ese momento cuando se levanta del suelo, me pasa los brazos por la cadera y plasma sus labios en los míos. Yo no tardo nada en seguirle el beso. Amaba a este chico, de verdad, y ahora mismo era la persona más feliz del mundo.

De fondo se escuchaban aplausos, pero como si estuvieran demasiado lejos, hasta que se hacen más evidentes en el momento en el que nos tenemos que separar por aire.

-Espero que esas lágrimas sean de alegría hermosa.

-Claro que si bobo.

-Te amo mi reina, y acabas de hacerme el hombre más feliz del mundo por aceptar.

-En el fondo sabías que aceptaría cualquier cosa que me dijeses, y esto no iba a ser la excepción, te amo más que nada Alex y quiero pasar mi vida contigo, no se me ocurre mejor persona la verdad.

-Eso debería decirlo yo hermosa.

En ese momento me cogió en sus brazos y empezó a dar vueltas conmigo hasta que volvió a dejarme en el suelo y nos dimos un beso, hasta que nos tuvimos que separar porque venía Ana hacia nosotros.

- ¡¡¡¡Mami!!!!

-Hola hermosa.

- ¿Entonces te casas con Alex?

-Sí princesa, ¿no era lo que querías?

-Si.

Noté como se puso algo triste y una lágrima se asomaba en sus hermosos ojos, por lo que me agaché y le limpié la lágrima que se había escapado.

- ¿Qué te pasa princesa?

-No quiero que sea mi papá. No quiero olvidar a papá.

-Oye, oye. No tienes que olvidarte de tu padre. Él siempre será tu padre y yo, aunque me case con Gabriela, no quiere decir que me vaya a convertir en tu padre, eso solo pasará si tú quieres, nadie te va a obligar a que yo vaya a ser tu padre. Yo seré el mismo Alex de siempre, ¿está bien?

- ¿De verdad?

-De verdad, seré tu amigo como lo estuve haciendo hasta ahora.

Con eso me abrazó y acabé por cogerla en brazos. Pude ver como todos los de mi familia se acercaban a junto a nosotros y empezar a felicitarnos al igual que alguno de nuestra clase, hasta que mis abuelos dijeron que era hora de irnos, que comeríamos en su casa todos, incluyendo a Marcos y Carlota, y era normal que nos fuésemos a casa de mis abuelos a comer, siempre que venían a visitarnos mis primos y tíos desde Holanda, veníamos a casa de ellos quedándonos a comer o todo el día, eso ya dependía de lo ocupados que estuviésemos.

Cuando llegamos a la casa de mis abuelos nos bajamos y nos fuimos a la huerta y nos sentamos en la mesa, que por poco y no cogíamos todos en ella. Alex me había pasado el brazo por encima de los hombros, lo que hace que me acerque a él y deje mi cabeza sobre su hombro.

-Ik kom nu Sam is gearriveerd. (Vengo ahora que ha llegado Sam.)

-Wie is Sam? (¿Quién es Sam?)

-Een vriend uit Holland, nu presenteer ik het je. (Un amigo de Holanda, ahora os lo presento.)

Con eso, Kevin salió de la huerta y se fue, pero no tardó nada en volver con un chico al lado.

-Ze zijn mijn familie, en je zou Spaans moeten spreken, zodat ze weten waar je het over hebt. (Bueno, ellos son mi familia, y deberías de hablar en español para que sepan de lo que hablas.)

-Hola, soy Sam, un gusto conoceros. Kevin habla mucho de vosotros, sobre todo de su prima Gabriela.

-Asique hablas de mi ¿eh?

-Is dat je neef Gabriela? Ze is zo heet dat ik haar hier zou neuken. (¿Esa es tu prima Gabriela? Está buena, tanto que me la tiraría aquí mismo)

-Het spijt me, ik ga trouwen met deze buurjongen. (Pues lo siento, me voy a casar con este chico de al lado.)

El chico se quedó mirando para mí sin entender nada, supongo que no sabía que hablaba holandés, cosa que no muchas personas sabían.

