กาลครั้งหนึ่ง…หนุ่มหล่อ ณ กลางป่า
"แม่จันทร์จ๊ะตื่นได้แล้วนะจ๊ะ"
"อื้มมม ตื่นแล้วจ้าแม่จันทร์"
"รีบผลัดผ้าได้แล้วแม่เดี๋ยวจะสาย" โอ๊ยยย ห้ายังไม่สว่างคนที่นี่รีบตื่นยังวะเนี่ย ไม่ชินโว๊ยยย แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทรีบก็ได้วะ
ณ ป่า
"แม่ทิพย์เกสรจ๊ะ แม่เดินป่าแบบนี้ทุกวันเลยหรอจ๊ะ"
"ใช่แล้วแม่ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" หญิงแกร่งที่แท้ทรู ส่วนพระลักษณวงศ์ก็เสพสุขอยู่กับเมียน้อย ชิ! ฉันหลุดเข้ามาแล้วแกจะไม่มีทางสมหวังกับแม่ทิพย์เกสรคนดีคนเดิมของฉันอย่างแน่นอน!!
"แม่!!!"
"โอ๊ยย" ไม่น่าคิดเพลินเลย สะดุดล้มจนได้ ทำไมความซุ่มซ่ามไม่หายไปด้วยเนี่ยยย
"เป็นอะไรไหมแม่จันทร์เจ้า" คนดีศรีสังคมเหลือเกินมาช่วยพยุงด้วยน่ารักอะไรปานนี้
"ฉันไม่เป็นไรหรอก แม่เป็นอะไรไหม"
"ไม่มีเป็นอะไรเลย ฉันนั้นเป็นห่วงแม่มากกว่าเดินไหวไหมจ๊ะ"
"ไหวอยู่แล้ว จันทร์เจ้าสักอย่างไม่ต้องห่วง" ไหวอ่ะไหวอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ไหวคืออาการขายหน้านี่แหละ อายไม่ไหวอล้วโว้ยย
"ขอโทษนะจ๊ะ แม่ทั้งสอง " ผู้ได๋หว่า แค่สบตาก็เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน หล่อ หล่อเหลือเกิน หล่อบาดตาบาดใจ
"เดี๋ยวให้ข้าช่วยไหม ดูท่าเจ้าน่าจะเดินไม่ไหว"
"ทำไมหรือ" เขาถามฉันเท่ากับมีใจให้ร้อยเปอร์เซ็นต์
"เข่าเจ้าบาดเจ็บ เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าพยุงเดินดีกว่า" เออลืมเลนว่าแล้วถ้าเขาเป็นตัวร้ายขึ้นมา…
"อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้น ข้าไม่ใช่คนไม่ดีสักหน่อย"
โอเค หล่อ เชื่อก็ได้
"แล้วท่านจะช่วยข้างอย่างไร" เดี๋ยวๆ จะมาคุยคุกเข่าต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้นะ! เราสองพึ่งเจอกัน จะมา..
"ขี่หลังข้า เดินข้าจะพาไปส่งเอง" อ่อขี่หลัง โอเค เราคงคิดไปเองแหละ ขึ้นก็ได้
"หนักไหมท่าน ไม่หรอกเจ้าเบาอีกกว่าปุยนุ่น"
"ข้ายังไม่ได้ถามเลยแม่ทั้งสองจะเข้าเมืองใช่หรือไม่"
"ใช่แล้วท่าน" ตอนนี้ฉันพยายามส่งสายตาให้ทิพย์เกสรทำหน้าขี้เหล่อยู่เขาจะได้เป็นของฉันน
"พอดีตริงเชียวข้ากำลังจะเข้าเมืองอยู่พอดี"
"ขอบพระคุณท่าน ไว้ถึงเมืองข้าจะตอบแทนท่านอย่างงาม ถ้าไม่รังเกียจข้าขอทราบชื่อผู้มีพระคุณขอข้าได้หรือไม่" อ่อยเนียนกว่านี้ไม่มีอีกแล้วว
"ข้ามีนามว่า 'ธุมเกตุ' "