บทที่ 6
ผมร้องคำรามอีกครั้งด้วยความรู้สึกเสียใจ ทุกครั้งที่เห็นการตายของสัตว์มันทรมานจิตใจของผมมาก พวกมันคือครอบครัวของผม ตอนนี้ผมทนไม่ได้ ผมลุกขึ้นกำลังจะวิ่งเข้าไปร่วมการตะลุมบอน
แต่ชายในชุดสูทก็คว้ามือผมไว้ เขายื่นตุ๊กตาดินเหนียวรูปเสือให้ผม มันเป็นตัวเดียวกับที่ผมปั้น ชายคนนั้นน่าจะเก็บได้จากหน้าบ้าน "เพ่งสมาธิไปที่ตุ๊กตาตัวนี้ ตั้งจิตภาวนาต่อดวงวิญญาณในธรรมชาติ" ชายคนนั้นพูดพลางพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่มีอะไรจะเสีย ผมลองทำตามโดยเอาหุ่นดินเหนียวรูปเสือมาพนมมือ ในใจก็อธิษฐานขอให้ พ่อปู่ หรือใครก็ตาม ช่วยเหล่าสัตว์ด้วย
ผมสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่างกาย และหลังจากนั้นผมก็โยนตุ๊กตาดินเหนียวออกไป
ตุ๊กตาตัวนั้นตกอยู่ตรงหน้า ผมหันไปมองหน้าชายคนนั้น แล้ววทำท่าแบมือ ยักไหล่ เพื่อจะสื่อว่า 'ไหนอะ ไม่เห็นมีอะไรเลย' แต่ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะตอบกลับมา แม่เสือก็เข้ามาแล้วเดินมาหยุดตรงตุ๊กตาดินเหนียว ร่างของเธอเรืองแสงพุ่งเข้าไปในนั้น
ตอนนี้ตุ๊กตาดินเหนียวรูปเสือที่จริงๆ ขนาดแค่ประมาณ 1 ฝ่ามือ ตอนนี้มันเรืองแสงขยายใหญ่ขึ้น จากตุ๊กตาไร้ชีวิต ตอนนี้มันกลายร่างเป็นเสือโคร่งตัวใหญ่เท่ารถยนต์ ผมรู้ได้ทันทีนั่นคือแม่เสือของผม
แม่เสือหันมามองผมพร้อมคำราม ราวกับจะบอกว่า "รออยู่นี่ เดี๋ยวแม่ลุยเอง"
แม่เสือพุ่งเข้าหาผีดำ เธอกางกรงเล็บตบไปที่หน้า ทำให้เจ้าผีล้มลง แม่เสือกัดที่แขนซ้ายและสะบัดจนแขนขาด เจ้าผีร้องโหยหวนใช้มือขวาชกหน้าไปที่แม่เสือ
แม่เสือถอยออกมา ส่วนเจ้าผีพยายามลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันลุกได้ แม่เสือก็พุ่งเข้าใส่แบบให้ไม่มีเวลาตั้งตัว คราวนี้แม่เสือกัดแขนขวาจนขาด เจ้าผีดำร้องโหยหวนแบบไร้ทางสู้ ตอนนี้เแม่เสือยืนโดยใช้เท้าหน้าเหยียบที่อกของเจ้าผีดำไว้
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ มัน "ใครส่งแกมา" ผมถามเจ้าผี มันเป็นคำถามที่คาใจผมมา 8 ปี ใครกันที่คิดจะมาลักพาตัวเด็กป่าอย่างผม
เจ้าผีดำหัวเราะ "ข้าไม่มีวันเสื่อมสลาย เจ้าทำลายเพียงร่างตุ๊กตา นายท่านจะสร้างร่างกายให้ข้ากี่ครั้งก็ได้" ฟังมาถึงตรงนี้ ผมเองก็รู้อยู่ว่าเจ้าผีร้ายนี่มันไม่มีทางบอกว่าใครอยู่เบื้องหลัง และมันน่าเจ็บใจยิ่งกว่าที่ผมเองก็รู้ว่ามันพูดจริง เรื่องที่เดี๋ยวมันก็กลับมาใหม่ เพราะเมื่อ 8 ปีก่อน ร่างกายมันกระจัดกระจาย มันยังกลับมาใหม่ในเวอร์ชันอัพเกรดได้เลย
แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"พูดแบบนี้ ไม่รู้สินะว่าชั้นเป็นใคร" ชายชุดสูทลุกขึ้นแล้วเดินตรงมา