ส่วนที่ 2 บทที่ 022-3

บทที่ 22-3 ร่วมหมอน

เซี่ยฟางหวามองเขา พบว่าสภาพเขาทุกข์ทรมานเสียจนแทบอยากจะปล่อยหมัดใส่ตัวเองสักสองครั้ง ความโกรธจึงลดลงบ้างก่อนเอ่ยถาม “ตอนนี้จะทำอย่างไร”

“จะทำอย่างไรได้ เจ้ากับข้าต่างขยับตัวไม่ได้ แม้แต่นิ้วยังยกไม่ขึ้น ได้แต่จำทนอยู่ในสภาพนี้” ฉินเจิงตอบอย่างอ่อนล้า

เซี่ยฟางหวาถอนหายใจออกมา

“ความจริง ถึงแม้เจ้าจะไม่วางยาใส่ข้า ข้าก็ไม่ทำอะไรเจ้าอยู่แล้ว! เจ้านี่นะ ข้าไม่ดีรงไหนกัน สตรีมากมายในเมืองหลวงหนานฉินล้วนอยากให้ข้าเข้าใกล้ทั้งนั้นแต่ข้าไม่ชายตามอง ทว่าเจ้ากับระแวงข้าอย่างกับอะไรดี” ฉินเจิงกล่าวอย่างไม่พอใจ

“ข้ามองไม่ออกเลยว่าเจ้ามีอะไรดี ไม่มีอะไรดีทั้งนั้น! สตรีมากมายต่างชอบเจ้าแต่เจ้าก็ไม่ชายตามอง ข้ามิชอบเจ้า เจ้าก็ดันได้คืบจะเอาศอก ครั้งนี้เจ้ารนหาที่เอง สมน้ำหน้า” เซี่ยฟางหวาอารมณ์เสีย

“สตรีมากมายเหล่านั้นไม่ใช่เจ้า! ตอนนี้เจ้าอาจจะเห็นว่าข้าไม่มีอะไรดี วันหนึ่งข้าจะทำให้เจ้าเห็นเองว่าข้าดีเพียงใด” ฉินเจิงแค่นหัวเราะ

เซี่ยฟางหวาเบะปาก คร้านจะกล่าวต่อ

ฉินเจิงราวกับคร้านจะกล่าวแล้วเช่นกัน การสนทนาเป็นเรื่องเปลืองแรงอย่างหนึ่ง