ตอนแถม อาหารต้อนรับ

ความรู้สึกแปลกที่แปลกทางทำให้โรมนอนไม่ค่อยหลับ บรรยากาศตอนกลางวันไม่เท่าไร ได้อยู่ริมคลองต้นไม้ดอกไม้เยอะดี มีจิ้งหรีดประสานเสียงแข่งกันให้ไม่เหงาหู แต่ช่วงโพล้เพล้กับกลางคืนร่มรื่นจนหลอน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความมืดน่ากลัว แตกต่างลิบลับจากในเมืองใหญ่ที่ตีสองก็ยังเปิดไฟสว่าง

ชายหนุ่มนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ช่วงดึก ค่อยกลายเป็นหลับตื้นช่วงใกล้รุ่ง ก่อนจะยอมแพ้แล้วออกมาสู่ห้องครัวข้างเคียงที่มีคนอยู่เยอะชวนให้อุ่นใจ

ตวันจูงมือพี่สาวลงบันไดในอีกยี่สิบนาทีต่อมา เด็กชายตรงมาช่วยเขาจัดจานด้วยรอยยิ้ม เริ่มด้วยความพยายามในการปีนเก้าอี้สูงที่ชายหนุ่มต้องพาอุ้มขึ้น…ตัวเบาเป็นนุ่น แล้วมือเล็กก็หยิบตะกร้าใส่ช้อนส้อมแจกจ่ายบนจานแต่ละใบ

"เดี๋ยวหนูช่วยนะ"

"ขอบคุณครับ" โอยย น่ารักเหลือเกิน แค่มองเห็นก็รักษาความหลอนเมื่อคืนเป็นปลิดทิ้ง นำแสงสว่างอบอุ่นมาให้สมชื่อ โรมรู้สึกอยากร้องไห้ ฉีกยิ้มเหมือนคนบ้า แล้วก็ละลายกลายเป็นน้ำตรงนั้น

บทสนทนาที่พี่หลินกับแด๊ดซักเขาด้วยความเป็นห่วง (?) เรียกแววตาสงสารจากเด็กชายตัวน้อย

"โรมง่วงเหรอ"

"ครับ นอนคนเดียวน่ากลัวมากเลย"

โรมพอจะเห็นข้อดีของการหลอนจนนอนไม่หลับแล้ว มือเล็กจ้อยเอื้อมมาแปะ ๆ แขนของคนอายุมากกว่าเพื่อปลอบโยน เสียงนิ่มประกอบอย่างกับน้ำอุ่นโอบล้อมร่างกายในคืนเหน็บหนาว

"โอ๋ ไม่ต้องกลัว"

คนโดนปลอบเอามือกุมหัวใจอยากจะเป็นลม โดนดาเมจครั้งแล้วครั้งเล่าจนพูดไม่ออก

"โรมมานอนกับหนูได้นะ"

เดี๋ยว—

ดาเมจครั้งสุดท้ายมาพร้อมคำสาป เขาสัมผัสถึงไออาฆาตชวนขนสันหลังลุกจากข้างหลัง รู้สึกว่าท้ายทอยมีไฟลุกไหม้จากการโดนจ้อง

"ไอ้หนุ่มมาช่วยตรงนี้หน่อย" แด๊ดเรียก

"ครับ?"

"เด็ดใบกะเพราที"

โรมขอบคุณแฟนแล้วก็ขอตัวออกไปด้วยรอยยิ้มแหย เขาจำเป็นต้องเลี่ยงไปอยู่ส่วนท้าย ๆ ของโต๊ะไม้ยาวที่วางเครื่องปรุงและวัตถุดิบทำอาหารเต็มไปหมด ใบกะเพราวางเตรียมพร้อมอยู่ในตะกร้า

"เตรียมเผื่อข้าวกลางวันเหรอครับ น่าทานจัง" เขาต้องอวย อวย อวยเยอะ ๆ เพื่อความอยู่รอด ช่วยงานว่าที่พ่อตาเพื่อทำคะแนน หางตาเห็นไข่สีน้ำตาลที่ถูกปอกไว้แล้วในกล่องหนึ่ง วัตถุดิบจากแผงที่เต็มไปด้วยไข่สีชมพู

"อืม"

แด๊ดหยิบไข่เปลือกหนามาจากแผง วางมันลงกลางเขียงแล้วเงื้อมีดขึ้นอย่างเพชฌฆาตเตรียมลงขวาน โรมไม่ค่อยรู้เรื่องการทำอาหารเท่าไรนัก แต่การเอามีดหนักอึ้งสับไข่แยกเป็นสองซีกไม่น่าจะถูกต้อง

เสียงดังปึงสั่นสะท้านรุนแรง ส่งคมเหล็กฝังลงไปในเขียง

"กะเพราไข่ลูกเขย"

"แหะ ๆ ครับ" โรมหมดคำจะพูด ความรู้สึกหวาดผวาพุ่งจากสมองหัวบนลงหัวล่าง สั่งให้สองมือเด็ดใบไม้กลิ่นแรงต่อไปอย่างสุภาพเรียบร้อย

_____