Chapter Twelve: Beautiful Moments

Nakipag-laro muna ako kay Greene, ang anak ni Mike. Nagtataka ka man ako ay ipinagsawalang bahala ko na lang kahit malakas ang kutob kong anak siya ni Gabriel.

Kung titingnan mo, kasi ay parang pinagbiyak ang dalawa. Kuhang kuha ni Greene ang itsura ni Gabriel. Si Greene ay ang batang bersiyon ni Gabriel. Hindi ko naman pwedeng paaaminin si Gabriel, hahayaan ko na siya ang kusang magsabi.

Gabi na nang mapagdesisyon ko nang umuwi upang ayusin ang mga gamit ko. Ayon sa napagkasunduan at pinirmahan kong kontrata ay kailangan kong tumira muna sa mansiyon. Kahit ako man ay nagtataka rin na bakit sa dinami-dami ng mga guro sa paaralan ay ako ang napili.

"Ihahatid na kita, Mam." napatingin naman ako ay Gabriel.

"Gabriel, sinasabi ko sayo. Kung mawawalan na naman ng gasolina ang sasakyan. Huwag na lang."

"Hindi naman, Mam. Nagkataon lang talaga na nakalimutan kong magpagasolina. Halika na." Bigla naman siyang napabitaw sa kamay ko. Tsansing!

"Tara, sumunod ka na lang," sabi niya. Hindi pa siya nakakalayo nang tawagin siya ni Greene.

"PLEASE, TAKE CARE OF MY MOMMY! "Malakas na sigaw ni Greene. I don't know, but I feel the connection between us.

"I will always, baby." Simple niyang sagot habang nakatitig sa akin. Kaya napaiwas ako ng tingin sa kanya.

Nang makalabas na kami ng mansiyon ay agad kaming nagtungo sa garahe. Bigla akong napayapos sa aking katawan.

"Here, you can wear my jacket." abot niya sa akin.

"Paano ka? "

"Huwag mo akong isipin, as long as you are okay." Kinuha ko na sa kaniya ang jacket mabilis kong sinuot. Hindi ako magtataka kung bakit malamig dito. Napapalibutan ng mga nagtataasang puno ng mahogany, mga niyog, at hindi ko na alam kung ano ang iba.

Napatingin ako sa kaniya ng isuot niya sa akin ang helmet. Don't tell me.

"Yes ma'am. Your safety is my priority."

Hindi ko mapigilan mapakapit sa kanyang tiyan, I'm mean his abs, not his body. Kung hindi ako kakapit ay mahuhulog ako.

"Dahan dahan naman, Gabriel. Baka mahulog ako."Nakasigaw kong sabi habang mahigpit na nakakapit sa katawan niya. Nasa gitna kami ng kagubatan, pero hindi ko maramdaman ang kaba.

"Iyon nga ang gusto ko eh, ang mahulog ka pero sa akin." mahina niyang sabi kaya hindi ko narinig.

"ANO? "Hindi ko talaga narinig.

"TUMINGIN KA SA LANGIT! "Kahit naguguluhan ako ay hindi ko mapigilan mapangiti. Maraming kumikinang na mga alitaptap. Kasabay makikita mo sa langit ang mga nagkikislapang mga bituin.

For almost 28 years of living on this earth, ngayon ko lang naranasan ito. The feeling of being free from a moment. Sa buong buhay ko, I never get a chance to enjoy myself and be happy without worrying about anything.

Kaya sa mga sandaling ito, parang nabuhay ang natutulog kong puso. Nagulat ako ng biglaang paghinto ng motor niya. Kaya nilingon ko siya sabay sabi, "Why did you stop? "

"Can you wipe your tears? I'm happy that I'm seeing your smile. But I don't like when I see you're crying." kaya napahawak ako sa pisngi nang maramdaman kong basa nga iyon.

Hindi ko alam na, the simple beauty of nature. It makes me cry.

"Stop looking at me, okay? Just continue your driving. I am hungry now." tahimik lang siya nagpatuloy na mag maneho. Napansin kong nasa kabayanan na kami. Mga kalahating oras rin ang itagal palabas sa villa ng mansyon nila. Tinuro ko na lang sa kaniya iyong address na papunta sa tinutuluyan ko.

"Sige salamat. Pwede ko nang umuwi." Sabi ko sabay abot ng helmet sa kaniya. Tahimik lang siyang tumango. Pero hindi ko nabubuksan ng tuluyan iyong gate nang magsalita siya.

"Pwede ba akong makikain sayo. Nagugutom na ako." Seryoso niyang sabi. Fine!

"Come here, ipasok mo muna iyang motor at baka mapag-tripan pa." kaya naman tinulak ko palabas ang gate ng pinasok niya ang motor niya. Hinayaan ko na lang siya na mag sarado. Naramdaman kong sumunod na lang siya sa akin.

Maliit lang ang bahay na tinitirhan ko, kahit may sapat akong pera para makabili ng malaking bahay. Pinili ko na lang ang hindi kalakihan. Ako lang naman titira.

"Feel free to feel at home. Are you really hungry? "I seriously asked him.

"Hindi naman, kaya ko pang maghintay." napaiwas na lang ako sa kaniya. Nakakailang kasi tumitig siya lalo na pag seryoso.

"Here's the remote; you can watch the TV while I'm cooking for our dinner."

"Thank you... Mam," he said. I nodded at him.

Nagpalit muna ako bago dumiretso sa kusina. I cooked the easiest dish. Adobo and fried fish. Mabuti naman, marami pa akong stocks. Isinabay ko na rin na magluto ng sinaing since may rice cooker naman akong nabili. After that, maluto ko na ang lahat, nagbalat at hinati ko sa katatamtamang laki ang pinya.

Naayos ko na ang plating, kaya kinuha ko na ang lemon juice na ginawa ko kanina. Pagkakuha ko ay nilagay ko na sa lamesa. Nang masiguro kong okay na, pumunta na akong sala upang tawagin siya.

"The dinner is ready; let's go." tawag ko sa kaniya, kaya tumayo na siya at sumunod sa akin.

Sa gilid na aking mata, nakita ko ang maliit niyang ngiti. Kakain na sana ako, nang sabihin niyang magdasal muna kami. Nagugulat man ako sa sinabi niya, hinayaan ko na siya. Siya na ang nag-lead ng prayer, and after that, we start eating our dinner.

Ganito ba ito kagutom? Napapanganga na lang ako nang maubos niya lahat ng pagkain sa mesa.

Pagkatapos naming kumain ay siya na nag presintang mag hugas ng pinag-kainan namin. Akala ko ay aalis na siya, pero hindi pa pala. Don't tell me, makikitulog pa siya. Aba!

"Why are you still not going home? I'm sleepy now, Gabriel." Alas nuwebe na pero nandito pa rin ito.

"I'm going home now; just make sure you lock the gate and door." seryoso niyan sabi. Akala ko ay makikitulog pa siya.

"And I will fetch you tomorrow morning. Just pack your things; you don't have to think about the textbooks and other things Greene will use. I'll provide that. Goodnight." After he seriously said that, then he left. I locked the gate and door.

Every day is full of surprises.