-Sorry, ik wilde je niet beledigen, maar kom je van hier? Je spreekt de taal heel goed. (Lo siento, no era mi intención ofenderte, pero ¿eres de aquí? Hablas muy bien el idioma)

- Bedankt, en ja, ik kom van hier en je beledigt me niet, dus maak je daar geen zorgen over. (Gracias, y sí, soy de aquí y no me ofendes, por lo que no te preocupes por eso.)

-Nou, het laat niet veel zien. (Pues no se nota mucho que digamos.)

-Gabriela, in het Spaans, zodat je vriend er tenminste achter komt. (Gabriela, en español, para que al menos se entere tu novio.)

-Het is mijn verloofde Kevin. (Es mi prometido Kevin.)

-Dus uiteindelijk heb je ermee ingestemd om met de jongen te trouwen? Van wat Kevin me vertelde, je wilde niet trouwen, je geloofde niet in het huwelijk, ik dacht dat je het niet zo snel zou accepteren. (¿Entonces al final aceptaste casarte con el chico? Por lo que me contó Kevin no querías casarte, que no creías en el matrimonio, pensaba que no ibas a aceptar tan rápido.)

-Dat hebben jullie me allemaal niet verteld. Je wist het en je vertelde me niets. (Era eso lo que no me contabais todos. Vosotros lo sabíais y no me dijisteis nada.)

-Alex vroeg om met ons te praten, hij wilde dat we bij je afstuderen kwamen opdagen omdat hij je ten huwelijk zou vragen, en dat moest ik in de eerste persoon zien. (Alex pidió hablar con nosotros, quería que nos apareciéramos en tu graduación porque te pediría casarte, y eso yo lo tenía que ver en primera persona.)

-Vergis je niet Kevin, dat wilden we allemaal zien. Gabriela, de neef die nooit zou trouwen, met een jongen die haar ten huwelijk zou vragen. Dat moesten we allemaal zien, maar we verwachtten dat de jongen met het gebroken hart niet zou trouwen. (No te equivoques Kevin, todos queríamos ver eso. Gabriela, la prima que nunca se casaría, con un chico que le pediría casarse. Eso teníamos que verlo todos, pero nos esperábamos al chico con el corazón roto, no a ella casándose.)

-Hoe slecht je bent, maar sinds wanneer wist je het? (Que malos sois, pero ¿desde cuándo lo sabéis?)

-Een week of zo geleden. (Hace una semana más o menos.)

Es en ese momento en el que me giró para ver a Alex, porque sé que llevaba rato raro, y ahora puede ser que esa sea la causa de que estuviese raro, todo eso explicaría su manera de actuar a veces en el último mes, aparte de lo que pasó conmigo por lo de Ana.

-Alex, Sinds wanneer heb je het plan om met me te trouwen? (¿Desde cuándo tenías el plan de casarte conmigo?)

- ¿Qué?

-Cuanto tiempo llevas con la idea de pedirme casar en la cabeza?

-Lleva un par de mese con la idea en la cabeza, antes de que pasara lo de Ana.

- ¿Y tú lo sabías desde el principio y no me dijiste nada Carlota?

-Lo s�� porque me pidió ayuda, por eso lo sé.

-Todos lo sabíais y no me dijisteis nada. Después estaba imaginándome cosas esta mañana ¿no?

-Mi reina, yo les pedí que no te contasen nada, no te enfades con ellos.

-No me enfadaré con ellos ni con nadie.

- ¿Ah no?

-Claro que no, al fin y al cabo, me alegraste el día y el resto de mi vida.

-A veces no logro comprender como es que estabas tan segura de que no te casarías, de verdad te lo digo.

-Porque de ser otro chico no me hubiese casado ni de coña, pero es Alex, asique…

-Soy un chico afortunado entonces.

-Eso puedes tenerlo más que claro.

-No, la afortunada soy yo Carolina, me ama como nadie más me ha amado en la vida.

Todos se rieron y es en ese momento en el que me di cuenta de que Ana estaba dormida, por lo que decidí que era mejor llevarla a una habitación de la casa para que durmiese mejor.