ส่วนที่ 2 บทที่ 030-3

บทที่ 30-3 หยินหยาง

เซี่ยฟางหวาไม่คาดคิดว่าท่านตาจะกล่าวคำว่า ‘ให้กำเนิดทายาท’ ออกมาด้วย สมกับเป็นผู้ที่บำเพ็ญตบะมานาน ไม่แม้แต่จะเห็นแก่ผิวหน้าบอบบางของสตรีเช่นนางเลย ยามนี้ได้ยินฉินเจิงกล่าวเช่นนี้และกอดนางต่อหน้าทุกคน ใบหน้านางพลันขึ้นสี ทั้งอายทั้งโมโหกล่าว “เจ้าเพ้อเจ้ออะไร รีบปล่อยข้า!”

“ไม่ปล่อย!” ฉินเจิงส่ายหน้าเหมือนเด็ก

“มีคนอยู่เยอะแยะ? เจ้ายังต้องการหน้าตาอีกหรือไม่” เซี่ยฟางหวาตวาดเสียงเบา

“ไม่ต้องการแล้ว!” ฉินเจิงตอบ

“เจ้าไม่ต้องการแต่ข้าต้องการ!” เซี่ยฟางหวาหน้าหงายก่อนด่าเขา

“เจ้าก็ไม่ต้องการแล้วเช่นกัน!” ฉินเจิงกอดนางอย่างเผด็จการ

เซี่ยฟางหวาไร้คำจะกล่าว เพียงรู้สึกว่าเปลวเพลิงบนฟ้ายังไม่แผดเผาได้น่ากลัวถึงเพียงนี้ ยามนี้กลับถูกถ้อยคำและการกระทำของฉินเจิงแผดเผาจนหน้าแทบไหม้

“เจ้าเด็กบ้า! ต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้กอดครู่เดียวก็พอแล้ว!” พระชายาอิงชินอ๋องมองความอึดอัดใจและท่าทีขัดขืนของเซี่ยฟางหวาออก อย่างไรเสียก็เป็นสตรี ผิวหน้าบาง ไหนเลยจะหยุดฉินเจิงได้ ต่อไปไม่แน่ว่าจะทำให้เขาโมโหเพียงใด!