บทที่ 92.2 ตัวตนที่แท้จริง (2)

บทที่ 92.2 ตัวตนที่แท้จริง (2)

ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เซวียหนิงเซียงให้กู้เจียวกลับไปนอนในห้อง ส่วนนางจะเก็บกวาดเอง

กู้เจียวยังคงอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรงอยู่จริงๆ จึงไม่ได้ดึงดันไร้เหตุผลกับอีกฝ่าย นางขอบคุณแล้วกลับเข้าห้องไป

เซวียหนิงเซียงไปล้างจาน เสี่ยวจิ้งคงไปเดินเล่นกับพวกลูกเจี๊ยบ ส่วนเซียวลิ่วหลังเอายาที่นำกลับมาจากหุยชุนถังมาต้มแล้วยกไปให้กู้เจียว

ประตูเปิดไว้อยู่

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เคาะขึ้นเบาๆ

กู้เจียวปิดกล่องยาใบเล็กลง แล้วเงยหน้าขึ้น “มีอะไรหรือ”

สายตาเซียวลิ่วหลังกวาดผ่านกล่องยาใบเล็กของนางไปโดยไม่ทิ้งให้สังเกตเห็น เอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “ยาเสร็จแล้ว เป็นยาลดไข้”

“อ๋อ” กู้เจียวดันกล่องยาใบเล็กไปอีกด้าน ก่อนยื่นมือไปรับยาที่เขาส่งมาให้

นางไม่ชอบกินยาขม แต่เห็นแก่ที่เขาลงมือต้มให้เอง นางจึงฝืนกัดฟันดื่มจนเกลี้ยงไม่เหลือสักหยด

นางส่งถ้วยยาคืนให้เขา “ขอบคุณมาก”

เซียวลิ่วหลังเอ่ยเสียงเรียบว่า “แค่เล็กน้อย”

กู้เจียวมองแผ่นหลังเขาพลางยิ้มบางเอ่ยว่า “ข้าหมายถึงเรื่องเมื่อคืนที่เจ้าทายาให้ข้า”

แผ่นหลังเซียวลิ่วหลังแข็งทื่อทันที