บทที่ 7

ชายคนนั้นเดินมาที่เจ้าผี เขาหยิบมีดลงอาคมออกมา แล้วแทงไปที่หน้าอกของเจ้าผีร้าย ตอนนี้เจ้าผีร้องโหยหวน ร่างกายสีดำของมันเริ่มมีควันดำลอยออกมา ควันเหล่านั้นค่อยๆ ถูกดูดเข้าไปในมีด จนกระทั่งร่างกายของเจ้าผีหดลงกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งขนาดเท่าฝ่ามือ

ผมที่กำลังอึ้งกับเรื่องเหนือจินตนาการตรงหน้า อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ารอบๆ ตัวค่อยๆ มืดลง มืดลง แล้วผมก็วูบหลับไป

ผมตื่นขึ้นมาในกระท่อม ภาพแรกคือชายชุดสูทคนนั้นกำลังหยิบตุ๊กตาดินเหนียวของผมมาดูเล่น ชายคนนั้นสังเกตเห็นว่าผมตื่นแล้ว เลยเดินมานั่งข้างๆ

"นายนี่สมกับที่ได้รับการเลี้ยงดูจากเจ้าป่าเจ้าเขามาเลยนะ สามารถเปิดป่าได้ด้วยตัวคนเดียว" ชายคนนั้นพูดพลางถอดสูทออก

"ผมไม่เข้าใจ" เป็นใครก็คงงงเหมือนผม ตอนนี้ผมยังประมวลผลเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ ทั้งเหตุการณ์ต่อสู้กับผีดำและอสุรกายแมว ไหนจะเรื่องแม่เสือที่สิงตุ๊กตาดินเหนียวอีก

"อาจจะยังงงอยู่ เดี๋ยวชั้นจะค่อยๆ เล่าให้ฟังนะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน ชั้นชื่อวายุ เป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยที่ไม่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ได้รับคำสั่งจากอธิการบดี ให้มาพานายไป"

สิ่งที่ผมคิดขึ้นมาในหัว คือคำพูดของพ่อปู่ ว่าจะมีคนมาพาผมออกไปจากป่า มันทำให้ผมเข้าใจ ว่าชายคนนี้คือคนที่พ่อปู่บอก

"ทำไมผมต้องไปกับคุณ" เสียงผมแข็งกร้าว เพราะผมตั้งใจจะปฏิเสธ

"ถ้านายยังอยู่ที่นี่ ป่าแห่งนี้จะถูกทำลาย ตอนนี้นายอายุ 18 ปีแล้ว 'จิต' ของนายก็โตเต็มที่แล้ว โตจนท่านเจ้าป่า ไม่สามารถปิดไว้ได้แล้ว" สีหน้าและแววตาของชายคนที่ชื่อวายุดูจริงจัง

"จิต?" ผมกำลังสงสัยเหมือนคำว่า จิต จะเคยได้ยินจากพ่อปู่ แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ

"จิต คือสิ่งที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่เกิด มันคือพลังงานที่ทำให้ใช้คาถาอาคมต่างๆ ได้"

ผมฟังแล้วก็เงียบ เพราะไม่เข้าใจเท่าไหร่ และผมอาจจะแสดงสีหน้าชัดเกินไป จนวายุต้องอธิบายเพิ่ม

"คืองี้ ปกติพวกมนุษย์ทั่วไปที่ไม่มีจิต จะมองไม่เห็นวิญญาณ ไม่สามารถใช้อาคม คนพวกนั้นเราเรียกว่ามนุษย์ปกติ ส่วนคนอย่างนายที่มีจิตติดตัวมาตั้งแต่เกิด เราจะเรียกว่าผู้ใช้อาคม บางคนก็เรียกว่าผู้ใช้คุณไสย" ผมพยักหน้าแบบพอจะเข้าใจลางๆ

"ปกติแล้วจิตของคนจะค่อยๆ ใหญ่โตตามอายุ และจะโตเต็มที่ตอนอายุ 18 ปี ซึ่งคนที่มีจิตที่ใหญ่โตจะเป็นที่ดึงดูดของวิญญาณ ภูตผี และผู้ใช้คุณไสยสายดำ"

วายุอธิบายมาอย่างยาวเหยียด จริงๆ ผมก็เริ่มเข้าใจนะถึงจะไม่ทั้งหมด เพราะสิ่งที่ผมเจอมาตั้งแต่อายุ10ขวบ มันทำให้ผมรู้อยู่แล้วว่าผี หรือวิญญาณมันเป็นเรื่องจริง

"ตอนนี้จิตของนายโตเต็มที่ มันจะดึงดูดพวกชั่วร้ายให้มาตามล่านาย อย่างเช่นเจ้าแมวผีนั่นจริงๆ มันคือ ผีล้วง บางคนก็เรียก จะกละ มันเกิดขึ้นมาจากอาคมของคนที่ใช้คุณไสยมนต์ดำรวมถึงตะขาบนั่นด้วย ส่วนเจ้าผีดำนั่นคงเป็นผีตายโหงที่โดนสะกดลงหุ่นขี้ผึ้ง แต่เพราะจิตของนายมีความพิเศษ มันเป็นจิตที่ทำให้นายได้รับความรักจากธรรมชาติ เหล่าสัตว์จึงพร้อมพลีชีพเพื่อปกป้องนาย" ผมเข้าใจเรื่องราวต่างๆ มากขึ้น ผมเศร้าที่ตัวเองเป็นสาเหตุการตายของพ่อ แม่ และเหล่าสัตว์

"แต่ผมมีพ่อปู่คอยปกป้องผมแล้ว ทำไมผมต้องไปจากที่นี่"

"ท่านเจ้าป่าไม่อาจข้องเกี่ยวกับชะตากรรมของมนุษย์ และการที่อธิการบดีรู้ถึงการมีอยู่ของนาย ก็เพราะท่านเจ้าป่าเป็นคนสื่อสารเอง" ผมสะอึกที่วายุบอก ตอนแรกผมน้อยใจที่พ่อปู่พยายามไล่ผมไปจากที่นี่ แต่มาตอนนี้ผมรู้แล้วว่าท่านไม่ได้อยู่ในสถานะที่ช่วยผมได้ ท่านเองก็คงลำบากที่ต้องดูแลผม

"แล้วคุณจะพาผมไปที่ไหน"

"มหาวิทยาลัยที่จะฝึกนายให้มีชีวิตรอดในโลกเบื้องหลังยังไงละ"

มหาวิทยาลัยไสยเวทย์